zaterdag in de 17e week door het jaar

NU IS HET DE TIJD VAN GENADE

We zijn 2025 en vieren in de Kerk een Jubeljaar: een heilig jaar van bezinning, bekering en genade. Deze traditie van de Kerk heeft haar wortels in de heilige Jubeljaren van bevrijding zoals beschreven in de eerste lezing van vandaag, waar eens om de vijftig jaar op Grote Verzoendag het geluid van de ramshoorn weerklonk: een teken van vrijheid. Grond werd teruggegeven aan de oorspronkelijke eigenaar, schulden werden kwijtgescholden, slaven werden vrijgelaten. Wie door omstandigheden was vastgelopen, kreeg een nieuwe kans. Niet vanuit economische berekening of menselijk rekenwerk, maar omdat God zelf de tijd heiligde en mensen uitnodigde om opnieuw te leven in verbondenheid – met elkaar en met Hem. Hij is Heer van het land, van de tijd, van elk mensenleven.

Het Jubeljaar van toen was geen symbolisch feest, maar een concreet herstel van recht. Het bracht mensen terug bij elkaar. Het herstelde evenwicht. Het gaf ademruimte, zoals de sabbat dat elke week doet, maar dan op de schaal van een generatie. Eens in de vijftig jaar herinnerde Israël zich: het land is niet van ons, het leven is een gave. Wij zijn geen bezitters, maar beheerders.

Toen was het eens om de vijftig jaar, vandaag vieren we het om de vijfentwintig jaar. Maar de uitnodiging blijft dezelfde: terugkeren. Terug naar ons hart, naar ons geloof, naar wat er werkelijk toe doet. Dat kan betekenen: loslaten wat ons gevangen houdt. Schuld vergeven. Herbeginnen waar dingen zijn vastgelopen. Een nieuwe verhouding zoeken tot bezit, tot tijd, tot de ander – en tot God.

In deze dagen trekken duizenden jongeren naar Rome. Ze zullen door de Heilige Deur gaan van de Sint-Pietersbasiliek, en dat is meer dan zomaar een ritueel. In dit gebaar, deze fysieke stap, leggen ze heel hun binnenkant neer bij de Heer: hun vragen, verlangens, breuken, hoop. In de basiliek, maar ook op vele andere plekken in en rond Rome, zullen ze deze dagen bidden, vieren en zingen. Als één groot koor roepen ze als het ware: “Heer, wij willen leven van U.” Op Vaticaanse media kun je deze dagen tal van hun bijeenkomsten volgen. Het is prachtig om te zien welke vreugde de jongeren daarin beleven. Er gewoon naar kijken doet je eigen hart al ontvlammen. Zeg hen niet dat de Kerk op sterven na dood is.
En de vraag die zich hierbij opdringt: waarom komt dit niet op het journaal? Ja, waarom niet?

Niet alleen de jongeren deze dagen, maar ook doorheen het hele jaar hebben al miljoenen mensen de weg gevonden naar Rome, en er zullen nog velen volgen - pelgrims naar het hart van God.

Niet iedereen heeft de mogelijkheid om naar Rome te gaan. Ook in onze eigen bisdommen staan Heilige Deuren open.

En wie zelfs daar niet naartoe kan, heeft nog altijd de mogelijkheid, zoals paus Leo onlangs zo ontroerend schreef naar aanleiding van de Werelddag voor Grootouders en Ouderen, om een eenzame oudere te bezoeken. Zelfs dat wordt, mits biecht, communie, gebed en een oprechte geest van bekering, beschouwd als een pelgrimstocht waarmee je een aflaat ontvangt. Mooi toch? Ook dat is pelgrimage. Een weg naar Christus, die leeft in de kwetsbare mens. Een ontmoeting met Hem, die ons losmaakt uit ons isolement. Wie het broze tegemoet treedt, gaat door een Heilige Deur. Niet van steen, maar van vlees en bloed.

Laat dit Jubeljaar voor ieder van ons een tijd worden waarin we ons niet verbergen achter gewoontes of drukte. Laat het een geestelijk herbegin zijn. Een verzoening met God en met elkaar. Een bevrijding van oude patronen. Een bekering van het hart.

Neem dit Jubeljaar ter harte. Laat iets verschuiven in je manier van kijken, bidden, leven. Ga naar een ander met open handen. Zoek God in de stilte. Vraag Hem: waar moet ik terugkeren? Wat wacht op bevrijding in mij?

Wie het Jubeljaar werkelijk leeft, zal opnieuw leren wat heiligheid is: niet als iets verhevens, maar als iets eenvoudigs en vooral heel concreets. Barmhartigheid. Herstel. Een daad van liefde, op het juiste moment.

Het evangelie vandaag toont wat er gebeurt als mensen hun hart afsluiten. Als reputatie belangrijker wordt dan waarheid. Als macht zwaarder doorweegt dan geweten. Johannes de Doper sterft omdat Herodes liever vasthoudt aan zijn imago dan zich laat raken door bekering. Het Jubeljaar wijst een andere weg. Geen verdediging van onszelf, maar openheid voor de waarheid van God. Laat het geen gemiste kans worden. Want nu is het de tijd van genade.

Laten we bidden

Heer,
God van genade en gerechtigheid,
U roept ons tot herbegin,
tot verzoening, tot bevrijding.
Laat dit Jubeljaar ons hart openen
voor wat echt telt.
Maak ons los van wat ons gevangen houdt,
en leer ons leven als beheerders van uw gaven.

Schenk ons de moed om schuld te vergeven,
de kracht om nieuwe wegen te gaan,
en de vreugde om U te vinden in de kwetsbare mens.
Laat ons uw waarheid verkiezen boven eigenbelang,
en uw barmhartigheid boven zelfbehoud.

Nu is het de tijd van genade, Heer.
maak ons pelgrims van het hart,
op weg naar U.

In uw naam.
Amen.

Geliefde mensen, laten we dit Jubeljaar omarmen als een kans door God gegeven om opnieuw te beginnen - met onszelf, met elkaar, en met Hem.
Een mooi weekend!
kris

---

Om mee op weg te gaan

Wat betekent dit Jubeljaar voor jou, in jouw leven vandaag? Kun je het toelaten als een uitnodiging om anders te gaan kijken, te leven, te vertrouwen? Is er iets in jou dat verlangt naar herstel, naar een nieuw begin? Mag dit heilig jaar een tijd zijn waarin je de stilte opzoekt en ruimte maakt voor wat er echt toe doet? Durf je het aan om je te laten raken door wat God in jou wil vernieuwen?