donderdag in de 21e week door het jaar

WEES WAAKZAAM, HIJ IS NABIJ

Het evangelie van vandaag maakt deel uit van de zogeheten eschatologische rede van Jezus, uitgesproken vlak voor zijn lijden. Hij spreekt daar over de wederkomst van de Mensenzoon, die onverwacht zal komen. Niemand weet de dag of het uur, alleen de Vader. Het gaat om de grote komst van de Heer aan het einde der tijden. Ooit zal Christus verschijnen met al zijn heiligen, en zullen we Hem ontmoeten van aangezicht tot aangezicht. Die komst mogen wij zeker verwachten, eens, wanneer de tijd vervuld is. Wanneer dat zal zijn, weet niemand.

Maar dit geheim van de wederkomst kunnen we ook dieper verstaan. Jezus komt ons namelijk nu reeds voortdurend tegemoet, midden in ons dagelijks leven. Hij is de Onverwachte die voortdurend voor onze deur staat.

Christus komt ons tegemoet doorheen onze partner, onze kinderen, onze huisgenoten. Hij komt ons nabij door allen die in de loop van de dag ons pad kruisen. Kom je vandaag dertig mensen tegen, dan komt Hij jou eenendertig keer nabij, doorheen de ander én in jezelf.

Bijzonder spreekt Jezus doorheen het gelaat van de armen, de eenzamen, de gekwetsten. Hij staat voor ons in wie moedeloos is, in wie gebukt gaat onder pijn, in wie het leven donker geworden is.

Maar Hij toont zich ook in momenten van vergeving en verzoening. Overal waar mensen elkaar liefhebben, trouw blijven en vrede gestalte geven, daar schittert iets van zijn licht.

En natuurlijk, niet te vergeten: Christus komt ook doorheen het Woord van de Schrift, in de gave van de Eucharistie en in de andere sacramenten. Hij toont zich in het hart van de Kerk als de Levende God, die ons uitnodigt zijn liefde en barmhartigheid te belichamen in de wereld.

En evenmin te vergeten: de schepping, die in haar schoonheid én in haar ruwheid van God getuigt, van de deugddoende zonneschijn tot de meest lastige mug. Alles wat bestaat verwijst naar de Schepper, voor wie leert kijken met de ogen van de Geest.

En laten we vooral toch ook oog hebben voor Christus die zich toont als de Gekruisigde: in de gruwel van oorlog, in het vele onrecht in de wereld, in elk menselijk misbruik. Waar armoede heerst, hangt Hij aan het kruis. Waar oorlogen woeden, wordt Hij opnieuw gedood. In seksueel misbruik wordt Hij opnieuw gemarteld. En telkens weer schreeuwt Hij vanop zijn kruis: “Stop het moorden, stop het misbruik, stop het onrecht!”, terwijl Hij smeekt: “Ik heb dorst.” Laten wij Hem het water geven van verzoening, het water van erkenning en bekering, het water van recht.

Een heel andere aanwezigheid is dan weer zijn komen in ons niet-kunnen, in ons onvermogen lief te hebben. In de diepte van deze pijn wacht Hij tot wij ons aan Hem overgeven, zodat ons niet-kunnen omgevormd wordt tot een kunnen-in-Hem. Zoals Paulus schrijft: “Als ik zwak ben, dan ben ik sterk” (2 Kor 12,10). Of een vers eerder: “Je hebt genoeg aan mijn genade; want kracht openbaart zich ten volle in zwakheid” (2 Kor 12,9). Zo wordt onze zwakheid zelf de plaats waar zijn genade zichtbaar wordt.

Alles spreekt van God. De vraag is hoe wij hiermee omgaan. Want telkens klinkt doorheen dit alles zijn zachte en dringende uitnodiging: bemin Me. In je partner zegt Christus: bemin Me. In je kinderen fluistert Hij: bemin Me. In je medebroeder, je zuster, de arme, de zieke, de eenzame zegt Hij: bemin Me. En in jezelf, tot je onvermogen toe, zegt Jezus: Bemin Me. Telkens opnieuw klinkt zijn stem: heb Me lief.

Laat die oproep van de Heer het beste in je naar boven halen. Laat al wat je omringt, inclusief je diepste zelf, je leven richten naar Hem. We zijn omringd door zoveel tekenen van God: de natuur, het weer, de lucht die we inademen, het lichaam dat ons draagt, de mensen die we ontmoeten. Alles nodigt ons uit om te beminnen.

Hem ontmoeten in alles en allen vraagt om waakzaamheid. Het gaat niet in de eerste plaats om verstandelijk beredeneren, maar om een levenshouding. Een voortdurende aandacht, een soort ‘gebed zonder ophouden’, waarin ons hart steeds gericht blijft op de Heer die wij dienen.

Sta me toe te zeggen dat dit evangelie ons ook plaatst voor de spiegel van onze aardse dood. Ons sterven kan nog lang op zich laten wachten, maar het kan ook plots gebeuren. We hebben het niet in handen. De hamvraag is dan: met wat zal de Heer ons bezig vinden? Hoe leven wij dan als mens, welke keuzes tekenen ons bestaan? Geen onbelangrijke mijmering.

De wederkomst van de Heer mogen we dus verstaan in drie richtingen. Hij zal zeker komen, eschatologisch, wanneer de tijd voltooid is. Maar Hij komt ook nu, hier, in elke ontmoeting, doorheen het broze en in elke daad van liefde. En Hij zal er staan bij ons aards sterven. Laten we in alle drie de omstandigheden Hem diep omhelzen, met een hart getekend door zoveel mogelijk liefde. Laten we de kern van het evangelie in dit alles niet missen.

Laten we tot slot ook even kijken naar de eerste lezing van vandaag, waar Paulus bidt voor de jonge gemeenschap in Tessalonica. Voor Paulus heeft dit gebed een duidelijke eschatologische toon: ooit zullen zij voor God staan, samen met alle heiligen. Maar tegelijk is het – zoals gezegd – een woord voor nu. Want ook vandaag treedt de Heer ons, zoals hierboven beschreven, onverwacht tegemoet met de uitnodiging lief te hebben, en wel in alle omstandigheden.

Moge de Geest ons van binnenuit leiden, opdat wij – groeiend in Christus – Gods goedheid gestalte mogen geven.

Laten we bidden

Heer Jezus,
U nodigt ons uit om waakzaam te leven
en te letten op de tekenen van uw komst.
Open onze ogen voor wie ons vandaag nabij zijn
en maak ons hart gevoelig voor hun noden.
Laat ons trouw zijn in het gewone van elke dag,
zodat uw licht door ons heen kan schijnen.
Blijf ons leiden met de kracht van uw Geest
tot wij U ontmoeten van aangezicht tot aangezicht.
Om deze genade bidden wij U,
vandaag en alle dagen van ons leven.
Amen.

Geliefde mensen, laat ons ogen hebben voor Christus die ons vandaag tegemoet treedt, en handen die zijn liefde tastbaar maken.
Een toegewijde donderdag,
kris

---

Om mee op weg te gaan

Sta stil bij de drie manieren waarop Christus ons tegemoetkomt: eens, aan het einde der tijden; nu, in het gewone van ons dagelijks leven; en op het uur dat wij Hem ontmoeten bij ons sterven. Wat verwacht Hij dan van jou? Mag Hij een mens ontmoeten die heeft liefgehad en liefheeft? Laat deze gedachte je van binnenuit bezielen. Moge ze je enthousiasmeren om steeds meer te worden wie je in Hem geroepen bent te zijn.