vrijdag in week 3 van de advent

Mijn tempel zal heten Huis van gebed voor alle volken.

Wat een mooie en vooral hoopgevende uitspraak van de Heer opgetekend door de profeet Jesaja.

Hoop - nog steeds ons adventsthema - is niet enkel iets dat de mens in zich draagt, maar ook God. God droomt van een wereld waar de mensen de liefde beminnen, van een wereldgemeenschap waar zijn goedheid handen en voeten krijgt, van een wereldwijde samenleving die getekend is door vrede.

Jesaja stelt het voor als een visioen: 'Mijn tempel zal heten Huis van gebed voor alle volken. De hoop van God is zo sterk dat Hij het stelt als iets dat zal gebeuren: 'Mijn tempel zal heten...'. Jesaja had het ook kunnen verwoorden als: 'Zo graag had Ik gehad dat mijn tempel in de verre toekomst zal heten...'. Nee, 'mijn tempel zal heten...'. Dat is juist het sterke van een visioen: er wordt gesteld dat iets is, terwijl het nog niet is. Het is er, en het is er nog niet. Dat brengt het visioen heel dicht bij ons leven, en doet ons daarom juist inzien hoe ver we soms afstaan van Gods droom.

Hetzelfde kun je zeggen over het bestaan en de aanwezigheid van God. Hij is wel degelijk onder ons, terwijl Hij zo vaak ontkend wordt.

Of zoals met het Rijk Gods: 'De komst van het koninkrijk van God laat zich niet aanwijzen, en men kan niet zeggen: "Kijk, hier is het!" of: "Daar is het!" Maar weet wel: het koninkrijk van God ligt binnen uw bereid.' (Lc 17, 20b-21).

Zowel wat betreft het Rijk Gods, als Gods aanwezigheid, alsook Gods tempel waar we vandaag horen over spreken, is een kwestie van zien en er in stappen. Of anders gezegd: het gaat over een deelnemen aan, en wel in innige verbondenheid met Hem die het hart is van dit alles: Jezus Christus.

'Mijn tempel zal heten Huis van gebed voor alle volken'. Die tempel kán een gebouw zijn; een plek waar mensen samenkomen voor gebed, wat goed en belangrijk is. Maar Bijbels gezien betekent Gods tempel zoveel méér. Het is vooral de gemeenschap van mensen waar God bemind en belichaamd wordt, en wel vanuit zijn aanwezigheid in en onder ons.

Op de eerste plaats zou deze gemeenschap - naar de woorden van het visioen - een huis moeten zijn van 'gebed'; een plek van diepe aanbidding voor de Allerhoogste, waar men Hem niet enkel erkent als God van het leven, maar waar men Hem ook doorheen lof- en smeekgebed de plaats geeft die Hem toebehoort, namelijk God die geeft wat men Hem in Christus' naam vraagt. Een biddende gemeenschap dus vervuld is van dank en smeekbede.
Maar uiteraard ook een gemeenschap waar Gods liefde het hart is van haar samenleven. De liefde als spirit van haar bestaan; oorsprong, genade en doel.

Deze 'tempel' is er, zoals het Rijk Gods er is, en zoals God onder ons aanwezig is. Het is een tempel die niet af is, in die zin dat ze niet volmaakt beleefd wordt omdat wij, mensen, nu eenmaal niet volmaakt zijn. We kunnen alleen maar hopen dat wij, en velen met ons, mogen groeien wat betreft ons engagement Gods tempel waar te maken. Maar mogen we deze hoop vooral niet klasseren als iets dat misschien ooit wel eens zal verwerkelijkt worden. Nee, we moeten in Gods tempel intreden, er deel aan nemen, er ons toe engageren. Hoop is niet vanuit een zetel dromen over wat goed zou zijn of wat mogelijks ooit komen zal. Het is vooral uit je zetel komen en je engageren opdat Gods droom 'nu' zou verwezenlijkt worden. Ook al leef je in het besef en de werkelijkheid dat het (nog) niet af is.

Ik herhaal de woorden van Vaclav Havel die ik ook citeerde in mijn brief voorafgaande aan deze advent: 'Hoop is een vermogen om ergens voor te werken omdat het goed is’. Werken dus, engagement, er voor gaan.

Dat is, naar mijn mening, Kerk zijn. Het is naar de kerk gaan, om vanuit je godsontmoeting aldaar God te ontmoeten in de wereld. Daartoe ben je trouwens na elke eucharistieviering ook gezonden: de wereld in, Gods vrede dragend en uitdragend,  héél concreet.

Mijn tempel zal heten Huis van gebed voor alle volken.
Voor alle volken... Hoe mooi verwoord door God, en tegelijk hoe schrijnend beleefd door de mensheid vandaag. Als je kijkt hoe vijandig mensen kunnen staan tegenover elkaar, zowel in het klein (binnen gezinnen, gemeenschappen,...) alsook in het groot: volkeren letterlijk tegenover elkaar, vandaag de dag dreigend met nucleair geweld. Maar ook aankomende vluchtelingen, mensen met andere roots dan de onze... kijk met wat voor vijandelijke stekels deze mensen te maken krijgen terwijl zij hoopten een thuis te vinden.

Er is veel werk aan Gods winkel, en wel vandaag.  Het 'voor alle volken' geldt voor alle tijden, en dus ook vandaag. Nu moeten we dit waarmaken; niet enkel met woorden en visies, maar daadwerkelijk: onze deuren openend voor zij die deze dagen in de vrieskou buiten slapen omdat er 'geen plaats is in de herberg'.

Natuurlijk gebeurt er - God zij dank - ook zéér véél goeds. En wordt het visioen van Jesaja door heel wat mensen concreet beleefd. Er gebeuren zeer veel goede dingen, heel vaak in stilte zonder al te veel bla bla bla.
Anderzijds is onze wereld ook arm aan liefde, en roept Gods Rijk om engagement, zowel op politiek vlak in beleidskeuzes, alsook in het kleine door ons; gewone mensen, heel concreet in de buurt waar wij wonen, op de plek waar wij werken, en op al die plaatsen waar we 'gezonden' worden.

Een mooie vrijdag,

kris