vrijdag in de 10e week door het jaar

HEMELSE GLANS IN AARDEN POTTEN

Wij dragen een schat in aarden potten - zo horen we Paulus vandaag. Het is een beeld dat ons nederig maakt. We zijn niet van marmer, niet van onbreekbaar staal, maar van eenvoudig aardewerk. Ons leven is broos. We zijn vatbaar voor barsten: barsten in onze liefde, in onze trouw, in onze inzet voor vrede. Ook van buitenaf zijn we kwetsbaar: zoveel krachten die ons beïnvloeden en ons uit balans brengen. Er zijn barsten door eenzaamheid, door het gevoel van verlorenheid, door donkere gedachten en depressie. En - niet onbelangrijk - niemand van ons is, voor zover ik weet, onbevlekt ontvangen. Elk mens draagt de sporen van zijn oorsprong, zijn geschiedenis en zijn eigen zonde. Met andere woorden: er is altijd werk aan Gods winkel.

De Canadese dichter en zanger Leonard Cohen zingt: “There is a crack in everything, that’s how the light gets in.” – “Er zit een barst in alles, zo komt het licht binnen.” Dat is het geheim van het evangelie: God kijkt niet weg van onze gebrokenheid. Door de barsten heen komt Hij - in Christus - ons leven binnen. God is onze hemelse gast, die zich vestigt in ons hart als een schat in een aarden vat.

Jezus bewoont onze sterfelijkheid met zijn leven. Hij tilt ons uit boven onze omstandigheden, boven onze kwetsbaarheid, boven onze zonde. Niet met een overweldigende kracht van buitenaf, maar met een stille kracht van binnenuit.

Wat vraagt Hij van ons? Een geopend hart. Nederigheid. Vertrouwen. Een mens die zich overgeeft aan Gods aanwezigheid hoeft niet langer te schuilen achter maskers. Hij mag zich aan God tonen zoals hij is: breekbaar. Hij staat toe dat God hem komt aanraken met zijn barmhartigheid. Wat een feest!

Maar wat als wij het Licht weigeren? Wat als wij liever de barsten dichten dan ze open te laten? Dan dreigt er gevaar. Daarover sprak het evangelie van gisteren, net zoals het dat ook vandaag doet. Vandaag spreekt Jezus over ongezonde begeerte, over onrustige ogen, op zoek naar oppervlakkige en kortstondige bevrediging. Wie zo kijkt, kijkt naar anderen alsof zij dingen zijn om onze leegte op te vullen. Jezus noemt dat: overspel in het hart. Het begint bij een blik, een verlangen dat zichzelf als centrum stelt. Met alle gevolgen van dien. We hoeven daar geen tekening bij te maken.

Daarom – ja, juist dáárom – klopt Jezus aan de deur van ons hart. Altijd weer. Hij zoekt toegang, met een oneindig goddelijk geduld. Maar ook hier: Hij vraagt openheid, beschikbaarheid. Hij komt tot ons om ons aan te raken, te genezen. Jezus’ licht wil onze blik zuiveren, onze verlangens herscheppen, ons leven vernieuwen.

Lieve mensen, wij blijven aarden potten - broos, breekbaar, beperkt, maar gevuld met een hemelse Schat. Het mooie is dat juist onze broosheid een plek kan worden waar Gods liefde kan oplichten. Elke barst in de pot kan een bron worden van diepe genade, een weg waarlangs de Heer ons innerlijk raakt en vernieuwt.

Laten we bidden

God van licht,
ik ben een aarden pot,
breekbaar en getekend door het leven.
Maar U veracht mijn barsten niet.
U komt, zacht en geduldig,
en maakt van mijn wonden een doorgang.
Laat uw genade stromen waar ik zwak ben.
Woon in mij met uw stille kracht.
Vorm mij om naar het beeld van uw liefde.
In Christus, onze Heer.
Amen.

Geliefde mensen, moge elke barst in ons leven een doorgang worden waarlangs Gods licht ons raakt en vernieuwt.
Een vredevolle vrijdag,
kris

---

Om mee op weg te gaan

Welke barsten herken je in je leven – in relaties, in geloof, in je neiging tot zonde? Kun je dit alles neerleggen in de schoot van de Heer, in het diepe vertrouwen dat Hij je wil aanraken in het hart van je broosheid? Een feest van barmhartigheid wacht op je.