21e zondag door het jaar C

DE LIEDFE: SMALLE DEUR, WIJDE HORIZON

Tekst overweging: Kris

In de laatste hoofdstukken van Jesaja klinkt een visioen dat het hele boek afsluit: God zal alle volken bijeenbrengen om zijn luister te zien. Het is veelzeggend dat dit aan het einde staat. Na alle profetieën, waarschuwingen en beloften, eindigt het boek met een horizon die ver over Israël heen reikt. Het heil is niet langer beperkt tot één volk, maar wordt een uitnodiging voor alle naties, tot aan de verste eilanden. Daarmee wordt duidelijk dat God ieder mens roept, ongeacht taal, afkomst of geschiedenis, om deel te hebben aan zijn Rijk.

Het evangelie van Lucas plaatst ons vandaag in diezelfde beweging, maar legt er de nadruk op dat binnengaan in Gods rijk — hier verwijzend naar het hemelse leven — geen vanzelfsprekende zaak is. Jezus spreekt over een ‘smalle deur’. Afkomst, traditie of uiterlijk lidmaatschap zijn daarvoor geen garantie. En denk dus niet dat je, omdat je gedoopt bent, automatisch een ‘toegangskaartje tot de hemel’ hebt. Het gaat om je laten leiden door God en doen wat er moet gebeuren. Elders in het evangelie spreekt Jezus daar klare taal over: “Niet iedereen die ‘Heer, Heer’ tegen Mij zegt, zal binnengaan in het koninkrijk van de hemel, maar alleen wie de wil doet van mijn Vader in de hemel” (Mat 7,21). Het gaat dus om een leven dat werkelijk beantwoordt aan Gods verlangen. Daar wil God zijn mensen toe brengen.

In de diepte is dit de mooiste en edelste weg die je je kan inbeelden. Maar maak je geen illusies: het is geen weg van romantiek en rozenblaadjes, waarin vreugde en alleluia de meest vanzelfsprekende zaken zijn. Het is de weg door een smalle deur. Wie zijn leven richt naar Gods wil, merkt dat dit niet altijd samenvalt met de brede weg van de samenleving. Het vraagt consequentie in keuzes die vaak tegen de stroom ingaan. Het betekent eerlijkheid waar men liever zou zwijgen, trouw in relaties waar vluchtigheid de norm is, vergevingsgezindheid te allen tijde, solidariteit waar eigenbelang bijna als vanzelfsprekend wordt geacht. In een wereld waarin gemak, succes en zelfbeschikking de toon zetten, klinkt de evangelische oproep als een uitnodiging tot een diepere vrijheid: die van een hart dat zich geeft, en daarin vrede en vreugde vindt.

De smalle deur verwijst ook naar Jezus zelf, die niet koos voor de weg van applaus of gemak. Hij had kunnen zwijgen, zich aanpassen aan wat de machthebbers wilden horen, of zelfs kunnen weglopen. Hij deed dat niet. Hij bleef trouw aan de Vader en koos voor consequentie, ook al leidde dat naar het kruis. Dat kruis werd nu net hét teken van liefde. Hij bleef niet alleen trouw maar bleef in alles vergeven en barmhartig zijn. Tot het einde toe heeft Hij bemind, en precies daarom werd zijn kruis het smalste én tegelijk de meest wijde poort naar God: smal omdat het vraagt om radicale trouw, wijd omdat het de horizon van de liefde zonder einde opent.

De brief aan de Hebreeën spreekt over de tucht van de Heer en zegt dat Hij zijn kinderen straft. Het gaat hier voor alle duidelijkheid niet om straffen in de juridische of wraakzuchtige zin van het woord, alsof God pijn zou toedienen omdat wij iets fout hebben gedaan. De schrijver gebruikt het beeld van een vader die zijn kind begeleidt en corrigeert. Corrigeren kan soms hard aanvoelen, maar het doel is altijd groei, rijpheid en gerechtigheid. Het is eerder een vormende liefde dan een vergelding. God wil ons geen pijn doen, wel opvoeden, en dat kan lastig aanvoelen.
Zo kan Hij ons confronteren met onszelf, wanneer we ontdekken dat we niet de goede weg gaan. Dat kan pijnlijk zijn: ons ego wordt geraakt, onze plannen vallen in duigen, ons gemak wordt verstoord. Of Hij laat ondervinden dat keuzes consequenties hebben. Dat kan even heel moeilijk en confronterend zijn en zelfs dwingend een bepaalde keuze te maken. Wie in onrecht of zelfzucht leeft, loopt vaak vast. In die leegte of pijn kan God ons wakker schudden om terug te keren naar Hem.
Zo wordt de tucht van de Heer een weg van liefdevolle vorming die ons hart richt op gerechtigheid en vrede, op het doen van Gods wil.

De smalle deur vraagt ons alles, maar zij opent naar het diepste geluk dat een mens zich kan indenken: leven in God. Zij leidt naar de volheid van de eeuwigheid, maar schenkt ook nu al vreugde en vrede aan wie haar kiest. Want wie binnengaat door de smalle deur van de liefde, ontdekt dat Gods horizon wijder is dan ons hart zich ooit kan voorstellen.

Laten we bidden

Heer Jezus,
de weg van de liefde lijkt smal,
maar ze leidt naar Gods wijde horizon.
Geef ons kracht om haar te kiezen,
geduld om haar te bewandelen,
en vreugde om haar met anderen te delen.
Dan zullen wij, verenigd met U,
binnenkomen in Gods rijk,
reeds hier al op aarde,
waar liefde alles vervult.
Dit vragen wij U, in uw naam.
Amen.

Geliefde mensen, laten we samen dragers zijn van Gods licht.
Een mooie zondag,
kris

---

Om mee op weg te gaan

De weg naar Gods rijk gaat doorheen keuzes die soms smal en moeilijk lijken. Wat betekent die smalle deur voor mij in mijn relaties, mijn werk, mijn omgang met het kwetsbare om mij heen? Ben ik bereid mij te laten onderrichten door het Woord? Mag Jezus, mijn Metgezel, mij hierin voorgaan en begeleiden? Ben ik bereid de stilte in het gebed te omarmen om zijn weg de mijne te laten worden?