Sacramentsdag - C

EEN TAFEL DIE OPENT NAAR DE WERELD

Vandaag, op het hoogfeest van Sacramentsdag, waarop wij het heilig Lichaam en Bloed van de Heer vieren, wil ik beginnen met een indringend citaat van de heilige Johannes Chrysostomus († 407). In een van zijn preken zei hij: “Wil je het lichaam van Christus eren? Verwaarloos Hem dan niet wanneer je Hem naakt op straat ziet. Eer Hem niet hier in de kerk met zijden gewaden, terwijl je Hem buiten negeert als Hij rilt van de kou.” (Homilie 50 over Matteüs 25)

Het zijn woorden die binnenkomen en best confronterend zijn. Toch komen ze niet uit de lucht gevallen. Ze vloeien logisch voort uit wat Jezus deed en zei in het evangelie. Hij ging naar de armen. Hij raakte melaatsen aan. Hij deelde het brood met wie honger hadden en gaf zichzelf aan wie dorstten naar liefde en waarheid. Hij waste de voeten van zijn leerlingen en sprak: “Wat je voor de minsten van mijn broeders hebt gedaan, dat heb je voor Mij gedaan.” 

En wat ook niet mag vergeten worden: Hij zocht zondaars op, nodigde zichzelf thuis bij hen en at met hen. Niet omdat Hij hun zonden liefhad, maar omdat Hij de gebrokenheid en de vervreemding van God in hun harten zag. En die wilde Hij genezen, om hen terug te brengen tot God. ‘Gezonde mensen hebben geen dokter nodig, maar zieken wel; Ik ben niet gekomen om rechtvaardigen tot inkeer op te roepen, maar zondaars.’ (Lc 5, 31-32)

Wie het evangelie leest, wie Jezus kent, kan niet anders dan geraakt worden door zijn aandacht voor het kwetsbare. Zijn hele manier van doen was een grote beweging naar wie gebroken, uitgesloten, vergeten of verloren waren. En vandaag, wanneer wij zijn Lichaam en Bloed eren, roept Hij ons op om zelf zijn Lichaam te worden, één met Hem, zichtbaar en tastbaar voor de wereld van nu.

Paus Franciscus heeft het herhaaldelijk gezegd: “De Kerk moet een vriend zijn voor de armen.” Geen vriend enkel in naam, maar vooral in daden. In haar keuzes, haar levensstijl, haar aandacht. Dat geldt niet alleen voor de Kerk als instituut, maar ook voor elke gelovige, voor ieder van ons. Eucharistie vieren moet tot gevolg hebben dat wij niet onverschillig blijven tegenover wie lijdt of vastzit in een zondig bestaan.

Concreet betekent dat: oog en hart hebben voor de bedelaar aan het station die geen koffie kan betalen. Voor de vrouw die elke dag op dezelfde straathoek om brood vraagt. Maar evenzeer voor wie bedelt om wat aandacht, een gebaar van genegenheid, een beetje tijd. We ontmoeten ze elke dag: mensen die honger hebben naar liefde, naar erkenning, naar rust.

De armen van vandaag hebben vele gezichten. De hoogbejaarde die haar dagen in stilte slijt, vaak onzichtbaar voor de drukke wereld. De persoon die zich door donkere gedachten heen probeert te slepen. Hij of zij die elke dag paraat staat en intussen zichzelf verliest. De vluchteling die door zijn papierloze bestaan wordt uitgesloten van elk recht. Het kind dat opgroeit zonder iemand die echt luistert.

Maar zoals gezegd: ook de zondaars verdienen onze aandacht. God laat immers zijn zon opgaan over goeden en slechten. Zijn barmhartigheid reikte tot allen. Meer nog, we mogen zeggen dat Hij een bijzondere genegenheid koesterde voor wie in zonde leefden. Hij wilde hen redden. Dat is liefde.

Eucharistie vieren is leren zien. Leren voelen. Leren delen wat we zelf hebben ontvangen, opdat ook anderen zouden leven. Want wat wij vandaag op het altaar eren, is bedoeld om handen en voeten te krijgen in ons dagelijks bestaan.

Sacramentsdag herinnert ons eraan dat de eucharistie nooit enkel voor onszelf bedoeld is. Ze is geen stille inkeer zonder uitgestoken hand. Wie het Lichaam van de Heer ontvangt, wordt ook uitgenodigd zelf beschikbaar te worden: voor anderen, voor wat kwetsbaar is, voor de wereld waarin wij leven. Eucharistie vieren is geen privéervaring binnen kerkmuren, maar een weg van verbondenheid die zich naar buiten opent. De eucharistie breekt ons open, maakt ons tot mensen die zich geven. Zo worden wij wat we ontvangen: een gave voor anderen.

En dit als leerlingen, innig aan de zijde van de Heer, die ons in deze wereld zendt als mensen van hoop.

Laten we bidden

Heer,
wij danken U voor dat groot geschenk van de eucharistie, waarin U uzelf blijvend geeft aan de Kerk. In het gebroken brood herkennen wij uw liefde, die sterker is dan dood en duisternis. Laat onze liefde voor dit heilig mysterie ons omvormen tot mensen die leven van verbondenheid. Open onze ogen voor wie kwetsbaar zijn, onze handen voor wie nood hebben, ons hart voor wie wachten op nabijheid. Moge uw tegenwoordigheid in ons zichtbaar worden in onze manier van leven.
In uw naam. Amen.

Geliefde mensen, moge de eucharistie in ons het verlangen wekken om licht te zijn waar het donker is.
Een gezegende hoogdag,
kris

---

Om mee op weg te gaan

Wat gebeurt er in mij wanneer ik de communie ontvang? Voel ik mij opgenomen in een groter geheel, geraakt door de nabijheid van de Heer? Groeit daar ook het verlangen om met mijn leven te beantwoorden aan wat ik ontvang?
Moge de zending aan het einde van de eucharistie ons blijven herinneren dat wij geroepen zijn om zelf Lichaam van Christus te zijn in de wereld waartoe we gezonden zijn.