20e zondag door het jaar C

HET VUUR VAN GODS LIEFDE

In het evangelie van deze zondag horen we Jezus spreken over een vuur dat Hij op aarde wil ontsteken. Het zijn woorden die kunnen schokken, want Hij zegt erbij dat dit vuur verdeeldheid met zich zal meebrengen, tot in de gezinnen toe. Voor alle duidelijkheid: Jezus verklaart hiermee geen oorlog in de zin van wapengekletter of fysieke strijd. Hij spreekt over een vuur dat diep in ons brandt en dat de genade in zich draagt om te onderscheiden, te zuiveren en te vernieuwen. Het gaat om het vuur van het Woord, de kracht van Gods Geest, het vuur van Gods liefde dat harten in beweging zet en mensen dwingt kleur te bekennen.

Wie dat vuur toelaat, merkt dat er strijd ontstaat. Niet omdat Jezus tweedracht wil, maar omdat de waarheid van het evangelie in botsing komt met alles wat vals en onecht is. Die strijd speelt zich allereerst af in onszelf. In elk van ons is er een dagelijks gevecht tussen goed en kwaad, tussen de neiging tot gemak en de roep van het evangelie. Het Woord legt onze verborgen kanten bloot en roept ons uit tot bekering. De Geest ontmaskert wat ons gevangen houdt en nodigt ons uit om in zijn heilige gloed te gaan staan. Daar, in dat vuur, ontdekken we de vrede en de waarheid die Jezus ons schenkt. Wie zich toevertrouwt aan deze innerlijke vlam, door Gods Geest, zal in genade binnengeleid worden in het leven van Christus zelf.

Maar het vuur van het evangelie beperkt zich niet tot het innerlijke leven. Het brengt ons ook in conflict met de wereld waarin we leven. Wie de weg van Jezus volgt, merkt dat de waarden van het evangelie vaak haaks staan op de logica van macht en winst. Onze wereld blijft investeren in oorlog en bewapening, terwijl miljoenen mensen smeken om voedsel en onderdak. Vluchtelingen worden niet zelden geweerd en behandeld als lastposten in plaats van als broeders en zusters in nood. Steden worden opgekuist van bedelaars en armen. Het evangelie legt de vinger op de wonde van een mensheid die soms ver verwijderd is van Gods barmhartigheid, maar waarin diezelfde barmhartigheid toch altijd opnieuw wil doorbreken.

Juist tot die wereld worden wij gezonden. Sterker nog: we worden er middenin geplaatst, en wel door God zelf. Hij zendt ons niet om te oordelen of te veroordelen, maar om zijn vuur binnen te dragen: het vuur van zijn liefde dat verwarmt en zuivert, dat licht brengt waar duisternis heerst. Een christen is geroepen dit vuur zichtbaar te maken door Gods vrede en barmhartigheid te belichamen, en menselijke verhoudingen te laten doordringen van Gods liefde. De Heer roept ons om zout en gist te zijn: aanwezig in de wereld, zonder van haar te zijn.

Als Kerk zijn we geroepen een teken van hoop te zijn. We mogen ons vooral niet plooien op onszelf. Geen cocooning. We moeten juist aanwezig zijn in de wereld, tot in de periferieën van onze samenlevingen, zoals paus Franciscus het zo vaak zei. Daar, in de donkerste steegjes, mogen we elke vorm van duisternis verlichten met Gods tedere licht.

Jeremia, uit de eerste lezing, wist wat het betekende om trouw te blijven aan Gods woord wanneer dat op weerstand stuitte. Zijn boodschap werd gezien als gevaarlijk, en hij werd in de diepte van een modderige put geworpen om er te sterven. Toch liet God hem niet aan zijn lot over: een vreemdeling, Ebed-Melech, kwam tussenbeide en haalde hem naar boven. Het profetische woord kan in de ogen van de wereld lastig zijn, maar wie ernaar leeft, staat nooit alleen. God wekt steeds opnieuw mensen op die het leven beschermen en recht doen – en wij mogen zelf die mensen zijn, dragers van zorg en rechtvaardigheid in zijn naam.
In Jeremia zien we hoe kwetsbaarheid en trouw samengaan, en hoe Gods zorg sterker is dan de machten die het leven willen onderdrukken.

Onze weg is die van pelgrims die leven vanuit een Bron die groter is dan wijzelf. Als Kerk zijn we geroepen het vuur van God niet alleen te bewaren maar ook te delen, zodat we als gemeenschap een teken worden van Gods liefde. We zijn geroepen het gelaat van Christus zichtbaar te maken: eenvoudig en vreugdevol, met een hart dat brandt van barmhartigheid, midden in een wereld die zo vaak donker is. Kom, laten we wandelen in Gods licht. Laten we zijn licht zijn - blij en fris.

Laten we bidden

Heer Jezus,
ontsteek in ons het vuur van uw liefde.
Zuiver ons hart en maak ons nieuw.
Laat uw Geest ons leiden in waarheid en vrede.
Leer ons licht te zijn in de duisternis,
dragers van hoop waar wanhoop heerst,
mensen van barmhartigheid
te midden van onverschilligheid,
zodat uw gelaat zichtbaar wordt
in onze woorden en daden.
Houd ons verbonden met U,
Bron van leven,
zodat wij pelgrims blijven op uw weg,
brandend van vreugde
en wandelend in uw licht.
Vandaag en alle dagen van ons leven.
Amen.

Geliefde mensen, laten wij de moed niet verliezen maar vreugdevol wandelen in God, bron van het ware leven.
Een zegenrijke zondag,
kris

---

Om mee op weg te gaan

Te midden van zoveel onrust ben ook jij uitgenodigd om je kracht te zoeken en te vinden in de Heer. Hij is nabij in je dagelijks leven en geeft richting aan je stappen. Vertrouw erop dat zijn aanwezigheid je draagt, dag na dag. Wees getuige van Gods hoop in een wereld die zo hunkert naar licht.