Kerstmis

De herders gingen terug, terwijl ze God loofden en prezen om alles wat ze gehoord en gezien hadden...

Persoonlijk heb ik een boontje voor de herders in het kerstverhaal. Zij leefden in de realiteit van het gewone leven: het waren arbeidslui, leefden niet in paleizen, leefden met de seizoenen der natuur. Hun leven was ver van romantiek, dikwijls hard en ruw, zoals het leven voor velen van ons is. Het waren mensen met haken en ogen, levend op kromme lijnen; mensen zoals u en ik. Mooi toch hoe deze groep mensen de eer kreeg om als eersten, uiteraard na Maria en Jozef (en de dieren), het Kind te mogen zien, te mogen aanbidden. Geen keizers en koningen, geen vooraanstaande religieuze mensen, maar gewone eenvoudige lieden mochten als eersten het Kind bewonderen.

Die nederigheid, die kleinheid, dat 'afdalen' hebben we nodig. Gods menswording past niet in een hart dat uit is op prestige en wereldse glitter. Paus Franciscus sprak het vorig jaar nog duidelijk uit in zijn kersttoespraak tot de Romeinse curieleden: "Kerstmis is de tijd waarin ieder van ons de moed moet hebben om onze wapenuitrusting af te leggen, afstand te doen van onze oude kleren, onze sociale erkenning en de glans van wereldse glorie, en onze nederigheid aan te nemen. Wij zijn allemaal, ieder van ons, melaatsen die behoefte hebben aan genezing." Over kerkhervorming gesproken...

Onze kleine en eenvoudige herders uit het evangelie brachten God lof en prezen Hem om alles wat ze gezien en gehoord hadden. Wat een vreugde moet hun hart gekend hebben.

Lieve mensen, u die op een of andere wijze tijdens de voorbije nacht, of in de loop van deze dag, hebt ‘geknield’ (of zult ‘knielen’) voor de kerststal, laat u op dezelfde wijze bezielen door het kerstgebeuren dan dat bij de herders is gebeurd. Laat je hele zijn volstromen met wat zich daar rond en in die kribbe heeft afgespeeld. Kijk ernaar alsof je er zelf bij aanwezig bent. Ja, kruip in het gebeuren, wees een van de omstaanders. En aanbid, ontvang, drink, bewonder. Laat de vreugde, die het Kind in je hart doet opborrelen, de spirit zijn van je doen en laten, van je ontmoetingen met mensen; vandaag, morgen, en overmorgen, altijd.

Moge je hart de kribbe zijn van waaruit je leeft, bidt en werkt. Want we mogen nog zoveel kerststallen zetten als we willen, we mogen ons huis vol hangen met ballen, slingers en lichtjes… Als de Heer vanbinnen niet mag geboren worden, hebben deze uiterlijke tekenen weinig zin. Kerstversiering is mooi, maar als het geen levend gebeuren wordt van binnenuit is het vrijwel zinloos.

De binnenkant, waar het om te doen is, mogen we natuurlijk niet herleiden tot onze persoonlijke binnenkant. Je hebt ook nog de binnenkant van je medemens, de binnenkant van je gezin of je gemeenschap, de binnenkant van de Kerk, de binnenkant van  de samenleving. Allemaal kribben waar de Heer in geboren wil worden, waar Hij appelleert Gods liefde te belichamen, en wel verenigd met Hem.

Geliefde mensen,
laten we de Heer beminnen in al zijn kribben waarin Hij ons tegemoet komt. Laten we Hem welkom heten door zijn liefde gestalte te geven, in alle omstandigheden van het leven. Als eenvoudigen, armen van geest, bezield door het kerstwonder: Gods menswording onder ons.

Een zalig Kerstmis voor ieder van u !

kris