maandag in de 11e week door het jaar

DE ANDERE WANG IN EEN WERELD VOL VUISTEN

Zaterdag trok een militaire parade door het hart van Washington. Georganiseerd ter gelegenheid van het 250-jarig bestaan van het Amerikaanse leger, werd het een demonstratie van nationale kracht: tanks, raketlanceerders, gevechtsvliegtuigen, duizenden soldaten in formatie. Wat een vertoon. Alles werd wereldwijd uitgezonden, en het gebeurde nota bene op de verjaardag van meneer de president zelf. Vanop de tribune keek hij zichtbaar tevreden naar het machtige spektakel dat hem omringde. Een streling van een ego die menig psycholoog stof tot analyse geeft. Maar: Trump zag dat het goed was. En hij zal tevreden zijn gaan slapen, voldaan dat de hele wereld naar hem gekeken heeft.

Woorden uit zijn toespraak blijven hangen: “Fight! Fight! Fight! Win! Win! Win!” - vecht, win, heers. Natuurlijk doelde hij op een zekere vrede, maar een vrede die gebouwd is op overwicht, op militaire kracht, op het uitschakelen van elke tegenstand. Geen woord over verzoening. Geen erkenning van het leed dat oorlog achterlaat. Alleen strijdtaal. De boodschap was helder: wie macht heeft, toont ze. Wie zich verzet, wordt neergeslagen.

Het hele gebeuren kostte meer dan 40 miljoen dollar, omgerekend zo’n 37 miljoen euro. En dat in een land waar veel armoede heerst, waar gezinnen zich geen medische zorg kunnen veroorloven, waar voedselbanken overspoeld worden en kinderen zonder ontbijt naar school vertrekken. Terwijl tanks over het asfalt rolden, vroegen beslist honderdduizenden zich af hoe ze deze maand nog moesten doorkomen.

Maar ook wereldwijd zijn de contrasten schrijnend: moeders in Gaza die geen eten of drinkbaar water hebben voor hun kleintjes, vaders in Soedan die hun gezin achterlaten in een burgeroorlog, kinderen in vluchtelingenkampen zonder school, zonder veiligheid.
Tussen Israël en Iran is zopas een open oorlog uitgebroken: woonwijken worden getroffen, kinderen bedolven onder brokstukken. Sirenes, vuur, chaos. De dreiging van een grootschalig conflict neemt toe. Wat begonnen is als een escalatie tussen twee landen, dreigt de hele wereld mee te sleuren.
Ondertussen sleept de oorlog in Oekraïne zich voort, met immense menselijke en materiële schade. Hoe triest toch allemaal.
Over de hele wereld ontstaan en smeulen conflicten, vaak onzichtbaar voor de camera’s, maar met diep leed als gevolg: instabiele regimes, gewapende milities, uitbuiting, honger, angst.
Maar ook dichter bij huis is dergelijke pijn niet ver weg. In onze eigen grootsteden schuilt veel armoede achter grijze gevels: eenzaamheid, huiselijk geweld, psychisch lijden, kinderen die opgroeien zonder perspectief.
Niet alles is oorlog, maar veel is gebroken.

De wereld beeft op haar grondvesten. En velen zwijgen uit vermoeidheid of machteloosheid.

En dan die stem van Jezus: “Als iemand je op de rechterwang slaat, keer hem ook de linker toe.” Wat kan dat betekenen in deze wereld waar mensen en volkeren elkaar zo vaak slaan? Hoe moeten deze woorden verstaan worden door mensen die alles verliezen? Door wie wordt verjaagd, vertrapt, vernederd?

Jezus sprak deze woorden niet als een buitenstaander. Hij wist wat Hem te wachten stond - Jesaja en anderen hadden het reeds geprofeteerd. Hij zou uitgelachen worden, uitgekleed, bespuwd, onschuldig veroordeeld, met stokken geslagen, aan het kruis getimmerd. Hij zou het geweld van de wereld aan den lijve ondervinden - en Hij zou het dragen. Wat Hij ook gedaan heeft.

Als Jezus zegt: “Als iemand je op de rechterwang slaat, keer hem ook de linker toe,” heeft Hij het niet over een zwijgende berusting. Voor Hemzelf waren het woorden die geworteld waren in zijn voortdurende verbondenheid met de Vader - Degene uit wie Hij leefde, van wie Hij alles ontving, wiens nabijheid Hem droeg, altijd en overal. Hij was de Zoon, het vleesgeworden gelaat van de eeuwige Liefde. Vanuit die oorsprong kon Hij blijven staan. Vanuit die eenheid kon Hij het geweld ontvangen zonder in dezelfde beweging mee te stappen. Niet omdat het Hem niet raakte, maar omdat Hij wist dat de Vader Hem niet losliet.

Wie leeft in diezelfde liefde hoeft zichzelf niet vast te houden met macht of verweer. In Christus kunnen wij zeggen: “Mijn leven ligt in de handen van de Vader. Ik ben geschapen naar zijn beeld. Wat mij wordt afgenomen, wist niet uit wie ik ben. Mijn waardigheid blijft, want zij is gedragen door Degene die mij kent en mij bemint.” Dat geloof maakt zacht en sterk, zonder te bezwijken. Het opent een weg waarop iemand aanspreekbaar blijft, zelfs in het lijden.

Die weg vraagt meer dan menselijke veerkracht. Hij vraagt geloof. Wie met Christus verbonden leeft, blijft geen gevangene van wraak of wanhoop. Hij neemt deel aan een andere logica - die van het Koninkrijk Gods. Geen parade. Geen overwinningstocht. Wel een kruisweg, gedragen door liefde die blijft bestaan waar alles lijkt verloren.

“Fight! Fight! Fight!” roept de wereld. Maar ergens, op een heuvel in Bosnië-Herzegovina, weerklinkt al jaren een andere roep. Maria, de moeder van Jezus, roept al jaren met een hemelse vastberadenheid: “Bid! Bid! Bid!” Geen strijdkreet, maar een moederlijk appel. Geen parade, maar gebed. In Medjugorje wijst zij niet naar wapens of wraak, maar naar het hart. Daar waar vrede begint. Daar waar de wereld genezen kan worden, door een zich toevertrouwen aan haar Zoon. Mogen wij in die geest blijven bidden voor onze wereld.

En laat ons vooral niet dat soort mensen worden die enkel het kwaad aanwijzen, maar mensen die vanuit het evangelie leren 'staan' waar het schuurt. Mensen die niet toegeven aan cynisme, maar vrede zoeken - in het klein en in het groot. Mensen die niet de onheilsprofeten van onze tijd worden door voortdurend het slechte te onderlijnen, maar die durven leven als gezegenden van God, zachtmoedig en vastberaden. Het evangelie van vandaag laat ons een weg zien die niet uit de wereld wegvlucht, maar er middenin staat met open handen. De weg van Jezus, die het kwaad niet overroept, maar overwint met de liefde van het kruis.

Ik ben me ervan bewust dat deze woorden niet evident klinken voor wie dagelijks leeft in de rauwheid van het bestaan. Juist daarom verdienen allen die lijden, geraakt zijn, proberen staande te blijven — of bezwijken en zich verharden — ons diepste respect. Zonder dat wij hoeven mee te gaan in hardheid, blijven wij geroepen om nabij te zijn in diepe menselijkheid en trouw.

Laten we bidden

Heer Jezus,
U week niet terug toen men U sloeg,
maar bleef staan in de liefde van de Vader.
Leer ons niet te haten waar wij worden geraakt,
niet te zwijgen waar onrecht geschiedt,
en niet te vluchten waar nabijheid gevraagd wordt.
Maak ons tot mensen van vrede,
zachtmoedig en standvastig,
levend in uw spoor,
dragers van het kruis dat de wereld redt.
Amen.

Geliefde mensen, mogen wij, te midden van het gebroken leven, standhouden in zachtmoedigheid en de weg van Jezus gaan in vrede.
Zegen over deze maandag,
kris

---

Om mee op weg te gaan

Hoe ga ik om met onrecht dat mij wordt aangedaan? Wat gebeurt er in mij wanneer ik gekleineerd, genegeerd of gekwetst word? Sluit ik me af, sla ik terug, of durf ik zoeken naar een andere weg? Wat zegt het evangelie van vandaag daarover? Mag Jezus mijn innerlijke leidsman zijn, die mij helpt te groeien in vrede en in de weg die Hij mij toont?