zaterdag in de 20e week door het jaar

ZOALS DE ZIEL IN HET LICHAAM

Tekst overweging: Kris

Er bestaat een oud geschrift uit de tweede eeuw, de zogeheten Brief aan Diognetus, waarin een tijdgenoot beschrijft hoe de eerste christenen leefden. In de Ad Fontes-reeks (Meinema, 2015) is deze tekst in Nederlandse vertaling opnieuw uitgegeven. Daarin lezen we dat christenen zich uiterlijk niet onderscheidden van hun medemensen: ze spraken dezelfde taal, woonden in dezelfde steden en droegen dezelfde kleding. Wat hen bijzonder maakte, was hun levenswijze: eenvoudig, in liefde verbonden met elkaar, en dienstbaar in de wereld. Zij waren geen mensen die de aandacht trokken door uiterlijk vertoon, maar door stille goedheid en trouw. Het is treffend hoe dit oude getuigenis na al die eeuwen nog altijd spreekt.

Tot zo’n wijze van leven spoort Jezus ons vandaag aan in het evangelie. Hij waarschuwt zijn leerlingen voor de verleiding om aanzien te zoeken, indruk te maken of vooral gezien te willen worden. Vroomheid die de buitenkant siert maar geen liefde draagt, voert niemand dichter bij God. Wie leeft uit Gods liefde hoeft niet op te vallen. Het gaat er niet om hoe groot wij lijken, maar om de weg van het dienen. De grootste is degene die bereid is zich klein te maken en ruimte te scheppen voor de ander.

Dat is een weg die zich afspeelt in het gewone leven. Het is de weg van de moeder of vader die geduldig blijft zorgen, ook als niemand dat ziet. Het is de weg van iemand die tijd maakt voor een buur in nood, zonder er ruchtbaarheid aan te geven. Het is de weg van de vrijwilliger in het woonzorgcentrum die kamer na kamer bezoekt en tijd maakt voor een kop koffie met een bewoner. Het zijn de kleine keuzes die ons leven tekenen: eerlijk zijn in wat we zeggen, mild zijn in ons oordeel, een stap terugzetten om de ander te laten voorgaan. In zulke eenvoudige daden groeit het Rijk van God.

In de Brief aan Diognetus wordt het zo beschreven: “Wat de ziel is voor het lichaam, dat waren de christenen voor de wereld.” De ziel treedt niet op de voorgrond, maar draagt het lichaam van binnenuit. Zo leefden de eerste christengemeenschappen midden in de wereld, niet opvallend, niet luidruchtig, maar levend in liefde en dienstbaarheid. Hun kracht lag niet in grote woorden, maar in kleine gebaren die leven schonken aan elkaar en aan de wereld.

Hoeveel aandacht gaat er vandaag niet naar prestige, naar de vraag hoe ik overkom, naar het beeld dat ik van mezelf laat zien? We besteden tijd, energie en geld om indruk te maken, en vergeten dat ware vreugde ligt in de eenvoud van het geven. Paulus zegt in zijn loflied op de liefde dat de liefde niet zelfzuchtig is (1 Kor 13,5). Liefde zoekt steeds de ander, niet zichzelf. Zij doet dat in stilte, zonder schijnwerpers, met een hart dat gericht is op God.

De eerste lezing laat ons vandaag opnieuw Ruth zien, een vrouw zonder aanzien die juist door haar trouw en liefde tot zegen werd. Zij ging aren rapen op het veld, werk dat onopvallend en nederig was. Zij was trouw aan haar schoonmoeder Naomi en koos voor de weg van zorg en verbondenheid. In haar stille dienstbaarheid weerspiegelt zij precies die levenshouding waarover Jezus spreekt en die ook in het oude getuigenis van de eerste christenen naar voren komt.

In het leven gaat het niet om uiterlijk succes of zichtbare grootheid, maar om een bestaan dat gedragen wordt door trouw en liefde. Niet het applaus van mensen geeft betekenis, maar de goedheid die God ziet in het verborgene. Wie bereid is te dienen zoals Ruth, wie eenvoudig leeft zoals de eerste christenen, wie luistert naar de woorden van Jezus, maakt ruimte voor Gods liefde. En in die liefde ervaren wij innerlijke vrede en vreugde, een bron van leven die niets en niemand ons kan ontnemen; een stille rijkdom voor wie leeft in Gods nabijheid.

Laten we bidden

Heer,
leer ons te leven in eenvoud,
zonder de drang om gezien te worden,
maar gedragen door uw liefde.
Geef ons een hart dat dient
en vreugde vindt in kleine gebaren.
Maak ons trouw in zorg en verbondenheid,
zoals Ruth U in stilte volgde,
zoals de eerste christenen leefden uit uw Geest.
Mogen wij zo, in stilte, uw liefde bezingen,
innig verbonden in U.
Amen.

Geliefde mensen, laten wij elkaar nabij zijn in kleine daden van goedheid, opdat ons leven een zegen wordt voor velen.
Een mooi weekend,
kris

---

Om mee op weg te gaan

Misschien herkennen we het wel: dat kleine duiveltje in ons hart dat graag gezien wil worden en applaus verwacht. Het kan ons verleiden om meer bezig te zijn met hoe we overkomen dan met echte liefde voor de ander. Laten we ons afvragen of dat soms ook bij ons opduikt. Mogen we ontdekken dat de grootste rijkdom van het leven schuilt in een eenvoudig onopvallend leven dat heel gewoon liefde ademt voor God en medemens.