dinsdag in week 2 van de advent

Als iemand honderd schapen bezit en een daarvan dwaalt af, zal hij er dan niet negenennegentig in de bergen achterlaten en op weg gaan om het afgedwaalde dier te zoeken?
Woorden van Jezus vandaag.

God vinden is iets groots in een mensenleven. Het geeft immers een hele nieuwe wending aan je leven. Zo krijgen liefdesdaden een eeuwigheidswaarde, je zult je geroepen of gezonden weten, je weet je ten diepste verlost, vergeving krijgen van ‘hierboven’ zul je naar ziel en lijf ervaren, je beleeft je geloof als gemeenschapscheppend, je zult bij momenten diep in jezelf vrede en vreugde ervaren bij het leven in Gods aanwezigheid, je zult leren dorheden te dragen en daar zin aan te geven, je gaat het kruis zien als een weg van diepe genade,…

Je zult een vervulling en een vrede ervaren die je eigenlijk iedereen wil gunnen. Om de eenvoudige reden dat je aanvoelt en weet: dát is de weg die we te gaan hebben, dát is de weg waartoe God roept, dát is de weg die Hij aanbiedt in zijn zoon Jezus Christus. En als christen wens je iedereen die innerlijke vrede en vreugde toe, gun je allen dat men zijn weg vindt ‘in Christus’. Daarom niet per se op de wijze dan dat jij die weg gevonden hebt en bewandelt. Maar die innige Gods-ontmoeting, die zo heilzaam is, die wens je toch iedereen toe. Niet?

Wel, één van de vruchten van het leven in God, is dat je de medemens zult zien met de ogen van God. Of dat is toch de bedoeling. Ik bedoel: we zullen naar de mensen kijken met de liefde die God voor iedere mens heeft. We zullen blij zijn met hen die God 'kennen'. Maar we zullen ook een zekere droefheid in ons dragen wanneer we zien dat mensen zich van Hem afkeren, echt foute wegen gaan. Droefheid in de zin van: “’t is zund.”

Leven in hoop - ons adventsthema - is van binnenuit verlangen dat ieder mens de weg vindt die God met die mens wil gaan. En als gelovige voel je je geroepen en gezonden met de medemens zo in relatie te gaan dat hij zijn weg mag vinden. Dat noemt men missionering. Het is niet enkel Christus dragen, maar Hem ook baren voor de medemens. Als gedoopten binnen de Kerk delen we in de zendingsroeping van de Kerk.

In ons zou men, bij wijze van spreken, God moeten ontmoeten; zijn liefde, zijn barmhartigheid, zijn vrede, zijn ‘Ik zal er zijn voor u’.

Laten we twee zaken altijd goed voor ogen houden.
Nederigheid. Laat ons de naaste altijd hoger achten dan onszelf. Laten we nooit de ander rond de oren slaan met Bijbelteksten, kerkelijke dogma's, of wat dan ook. Laten we veeleer een instrument zijn van Gods barmhartigheid door met een gastvrij hart naar ieder te kijken; God tonend doorheen onze vriendschap, daden van liefde en het 'goede gesprek'.
En een tweede zaak die we 't oog moeten houden is dat we de Geest van het gebed niet verliezen. Voor alles zouden we mensen moeten zijn die onze relatie met de Heer goed onderhouden, om vanuit een innige verbondenheid met Hem Gods vriendschap aan te bieden.

Mogen we met ons gebed de ander ook dragen, vragend dat God ieder mag aanraken en leiden.

En zoals eerder deze week hier ook al gezegd: Laten we er over waken dat we niet enkel gaan opzoeken, maar ook willen opgezocht worden. Wij allen lopen wel ergens verloren. De ene al meer dan de andere, bij de ene al duidelijker dan de andere. Maar allen hebben we soms raadgeving nodig, bemoediging, soms ook vermaning. Het vraagt nederigheid jegens God en jegens onszelf dit te erkennen en toe te geven. Daar is niets verkeerds aan, integendeel. Het getuigt van eerlijkheid en zelfkennis.

Laten we dankbaar zijn om God die opzoekt, om God die roept; onszelf en anderen. En als we Hem weer vinden, of wanneer anderen Hem ontmoeten… laten we dan blij zijn, ten diepste verheugd, en dankbaar. Ja, die blijdschap is diep christelijk. Dat leert ons het evangelie van vandaag ook.

Een mooie dinsdag,

kris