Van Woord naar leven

Geliefde mensen, mag ik vooreerst ieder van u een vredevol 2023 toewensen. Moge je innerlijk geheel geopend zijn voor onze Drie-ene God, opdat Hij zich mag openbaren doorheen je gebed, doorheen allen die je ontmoet, doorheen zoveel situaties. Moge je omgang met Hem leiden tot een liefde-vol leven, en wel in zijn naam. Vandaag lezen we in het evangelie: Maria bewaarde al deze woorden in haar hart en bleef erover nadenken.  In deze woorden leren we Maria kennen als een contemplatief iemand. Ze koestert haar innerlijke stilte om alles wat ze ziet en hoort ingang te doen vinden in haar diepste zelf. Je zou kunnen zeggen dat ze zich niet bezig hield met onmiddellijk te gaan interpreteren en er conclusies uit te trekken. Nee, wat is laten zijn, en wel in zijn puurheid. Geen invulling, geen woorden, geen duiding. Stilte. Stilte is iets dat we vaak missen in deze wereld die getekend is door veel lawaai en drukte vanuit zoveel verschillende hoeken. Misschien moeten we in 2023 wat meer s...

Het Woord is mens geworden en heeft in ons midden gewoond, vol van genade en waarheid. Zo lezen we vandaag in het evangelie. Lieve mensen, het is vandaag de laatste dag van het jaar. Een iets of wat speciale dag, zeker naar de latere uren toe. Sommigen dansen het jaar feestend uit, weer anderen genieten van een intiem samen-zijn met familie of vrienden, sommigen bidden van oud naar nieuw; op zich mooi. Ik zou u willen uitnodigen, de woorden uit het Johannes-evangelie hierboven aanhalend, dit jaar in diepe dankbaarheid af te sluiten. Dankbaarheid op de eerste plaats om God die bij ons is in Jezus Christus. Mensen, dat is zo’n groot geschenk voor de mensheid! We kunnen daar ons niet genoeg bewust van zijn. Jezus is áltijd bij ons, zowel op momenten dat wij bij Hem zijn alsook op momenten dat wij niet bij Hem zijn. Hij is trouw, ook al zijn wij, of is de mensheid, wel eens ontrouw. En steeds opnieuw staat God in zijn Zoon op ons te wachten om ons weer in zijn armen te sluiten, ons omhel...

Vandaag vieren we het gezin 'Jezus, Maria en Jozef', de 'heilige' familie, zoals men dat dan plechtig noemt. Wat dit gezin zo heilig maakt lezen we misschien wel bij Paulus vandaag, waar hij de gemeenschap van Kolosse oproept zich in de liefde te kleden. Dat is de band - zo schrijft hij - die hen tot volmaakte eenheid zal maken. Dat kan zeker gezegd worden van Maria, Jozef en Jezus: zij hebben zich gekleed in Gods liefde, en dat maakte hen één; één in de liefde voor elkaar, vanuit de liefde van en voor God die zij in zich droegen. Dat maakte hen tot een hecht gezin; een familie die tot doel had te leven in Gods plan, daar alles voor te doen en te geven, tot hun eigen leven toe. Dat deed ieder op de plaats waar God hem of haar bracht. Jozef moest dit doen als Jozef, Maria als Maria, en Jezus als Jezus. Zij verlangden niet van elkaar te zijn zoals zijzelf waren. Nee, hun eenheid van liefde bestond erin elkaar zo nabij te zijn, of los te laten, dat ieder kon doen wat hij...

Simeon loofde God met de woorden: ‘Nu laat U, Heer, uw dienaar in vrede heengaan, zoals U hebt beloofd. Want met eigen ogen heb ik de redding gezien die U bewerkt hebt ten overstaan van alle volken: een licht dat geopenbaard wordt aan de heidenen en dat tot eer strekt van Israël, uw volk.’ Zij die vertrouwd zijn met het Getijdengebed weten dat deze woorden van lof iedere avond worden gebeden – al dan niet zingend -  tijdens de completen. Wat mooi is. Want daarin wordt uitgedrukt dat het ‘mooiste’ en het ‘diepste’ wat een mens kan meemaken gebeurd is tijdens de dag: het aanschouwen van, het aangeraakt worden door, het in relatie treden met, de Heer. Niets is inderdaad mooier dan de Heer te ontmoeten doorheen de dag: tijdens je gebed, je omgang met anderen, in je daden van goedheid, in je verwondering om al wat schoon en edel is. Je ’s avonds bewust zijn van deze ‘omgang’ met de Heer stemt je inderdaad tot vrede. Zowel om het feit dat Hij naar je toekwam, alsook om het feit dat j...

De angst van Herodes om zijn macht te verliezen, zelfs tegenover een kind, drijft hem tot ongekende wreedheid. Herodes wil tegen elke prijs zijn troon redden, ook als hij daardoor een ongehoord en niet goed te praten bloedbad moet aanrichten. Maar Jozef dwarsboomt het wrede kwaad, hoewel hij helemaal geen macht heeft. Zijn enige kracht is zijn geloof. Jozef luistert naar de engel en doet wat die hem opdraagt: ‘Maak je gereed en vlucht met het kind en zijn moeder naar Egypte'. Deze bladzijde van het evangelie is helaas niet enkel geschiedenis, maar ook brandend actueel. Ook vandaag nog vinden er massaslachtingen plaats. Denken we aan de inmiddels vele duizenden mensen die zijn omgekomen bij die kwaadaardige en zinloze oorlog in Oekraïne. Denken we ook aan de vele migranten die het leven verloren bij het op de vlucht zijn voor oorlog en conflicten elders in de wereld, aan die vele mensen die de dood vonden terwijl ze de woestijn of de zee overstaken. Of aan de miljoenen kinderen di...

De eerste lezing van vandaag - uit de eerste brief van Johannes - eindigt met: We schrijven u deze brief om onze vreugde volkomen te maken. Waarin bestond de vreugde waarover Johannes en de zijnen schrijft? Ik vermoed dat het ging om het kennen van de Heer, zoals we in de zinnen daarvoor lezen. Hem kennen, Hem gezien en aangeraakt hebben, Hem ontmoet te hebben, gaf hen schijnbaar een onnoembare vreugde. En toch ontbrak er iets aan hun vreugde. Namelijk het meedelen van de Heer. Zij doen dat op die moment doorheen een brief, en dat maakt hun vreugde volkomen , zo schrijft hij. Lieve mensen, ik denk dat velen van ons vrede en vreugde ervaren in hun geloofsleven, daarom niet als een constante, maar Gods vrede dragen door je christelijk leven ... het is velen niet vreemd. Deze innerlijke vreugde kan zich manifesteren in momenten van gebed, tijdens een eucharistie, bij het lezen van de Schrift. Maar ook in handelingen als het schenken van vergeving, delen met wie minder heeft, gewoon dade...

Moesten we gisteren met Kerst ons al hebben laten meeslepen door allerhande romantische beelden die ons in een zekere sfeer brachten, de lezingen van vandaag zetten ons al snel weer met de voeten op de aarde. Niet voor niets plaatst de Kerk de gedachtenis aan Stefanus onmiddellijk na Kerst. Wat Stefanus namelijk meemaakt, is de uiterste consequentie van de navolging van het Kind in de kribbe. Niet dat we met z’n allen nu de marteldood moeten gaan sterven, maar het toont wel dat de trouwe liefde aan God gevolgen kan hebben. En dan moeten we spreken over kruisliefde, over consequenties, of minstens over de intentie Jezus’ kruis op te nemen wanneer de liefde dit vraagt. En de liefde vraagt dat. Heel dikwijls. Liefde vraagt keuze. Het gaat om engagement. Liefde vraagt afsterven aan een zeker oppervlakkig ik dat wil leven voor zichzelf. Liefde leeft voor de ander. Liefde kijkt naar God en probeert te begrijpen wat God wil. Liefde omarmt en koestert die wil van God. En dan zal je al snel me...