Van Woord naar leven

Een schriftgeleerde legde Jezus de volgende vraag voor: 'Wat is van alle geboden het belangrijkste gebod?' Jezus antwoordde: 'Het voornaamste is: “Luister, Israël! De Heer, onze God, is de enige Heer; heb de Heer, uw God, lief met heel uw hart en met heel uw ziel en met heel uw verstand en met heel uw kracht.” Het op een na belangrijkste is dit: “Heb uw naaste lief als uzelf.” Er zijn geen geboden belangrijker dan deze.' Twee geboden die eigenlijk één gebod zijn. En toch horen we een zekere hiërarchie. Het eerste is 'bemin God', het tweede 'bemin je naaste'. Ze zijn één, en toch is het goed het ene vanuit het andere te beleven. Wie zijn naaste bemint vanuit het feit dat hij God bemint, weet waarom hij zijn naaste bemint, en vooral van waaruit hij zijn naaste bemint, namelijk vanuit het beminnen van God. Wie God bemint draagt de liefde van de Geest in zich (want de Geest doet God beminnen), en deze liefde zal je brengen in Christus. Ja, de Geest zal je...

Het evangelie van vandaag eindigt met: 'Jozef werd wakker en deed wat de engel van de Heer hem had opgedragen.' Jozef was een gehoorzaam man. Hij gaf gehoor aan wat God hem vroeg en daarom is hij heilig. Door zijn gehoorzaamheid kon het plan van God met hemzelf, met Maria en Jezus, en de mensheid, zich verder voltrekken. Gehoorzaamheid... Het is ook onze roeping. Gehoor geven aan wat God vraagt maakt van onze wereld een samenleving naar Gods droom. Wie gehoorzaam wil zijn aan God zal drie dingen in 't oog moeten houden: Hij zal de kunst moeten verstaan om te 'horen'. Hij zal bereid moeten zijn, beschikbaar, om gehoor te kunnen geven. En hij zal zich moeten openen voor de genade te kunnen binnengaan in het ja-woord van Jezus tot de Vader. Dat is christelijke gehoorzaamheid. Een Jood begint zijn ochtendgebed met de woorden 'Luister Israël ...' Het komt uit Deut. 6, waarin opgeroepen wordt 'te luisteren'. Het is misschien wel het meest essentiël...

Als een regering een bijna lock-down afkondigt voor een land, zoals dat gisteravond gebeurde voor België, is het de bedoeling dat we er met z’n allen gehoor aan geven. Dan gaat het over een gehoorzaam zijn aan de wet omwille van de samenleving, met de nodige warme zorg voor elkaar. Als we spreken over gehoorzaamheid aan de wet van God, dan gaat het niet zozeer over een gehoorzamen aan de letter van de wet, maar veeleer over een gehoor geven aan de geest van de letter. In de realiteit komt het hierop neer dat je het evangelie handen en voeten geeft in het dagelijks leven; in je gebed, in je glimlach, in je doen, in je laten, in de wijze waarop je soep maakt, in de manier waarop je de was ophangt, enz. Het is je neervlijen tegen Christus om vanuit de Kerk in deze wereld te leven, lief te hebben, te zingen, te bidden. Het is leven met God aan je zijde, je gevend aan Hem, in Christus jezelf vindend; beeld van God. Voor de ander; voor ieder ander. kris

Op de vraag van Petrus hoe dikwijls men moet vergeven, antwoordt Jezus: 'Niet tot zevenmaal toe, zeg Ik je, maar tot zeventig maal zeven.' Waar mensen elkaar vergeven, waar verzoening plaatst vindt, daar wordt terug veel mogelijk. Het heeft iets feestelijks. Wat stuk was is immers hersteld en de gevolgen zijn alleen maar van goede aard: vrede, vreugde, eenvoud, gemeenschap. Het goede nieuws is dat we als christenen dit niet alleen hoeven te doen. We mogen vergeving schenken in Jezus' naam. Dat wil zeggen: vanuit zijn aanwezigheid en genade in ons. Geheel alleen, los van Hem, zou het veel moeilijker zijn. Koppigheid, hoogmoed, hardheid,… zijn dikwijls remmingen die ons weerhouden te kunnen vergeven. Jezus wil en kan ons hier van bevrijden en ons tot mensen maken die werkelijk tot vergeving kunnen komen. Maar Hij vraagt dat we ons schenken aan Hem, opdat Hij kan doen wat Hij wilt doen, namelijk ons bijstaan met zijn genade. Laten we ons openen voor Hem, onze hoogmoed afleg...

In psalm 42 lezen we vandaag: ‘Zoals een hinde smacht naar stromend water, zo smacht mijn ziel naar U, o God.’ Geliefde mensen, in deze coronatijden, waar heel wat mensen sociaal contact tijdelijk moeten opgeven, kan dit psalmvers een ware steun zijn. Ik bedoel daarmee: scherp je dorst aan. Je leeft even in een andere modus. Tracht dit positief te beleven. Scherp je verlangen aan wat betreft God. Bid misschien iets meer, lees dagelijks een langere passage uit de Bijbel, neem een boek met religieuze inhoud, ga eens wandelen je hart richtend naar Hem,… Doe iets op religieus vlak waar je anders niet toe komt. Zie deze tijd als een soort retraite die je, door het corona-lot, zomaar gegeven wordt. En laat de dorst naar God, die heel dikwijls aangescherpt wordt wanneer we meer aandacht hebben voor Hem, een springplank zijn naar meer verinnerlijking, naar een zich meer en dieper hechten aan Christus. Maar laten we er ook over waken dat we ons niet enkel en alleen terugtrekken in ee...

Iedere woensdag houd ik met de zusters in het WZC waar ik werk een zogenaamde ‘contemplatieve dialoog’. Het is een uur van gebed, luisteren en eventueel spreken van binnenuit. We doen dit aan de hand van de lezingen van de komende zondag. Vorige woensdag kwamen we dus samen rond de lezingen van deze zondag. Eerst lezen we zeer langzaam de lezingen. Dan houden we het een tijdje stil om de lezingen in ons binnenste toe te laten zoals ze er staan. Dan hernemen me lezing per lezing en degene die iets wil zeggen kan dit doen. Geen discussie, geen exegese, maar eenvoudig: wat zegt die lezing over ons, wat zegt dat over mijn leven, hoe spreekt Jezus hier tot ons,… Altijd zeer fijne en zinvolle bijeenkomsten. Wat de lezingen, meer bepaald het evangelie, van deze zondag betreft, zei een van de zusters: met dit stuk evangelie kan je een hele week retraite vullen. En de zuster heeft gelijk. Het is zo’n rijk evangelie. Elke zin, iedere handeling, elke uitspraak, zit vol wijsheid; wijsheden die o...

Centraal in de parabel van de verloren zoon staan volgende woorden: 'Zijn vader zag hem in de verte al aankomen. Hij kreeg medelijden en rende op zijn zoon af, viel hem om de hals en kuste hem.' De vader viel hem om de hals en kuste hem. In deze coronatijden absoluut onaanvaardbaar... Maar mensen: wat een kus! Het is een kus, een omhelzing, getekend door een en al barmhartigheid.  Awel, zo is God. Barmhartigheid; geheel en al. Hij heeft geen ander hart om naar de mensen te kijken, naar hen uit te kijken, naar hen toe te snellen. Barmhartigheid tekent Gods hele zijn, het is het hart van zijn bestaan, de spirit van zijn liefde. Wat een geluk voor ons. Wat zouden we zijn zonder Gods barmhartigheid? En dan te weten dat elders Jezus vraagt barmhartig te zijn zoals God barmhartig is. Dus we zij geroepen met diezelfde liefde naar de ander te kijken dan dat God naar ons kijkt. Wat een opdracht, wat een missie. Maar wat een eer ook te mogen delen in Gods liefde. Mensen, het lev...