Onbevlekte Ontvangenis

De passage uit Genesis verhaalt in symbolische taal het begin van de menselijke geschiedenis: Adam en Eva verraden Gods liefde. Dit verhaal onthult het mysterie van de zonde, die erfzonde wordt genoemd, in die zin dat zij aan de oorsprong ligt van het kwaad, ook het kwaad van onze tijd. Het beeld van de slang betekent dat de verleider in het hart van de mens zit en hem aanspoort om koste wat kost als God te zijn. Wij zijn immers allen geneigd om ons meesters te voelen; niet alleen over onszelf, maar ook over anderen.

Daartegenover staat Maria, die de Kerk ons laat beschouwen vanaf de conceptie. Zij werd behoed voor de erfschuld, voor dat instinct van eigenliefde dat ieder mens verwondt, om de Zoon van God te kunnen verwelkomen. Met Maria wordt dus de tragische keten verbroken die mensen leidt naar geweld en zonde. Met Maria begint een nieuwe bladzijde in de geschiedenis van de mensheid, één van vriendschap met God, nog mooier dan die de stamouders hadden in de tuin vóór de zondeval.

Tot zover woorden van Vincenzo Paglia ontleend aan 'Het Woord van God elke dag' uitgegeven bij Halewijn.

Graag wil ik met enkele eigen woorden nog wat toevoegen, vooral dan met betrekking op de 'verwarring' van Maria die plaats vond toen de engel haar aansprak.

Ze schrok hevig bij het horen van zijn woorden, zo lezen we. En verder: 'Wees niet bang, Maria, God heeft je zijn gunst geschonken. Luister, je zult zwanger worden en een zoon baren, en je moet Hem Jezus noemen.'

Eerst schrikken, en dan daarna de geruststelling. 'Wees niet bang'.

Maria had 'neen' kunnen zeggen en haar leven van voordien rustig verder op nemen. Maar ze zei 'ja', zich toevertrouwend aan de woorden van God: 'De Heer wil ik dienen: laat er met mij gebeuren wat u hebt gezegd.'

De verwarring die Maria overkwam, de schrik die haar even overviel, maar tevens de geruststelling dat ze een gunst ontvangen had, én haar toewijding, zou ieder van ons moeten overkomen telkens wanneer we het evangelie horen. En niet enkel bij het Woord uit de Schrift, maar bij al die momenten dat de Heer ons 'toespreekt'; bij het vieren en ontvangen van de eucharistie, tijdens ons persoonlijk gebed, in het ontmoeten van armen, wanneer we onszelf betrappen op onliefde,... Het zijn speldeprikken van de hemel die ons oproepen ons steeds opnieuw in ons ja-woord te plaatsen. Het zijn oproepen die bij momenten kunnen choqueren, ze zetten ons leven soms op de kop, ze bonken aan tegen onze drang naar eigenbehoud. Maar er is ook het bewust zijn dat het wel degelijke speldenprikken van de Heer zijn; gunsten uit de hemel, weldaden van God die ons tot groei kunnen zijn wanneer we ze in liefde en nederigheid willen ontvangen.

En dan de keuze. We kunnen zeggen: 'Nee Heer, liever niet, laat de armen maar aan mij voorbij gaan, ik schenk liever geen vergeving, uw Woord doet me niets, ik heb genoeg aan mezelf'. Of we kunnen zeggen: 'Heer, ik dank U om uw komen in mijn leven, om uw oproep. U wil ik dienen, laat er met mij gebeuren wat U tegen me zegt'.

Lieve mensen, laat ons kiezen voor het tweede. Diep in ons binnenste verlangen we toch zo te leven? Omdat we weten en aanvoelen dat dát de weg is waartoe God ons uitnodigt. We verlangen deze weg te gaan, en hopen dat we hem kunnen gaan. Wel, wie écht naar deze weg verlangt zal God niet en nooit in de kou laten staan. Ongetwijfeld zal je naast de vele vredevolle momenten ook het kruis ontmoeten op je weg. Maar zowel bij licht als duisternis zal de Heer je dragen, en zul je vol van genade zijn.

Ik wens je veel innerlijke vrede toe op deze feestdag van Maria's Onbevlekte Ontvangenis.

kris