26 dec - Stefanus
Moesten we gisteren met Kerst ons al hebben laten meeslepen door allerhande romantische beelden die ons in een zekere sfeer brachten, de lezingen van vandaag zetten ons al snel weer met de voeten op de aarde. Niet voor niets plaatst de Kerk de gedachtenis aan Stefanus onmiddellijk na Kerst. Wat Stefanus namelijk meemaakt, is de uiterste consequentie van de navolging van het Kind in de kribbe. Niet dat we met z’n allen nu de marteldood moeten gaan sterven, maar het toont wel dat de trouwe liefde aan God gevolgen kan hebben. En dan moeten we spreken over kruisliefde, over consequenties, of minstens over de intentie Jezus’ kruis op te nemen wanneer de liefde dit vraagt.
En de liefde vraagt dat. Heel dikwijls. Liefde vraagt keuze. Het gaat om engagement. Liefde vraagt afsterven aan een zeker oppervlakkig ik dat wil leven voor zichzelf. Liefde leeft voor de ander. Liefde kijkt naar God en probeert te begrijpen wat God wil. Liefde omarmt en koestert die wil van God. En dan zal je al snel merken dat liefde en kruis synoniemen worden voor zij die vanuit hun verbondenheid met Christus gaan leven.
In de diepte is dat een blij gebeuren. Geen romantiek, wel blij. Blij omdat dit in wezen te maken heeft met Pasen. Wie kiest voor de liefde, staat reeds in Christus’ Pasen. Het is een weg die leven geeft; aan de ander, aan de Kerk, aan de wereld, aan jezelf.
Maar laten we nooit de held uithangen, en denken het allemaal alleen te moeten doen. Nee, dat is geen authentiek christendom. Van een christen wordt juist gevraagd zich te hechten aan de Heer, om in innige verbondenheid met Hem te leven; vanuit Hem, in Hem, door Hem. Dat is de weg waartoe het evangelie uitnodigt. Dat is de weg waartoe u en ik ten diepste worden geroepen.
Ook Stefanus wist zich geroepen om deze weg te gaan. Vanuit zijn roeping tot de diaconie had het brengen van getuigenis serieuze gevolgen. Net als zijn Heer moest hij het met zijn leven bekopen. Maar hoor de woorden die hij uitzong tijdens de steniging, net voor zijn dood: ‘Heer, reken hun deze zonde niet aan’. Groots!
Ook dat is christen-zijn. Ten diepste.
Blijde Boodschap!
Een mooie tweede kerstdag,
kris
Het is de Kerk ernst met de vreugde om de geboorte van haar Heer. Deze vreugde wordt voltooid in de volheid van het offer van Christus. Voor een christen is zijn of haar Heer het waard om voor Hem te sterven. Maar inderdaad geen krachtpatserij, maar gave van God, zoals Jezus helemaal gave van God is aan ons.
BeantwoordenVerwijderenTot Stefanus
BeantwoordenVerwijderenIk wil je al sinds lang persoonlijk spreken:
vertrouwd en toch zo ver van mij vandaan
was jij mijn voorbeeld, al van kinds af aan.
Een man die stond voor ’t hoge heil’ge leven,
jou werden grote deugden toegeschreven
en wie was ik daarbij nog vergeleken?
Ik wou maar kon niet in jouw schaduw staan.
Ik ben wat ouder nu, misschien wat wijzer,
maar ook jouw beeld verdiepte zich steeds weer.
Van jonge held eerst, werd jij al maar rijker,
tot spiegeldbeeld van onze Lieve Heer:
volmaakt als dienstknecht die het lijden nam
zoals het, God gegeven, tot jou kwam.
Kon ik mijn folteraars en pijn vergeven
en zien als enig ware weg ten leven,
die ooit jouw marteldood mij wijzen wou?
Of is het toch dat kleine licht door jou
in mij geplant, dat doet verlangen naar
waar dood geen macht meer heeft, om daar
mijzelf te geven aan wat Hij me vraagt:
een hart zo wijd en diep van medeleven
dat ik zijn schepping in mijn sterven draag.
s r