maandag in week 8 door het jaar

VAN GEBROKENHEID NAAR VERBONDENHEID

In dit woordje - vanuit de eerste lezing van vandaag - laat ik me graag inspireren door inzichten van André Louf, trappistenmonnik en schrijver (1929-2010).

Sirach spreekt over het berouw als een terugkeer naar de Allerhoogste: 'Hoe groot is de barmhartigheid van de Heer, hoe genadig is Hij voor wie naar Hem terugkeert.'

André Louf leert ons dat berouw geen prestatie is die wij uit eigen kracht leveren. Het is eerder een werking van de Heilige Geest, die diep verborgen leeft in ons hart. De Geest bidt al in ons, zelfs voordat wij ons ervan bewust zijn, benadrukt Louf. 'De Geest zelf pleit voor ons met woordloze zuchten' (Rom 8, 26). Anders gezegd: de Heilige Geest maakt ons ontvankelijk voor Gods liefdevolle aanwezigheid. Hij brengt ons in staat van berouw. Niet door ons te beschuldigen of te veroordelen, maar door ons teder en tegelijk sterk te leiden naar een heilzaam besef van onze gebrokenheid en kwetsbaarheid.

God wacht, tot we ons - in de liefde van de Geest - openen vanuit het besef van ons gebrokenheid. Het is precies in die kwetsbaarheid dat God aanwezig komt met zijn barmhartigheid. Onze zonden en fouten worden, als we ze eerlijk en nederig voor God brengen, plaatsen van ontmoeting en vergeving. In die zin spreekt Louf van 'gelukzalige schuld' als een kans op diepere verbondenheid met Hem.

We hoeven onze zwakheid niet te vrezen, benadrukt Louf. Geen angst, geen verdringing; enkel een nederige erkenning ervan. Juist in het besef van onze zwakheid kan Gods kracht werkzaam worden. Laat God jouw redder en genezer zijn; probeer dit vooral niet zelf te doen. Zodra we ons hiervan gelovig bewust zijn, zullen we ervaren hoe de Geest ons van binnenuit vanuit onze duisternis leidt naar het genezende licht van Christus' aanraking. Pas dan zullen we werkelijk beseffen hoe groot en onbegrensd Gods barmhartigheid is.

Het mooie van dit alles is dat dit in ons gebeurt. We hoeven daar uiterlijk niet veel voor te doen. We moeten ons wel naar binnen keren, en daar moeten we biddend tijd voor nemen. We moeten afdalen naar onze innerlijke mens, naar die diepte waar goed en kwaad met elkaar vermengd zijn. Het goede mag blijven, het kwade moet verdwijnen, zodat enkel het goede overblijft. Wel, God wacht tot we ons openen opdat Hij het kwaad - het gebrokene - in ons kan aanraken. Dit is puur genade. En 'Aan Gods genade heb je genoeg' ( vgl 2 Kor 12, 9).

Lieve mensen, laten we luisteren naar die zachte stem van de Geest die in ons hart fluistert. Laten we ons toevertrouwen aan zijn heilige gloed. Moge Hij ons leren dat Gods liefde ruimer is dan we ooit durfden dromen en dat iedere terugkeer naar God leidt tot nieuw leven. Laat we iedere dag opnieuw, met vertrouwen en vreugde, ons hart openen voor het wonder van Gods barmhartigheid.

Laten we bidden

Heer,
moge uw Geest ons bezielen.
Maak ons bewust van onze lauwheid,
onze kwetsbaarheid en gebrokenheid.
Open ons hart,
leer ons ons aan U toe te vertrouwen,
opdat wij mogen geraakt worden
door uw helende ontferming.
Kom, Heer Jezus, kom.
Amen.

Geliefde mensen, laten we ons als kinderen werpen in Gods oneindige barmhartigheid. Mogen we zo toegroeien naar de veertigdagentijd.
Met een genegen groet,
kris

---

Om mee op weg te gaan

Durf naar binnen te kijken. Wees niet bang om eerlijk stil te staan bij je eigen kwetsbaarheid, je fouten en je gebrokenheid. Integendeel, juist deze innerlijke blik opent een heilzame weg naar verdieping en groei als mens.
Probeer dit proces niet zelf te sturen of te forceren. Geef jezelf, in stilte en gebed, eenvoudig over aan de leiding van de Heilige Geest. Jezus verzekert ons immers dat Hij de Geest aan ons gegeven heeft als Trooster en Helper (Joh 14, 26).
Neem regelmatig de tijd om rustig naar binnen te keren in stil, innerlijk gebed. Echt waar, het is een weg die leidt naar heil en verbondenheid met Gods liefdevolle aanwezigheid.