dinsdag in de 7e paasweek

HET EVANGELIE OP STRAAT
(Bij Joh 17, 1-11)

Tussen Hemelvaart en Pinksteren leeft de Kerk in een tijd van verwachting. De Heer is ten hemel opgenomen; zijn aanwezigheid lijkt ons onttrokken. En toch is Hij ons nabij: in zijn Geest, die alles levend maakt. Deze dagen vragen om inkeer, maar ook om voorbereiding op zending. De Kerk is immers geen kring van zelfbehoud, maar een gemeenschap die leeft van wat zij ontvangt om het te delen.

Jezus heeft zijn leerlingen uit de wereld weggeroepen om vanuit Hem opnieuw in de wereld te zijn. Hij heeft hen gevormd in vriendschap, in waarheid, in liefde - en daarna uitgezonden. Hun gemeenschapszin moest de bedding worden voor een beweging die tot aan de uiteinden van de aarde zou reiken. Het koninkrijk van God is geen besloten hof, maar een open landschap waar velen welkom zijn.

Ook vandaag mag de Kerk zich niet opsluiten in veilige structuren of vertrouwde vormen. Wie de Geest ontvangt, leeft niet voor zichzelf. Gemeenschapsvorming is geen doel op zich, maar een weg van gastvrijheid, dienstbaarheid en trouw. We mogen niet wachten tot de mensen ons opzoeken. Wij zijn het die geroepen worden om op weg te gaan, met een open blik en een wijd hart.

Zoveel mensen voelen zich verlaten, uitgestoten, ongezien. Onze houding zou moeten zijn: zij horen bij ons. Of beter gezegd: zij zijn aan ons gegeven. Heel zeker dragen wij verantwoordelijkheid naar elkaar toe binnen de eigen geloofsgemeenschap, maar daar mag het niet bij blijven. Waar liefde leeft, wordt die kring immers steeds wijder.

We kunnen het niet genoeg tegen elkaar zeggen: de Kerk moet de deuren openen. Niet alleen om welkom te heten, maar ook om zelf naar buiten te treden. In het straatrumoer, de zorgen van mensen, de vragen van deze tijd, daar moet het Evangelie klinken. Niet als morele code, maar als een bron van hoop.

Jezus had een heilig boontje voor wat broos is. Dat mogen we nooit vergeten. De armen, de zieken, de vluchtelingen, de mensen zonder papieren, de eenzamen - Hij had hen lief met een vurigheid die geen uitleg nodig had. Datzelfde heilig boontje mogen wij ook soppen voor hen. Puur uit liefde. Zij dragen immers, meer dan wie ook, het gelaat van de Gekruisigde in zich.

Laten we als Kerk de taal van barmhartigheid spreken. Moge onze deuren niet piepen van het lang gesloten zijn. Maar laten onze voeten stof vergaren van de weg naar buiten. Mogen onze woorden helder zijn, ons hart bewogen, onze daden eenvoudig en echt, diep geworteld in het Pasen van de Heer.

Deze tijd voor Pinksteren is een genadevolle tijd. Een tijd van gebed om de Geest. Laten we daarom bidden.

Kom, heilige Geest,
leer ons zien met de ogen van Christus,
luisteren met zijn aandacht,
en handelen met zijn moed.
Maak ons tot leerlingen op weg.
En zend ons uit,
daar waar het leven roept.
In Christus' naam.
Amen.

Geliefde mensen, laten we als Kerk vooral een gastvrije gemeenschap zijn die ruimte schept voor wie aanklopt, waar de koffie altijd klaarstaat – maar die ook bereid is die warme koffie te brengen naar wie het koud heeft in deze wereld. Mogen we een geest van diepe menselijkheid laten groeien, in woord en in daad.
Een zegenrijke dinsdag,
kris

---

Om mee op weg te gaan

In hoeverre ben ik bereid de deuren van mijn hart en huis te openen voor wie aanklopt? Durf ik te geloven dat in elke mens die mij opzoekt, Jezus zelf aan de deur staat - kwetsbaar, verwachtend, om bemind te worden? Voel ik mij van binnenuit bewogen om Hem binnen te laten? Ben ik bereid om ook zo naar buiten te treden, met open ogen en een ontvankelijk hart, en in ieder mens die ik mag ontmoeten de Heer te zien?