dinsdag in de 18e week door het jaar

OVER GELOOF DAT ZICH LAAT RAKEN

Wie moeilijk kan vertrouwen op Gods nabijheid, komt gemakkelijk in een soort geestelijke leegte terecht. In die leegte keert de mens zich vaak naar zichzelf, als een manier om te overleven. Dat is begrijpelijk. Als er geen groter houvast lijkt te zijn, wordt het eigen ik het referentiepunt: mijn keuzes, mijn kracht, mijn mening, mijn project. Maar het gevaar bestaat erin dat het hart daardoor stilaan ontoegankelijk wordt voor het komen van God.

Het evangelie van vandaag laat ons zien hoe dat werkt. De leerlingen zijn op het meer, midden in de nacht. De wind steekt op, de golven beuken tegen hun boot. En dan komt Jezus. Lopend over het water. Maar ze herkennen Hem niet. Hun waarneming is gekleurd door angst. Ze denken dat het een geest is.

En dan zegt Hij: “Houd moed. Ik ben het. Wees niet bang.” Hij komt niet met uitleg, niet met een homilie, niet met theologische constructies. Alleen aanwezigheid. Enkele woorden, en daarin zijn Naam: Ik ben het - het geheim dat Mozes ooit in het vuur ontmoette, klinkt nu in de storm. De Levende nadert ons, ook als wij Hem niet herkennen.

Petrus wil geloven. Hij stapt uit de boot, op het woord van de Heer. Maar zodra hij zich laat leiden door de wind, verliest hij het vertrouwen. Zijn blik keert zich af, en hij begint te zinken. Het is een herkenbaar beeld. We horen heel even de stem van God. Maar in plaats van ons daarop te verlaten, keren we terug naar wat we zelf menen te beheersen: ons denken, ons oordeel, ons gevoel. God horen is één ding, maar het vraagt meer: een stap van overgave, van vertrouwen, van volgehouden geloof.

Ik denk dan aan de vele honderdduizenden jongeren die de voorbije dagen in Rome samenkwamen. Velen van hen zullen beslist iets van Gods stem hebben opgevangen. Maar eenmaal thuis begint het echte werk: zich toevertrouwen, het ontvangen Woord laten incarneren in het dagelijks leven, in het gebed van elke dag, in de concrete engagementen die men opneemt.

Moesten al die miljoenen mensen die doorheen de jaren zulke ontmoetingen hebben meegemaakt - of het nu op Wereldjongerendagen was, of in Taizé, in Medjugorje of elders - werkelijk hebben kunnen volhouden wat daar in hen werd aangeraakt, wat zou de wereld er anders uitzien. God horen is één zaak. Maar je aan Hem toevertrouwen, in dagelijkse trouw, is nog iets anders.

Die lauwheid, die vaak confronterend en verlammend werkt, wordt vaak ervaren als een nieuwe nacht. Maar ook hier blijft Jezus zijn hand uitstrekken. En dát is nu precies het wonder: Jezus laat ons nooit los, hoe lauw we ook geworden zijn, hoe donker de nacht ook is, hoe fel de stormen ook kunnen opsteken.

Vandaag zijn er veel stormen. Niet alleen in het hart van mensen, maar ook in de nacht van de wereld. De roep van kinderen in Gaza die niets meer hebben. De wanhoop van moeders in Oekraïne die hun gezin verliezen. De stille pijn van zieken en eenzamen, van vluchtelingen en mensen zonder thuis. God wil dit lijden niet. Het is geen deel van zijn plan. De oorlog en het onrecht in de wereld zijn het gevolg van de vrijheid van de mens, die zich losmaakt van zijn Schepper en zijn naaste. Maar God verlaat de wereld niet. Hij komt ons tegemoet - doorheen het lijden van de medemens. Hij lijdt met hen mee.

Soms wordt het lijden van de ander een weg die ons uit onze geslotenheid haalt. Nogmaals: niet omdat God dit lijden wil, maar omdat Hij erin aanwezig is. Hij wordt tastbaar in de wonden van wie naast ons leeft. En misschien wordt ons hart - doorheen de lijdende medemens - opnieuw geraakt, juist daar waar het geloof dreigde te verstommen. Vraag is: laten we deze aanraking toe?

Aan het einde van het evangelie wordt het stil. Jezus is in de boot gestapt. De wind is gaan liggen. En de leerlingen zeggen: “U bent werkelijk Gods Zoon.”
Ze zijn nog dezelfde mensen. Maar iets in hen is veranderd. Ze hebben Hem gezien in de nacht. Ze hebben ervaren dat Hij blijft spreken, zelfs als wij Hem niet verwachten. En dat Hij ons bij de hand neemt, zelfs als we dreigen te zinken.

Vandaag worden ook wij uitgenodigd om onze geslotenheid los te laten. Om de controle niet als hoogste goed te beschouwen, maar opnieuw te vertrouwen op Degene die ons tegemoetkomt. Zijn woorden zijn ook aan jou gericht: Houd moed. Ik ben het. Wees niet bang. Woorden die de nacht niet onmiddellijk opheffen, maar ze wél doordringen met licht.

Laten we bidden

Heer,
soms lijkt het alsof U zwijgt terwijl de storm aanwakkert. Onze ziel raakt moe, en de wereld lijkt verdwaald in zichzelf. Kom binnen in onze onrust, en laat uw aanwezigheid niet onopgemerkt blijven. Raak ons aan, daar waar wij gesloten zijn voor genade.
Leer ons om niet alleen naar onszelf te luisteren, maar ons hart af te stemmen op uw zachte roep. Roep ons vanuit het verdriet van anderen, doorheen het gelaat van wie geen hoop meer ziet.
Breng ons tot leven door uw genadevolle nabijheid.
Vandaag en alle dagen van ons leven.
Amen.

Geliefde mensen, mogen wij stil genoeg worden vanbinnen om de Aanwezige te herkennen in de nacht, in de ander, in onszelf.
Een toegewijde dinsdag,
kris

---

Om mee op weg te gaan

Waar zoek je houvast wanneer het stormt in je leven? Durf je stil te vallen bij je eigen geslotenheid, en verlang je werkelijk dat God daar binnenkomt?