vrijdag in de 20e week door het jaar

Tekst overweging: Kris

GEWORTELD IN GOD, OPEN VOOR DE ANDER

In het evangelie van vandaag wordt Jezus uitgedaagd door een wetgeleerde met de vraag welk gebod het grootste is. Het is een poging om Hem te vangen in een discussie over de wet. Jezus gaat meteen naar de kern: God liefhebben met heel je hart, heel je ziel en heel je verstand. En daaraan gelijk: de naaste liefhebben als jezelf. In deze twee geboden wordt heel de Wet en de Profeten samengevat.

Jezus verbindt de liefde tot God en de liefde tot de naaste zo sterk met elkaar dat ze niet los van elkaar te begrijpen zijn. Toch geeft Hij er ook een volgorde aan: eerst de liefde tot God, en vandaaruit de liefde tot de naaste. Het is geen tegenstelling, maar wel een weg. De liefde voor de naaste groeit niet vanzelf uit ons beperkt vermogen, ze vindt haar bron in de liefde voor God. Wie zich opent voor Hem, wie zich laat aanraken door zijn aanwezigheid, ontvangt de kracht en de genade om de ander werkelijk te beminnen.

Een opvallend detail is dat Jezus spreekt over de naaste beminnen “als uzelf”. Dat betekent dat ook zelfliefde deel uitmaakt van de weg die Hij ons wijst. Niet in de zin van egoïsme of narcisme, maar in de zin van erkenning: jij bent een schepsel van God, gewild en geliefd, een kind van de Vader. Jezelf beminnen betekent jezelf aanvaarden zoals je bent, met je gaven en je grenzen, en daarin Gods liefde herkennen. Het betekent ook je eigen roeping omarmen: beseffen dat je gezonden bent met een unieke opdracht in dit leven. Wie zichzelf zo bemint, vanuit de blik van God, leert de naaste beminnen in dezelfde geest. Wie zichzelf als kind van God aanvaardt, kan ook de ander ontvangen als kind van God.

We weten hoe moeilijk het soms is om onze naaste te dragen, om nabij te blijven als relaties onder spanning staan of als verschillen te groot lijken. Als de liefde alleen uit onszelf moet komen, raken we al snel uitgeput. Wie zich echter laat dragen door Gods liefde, bemint de ander niet vanuit een opgesloten eigen ik, maar vanuit Gods inwoning: de Geest die in ons woont en ons één maakt met Christus. Het hart wordt verruimd, de ziel vindt rust, het verstand leert zien zoals God ziet. De liefde voor de naaste wordt een doorstromen van de liefde die wij zelf ontvangen hebben uit Hem die zijn leven voor ons gaf.

Daarom plaatst Jezus het eerste gebod vóór het tweede. God beminnen is de bron, de oorsprong, de grond waarop alle andere liefde kan bloeien. Wie bidt, wie zich in geloof laat dragen, ontdekt dat de naaste een broeder of zuster is die mee opgenomen wordt in dezelfde liefde.

Dat vraagt trouw, trouw aan de eerste liefde, trouw aan de relatie met God die ons telkens weer naar binnen roept. Uit die trouw groeit een levenshouding die ook in moeilijke tijden standhoudt. Het is de trouw die Ruth laat zien in de eerste lezing. Haar schoonmoeder Naomi heeft alles verloren en staat alleen. Ruth had kunnen terugkeren naar haar eigen volk, maar ze kiest ervoor te blijven, zich te verbinden, uit liefde en geloof.

‘Uw volk is mijn volk, uw God is mijn God.’ In die woorden legt Ruth een fundament dat verder in het boek Ruth steeds meer zichtbaar wordt. Haar trouw aan Naomi blijft geen eenmalig gebaar maar wordt een stijl van leven: ze blijft nabij, zorgt voor haar schoonmoeder en vertrouwt zich helemaal toe aan de God van Israël. Zo wordt zij zelf drager van hoop en toekomst voor het volk. Uiteindelijk wordt Ruth zelfs opgenomen in de geslachtslijn van koning David, en daarmee in de weg die uitmondt in de komst van Christus. Wat begint als eenvoudige trouw, blijkt zo deel te hebben aan Gods grote plan van heil. Dat geldt ook voor ons: trouw aan een medemens mogen we niet onderschatten, want juist daarin laat God zien hoe Hij verdere toekomst opent. Onze trouw aan mensen opent wegen die mensen na ons kunnen bewandelen. Een overweging waard!

De weg van de liefde begint bij de liefde van God. Vanuit Hem mogen wij de ander beminnen als onszelf, heel concreet in goede en kwade dagen.

Laten we bidden

Heer van liefde,
open mijn hart voor U,
maak mijn ziel ontvankelijk voor uw licht,
geef mij ogen die leren zien zoals U ziet,
breng rust in mijn binnenste
en wijsheid in mijn keuzes.
Leer mij mijzelf uit uw hand te ontvangen
en anderen tegemoet te gaan
in uw zachtmoedigheid.
Moge mijn trouw, hoe klein ook,
een zaad worden van hoop,
zodat uw toekomst zichtbaar wordt
doorheen de weg
die anderen en ik samen gaan,
U beminnend, uw liefde vierend.
In uw naam.
Amen.

Geliefde mensen, mogen wij samen leven uit Gods liefde, geworteld in Hem, open voor elkaar, trouw in kleine daden van goedheid.
Een toegewijde vrijdag,
kris

---

Om mee op weg te gaan

Wanneer wij nadenken over wat het betekent om een ander lief te hebben, is het goed stil te staan bij de bron waaruit die liefde groeit. God zelf wil daar zijn plaats innemen in ons hart. Als we Hem toelaten, wordt onze blik op de ander zachter en opener. Zo wordt onze liefde meer dan een inspanning: ze wordt een gave die ons samen verder draagt.