22e zondag door het jaar C

GROOT WORDEN DOOR KLEIN TE ZIJN

Tekst overweging: Kris

Deze week kwam in het nieuws dat de Amerikaanse president – zijn naam ontglipt me even – zijn portret liet ophangen op een overheidsgebouw; een portret van wel drie verdiepingen hoog. Op het eerste gezicht is dat misschien niet zo bijzonder. Ook andere machthebbers lieten zich in de loop van de geschiedenis zo in beeld brengen. Telkens ging het om hetzelfde verlangen: gezien willen worden, willen opvallen. Het doet een beetje denken aan een baby die hunkerend zijn armpjes uitstrekt om opgepakt en geaaid te worden door de mama. Maar in dit geval gaat het niet om de onschuld van een kind, wel om een drang naar erkenning en macht.

De eerste lezing van vandaag wijst ons een heel andere weg. Jezus Sirach roept op tot bescheidenheid. Wie werkelijk groot wil zijn, hoeft zich niet op te blazen. Ware grootheid bestaat in klein en beschikbaar zijn voor God. Geen manifestatie van jezelf, maar een hart dat zich opent voor God, en vanuit Hem voor ieder ander, bijzonder voor de mens die broos in het leven staat.

In het evangelie zien we hoe Jezus die houding concreet maakt. Hij wordt uitgenodigd bij een vooraanstaande farizeeër, en merkt hoe de gasten naar de ereplaatsen reiken. Het gaat hen niet om de maaltijd zelf, maar om de vraag: wie zit het dichtst bij de gastheer, wie krijgt de meeste aandacht? Jezus doorprikt die houding met een gelijkenis. Kies de laatste plaats, dan kan de gastheer je vragen dichterbij te komen. En nog meer: als je zelf een maaltijd geeft, nodig dan niet wie je terug kan uitnodigen, maar juist wie niets terug kan doen. Armen, kreupelen, blinden, verlamden. We zouden ook kunnen zeggen: migranten, armen, eenzamen, zieken. Daar ligt de zegen van het koninkrijk.

Wat Jezus hier zegt, raakt de kern van het evangelie. Het gaat niet om jezelf te verheffen of op te vallen, maar om ruimte te maken voor de ander. Het is de omkering die we telkens weer in zijn leven terugvinden. Hijzelf heeft die weg van de minste plaats ten volle gegaan. Hij zocht niet zijn eigen eer, maar die van de Vader. Hij heeft zich niet laten dienen, maar is gekomen om te dienen.

Waar zoeken wij erkenning, waar willen wij gezien worden? En omgekeerd: waar kiezen wij voor eenvoud, voor stille dienstbaarheid, voor aandacht die niet op onszelf gericht is? De samenleving leert ons vaak dat je jezelf moet profileren, dat je moet scoren, dat je moet laten zien wat je waard bent. Jezus toont een andere weg: jezelf verliezen om te vinden, jezelf klein maken om groot te worden in God.

Dat betekent niet dat we onszelf moeten kleineren of wegcijferen. Het gaat erom dat we de bron van ons bestaan niet zoeken in eer en roem, maar in Gods liefde. Een bescheiden mens leeft niet om indruk te maken, maar om Gods liefde te zijn.

Bescheidenheid is ook geen krachttoer en geen oefening om spiritueel te schitteren. Als het een prestatie wordt waar we trots op zijn, dan staan we alweer met één voet in de hoogmoed. Bescheidenheid is leven in waarheid: zien wie we zijn voor God, en vanuit die waarheid anderen dienen.

De brief aan de Hebreeën zegt ons dat wij als christenen leven in de stad van de levende God. Wij zijn tot Jezus gekomen, de bemiddelaar van het nieuwe verbond. In Hem vinden wij genade. In Hem zullen wij leven. In Christus hoeven wij onszelf niet te bewijzen voor anderen. Gewoon in Hem leven, in zijn vrede, in zijn paasgenade. Eenvoudig leven in zijn licht en zijn liefde.

Wie zichzelf vernedert, zal worden verhoogd, wat betekent: opgenomen worden in Gods eigen leven, geheeld worden door zijn genade, deel krijgen aan de vreugde van zijn koninkrijk.

Laten we bidden

Heer,
leer ons het stille pad te gaan
waar wij niet onszelf zoeken
maar U tegemoet komen.

Maak ons hart ontvankelijk
voor wie kwetsbaar naast ons leeft,
en laat ons vreugde vinden
in het delen van wat wij ontvangen.

Bewaar ons in uw genade,
opdat wij klein en eenvoudig
mogen wonen in uw licht.

Vandaag, en alle dagen van ons leven.
Amen.

Geliefde mensen, mogen wij de vrijheid ervaren van een ziel die zichzelf niet hoeft te bewijzen.
Een blijde zondag,
kris

---

Om mee op weg te gaan

Is het een idee om vanuit je parochie, je buurt of je kloostergemeenschap een feest te organiseren, waar heel bewust vluchtelingen, eenzamen en ouderen worden uitgenodigd? Niet als stunt, maar gewoon omdat we christen zijn. Denk er eens over na. Spreek erover met anderen. Hoe mooi zou het zijn als onze tafel zo het gelaat van het evangelie zou weerspiegelen.