woensdag in week 2 van de advent

Vandaag lezen we bij de profeet Jesaja: 'De Heer geeft de vermoeide kracht.'

Heb je ook soms van die dagen dan het moeilijk gaat, in de zin van dat je je precies door de dag heen moet sleuren? Dit kan op fysiek vlak zijn, maar evengoed op psychisch vlak, en zelfs op religieus vlak. Zonder dat we het altijd beseffen lopen deze drie soms door elkaar, overlappen ze elkaar, heeft het een invloed op het ander, enz... . Een mens is een geheel en alles hangt aan elkaar.

Ja, soms kan het leven een echte pffffffff zijn, één grote zucht. Soms zijn we op, weegt alles zwaar, kunnen we moeilijk bidden, ons lichaam doet pijn, we zijn moe, we voelen ons niet begrepen, die stomme rekeningen die er nog liggen, we zijn eenzaam, we leven met schuldgevoel,... . Ach, het is bij ieder van ons hoor. Iemand die beweert dat hij van dit alles geen last heeft: vooral niks van geloven!!

Je kan dan heel mooie adventsthema’s verzinnen zoals bijvoorbeeld ‘Hoop doet leven’. Het zegt je niets. Al die schone woorden... bla bla bla. De pffffffff overheerst alles.

Konden we maar in die pfffffffff de Heer welkom heten die, zoals Jesaja vandaag zegt, kracht geeft aan de vermoeide. Konden we maar ten diepste geloven dat Hij dat werkelijk ook doet. Konden we ons maar geven aan deze genade.

Probleem is dat we ons dikwijls opsluiten in onze pfffffff, ons hoofd naar beneden, onze lip tot bijna op de grond.

Lieve mensen, schraap al je geloof, hoe weinig ook, bij elkaar, en ga: hoofd omhoog, borst vooruit, ogen en hart gericht op Jezus. Hij kijkt naar je met zijn liefdevolle blik, met zijn ogen vol warme barmhartigheid, zijn handen uitstrekkend naar u, met die eenvoudige woorden als: 'Kom, kom naar me toe, vlei je tegen me aan, Ik zal je kracht geven, leven, liefde'.

Ja, laat ons de Heer op die wijze welkom heten. Geef je pffffffff maar aan Hem. Hij ontvangt je zoals je je nu voelt. Laat Hij je kracht zijn. Laat toe dat Hij je duisternis ombuigt naar Gods licht.

Een mooie woensdag, ook al is het pffffff. De Heer bemint er ons niet minder om.

kris