19 dec

Zacharias werd door de engel letterlijk door stomheid geslagen toen deze hem de vraag stelde hoe hij kon weten of dit spreken van hem wel waar was. Misschien vinden we dat Zacharias overdreven behandeld werd. Negen maanden niet mogen spreken... dat is nogal wat...

En toch...
Deze negen maanden waren voor Zacharias beslist een tijd van diepe genade; een tijd waar hij in stilte kon nadenken over Gods beloften. En uit het prachtige gebed bij de geboorte van zijn zoon kunnen we opmaken dat dit inderdaad geen verloren tijd was.

Wij leven in een tijd waarin veel gepraat wordt, en alles schijnbaar bepraat moet worden. Iedereen is maar aan de praat, letterlijk met de mond, of via sms, of andere kanalen via de zogenaamde ‘sociale’ media. Alsof het heil voort zal komen uit al dat menselijke getater.
Natuurlijk kan God ook aanwezig zijn doorheen ons spreken, maar soms is het ook goed af en toe te zwijgen zonder alsmaar te denken te moeten praten.

Kierkegaard (Deens protestants theoloog en filosoof uit de 19e eeuw) zei: “Ik ontdekte dat ik minder en minder te zeggen had, tot ik uiteindelijk stil werd en begon te luisteren. En in die stilte hoorde ik de stem van God.” Inderdaad, ik denk dat het dikwijls zo gaat. Echte en diepe stilte is rust voor ons hele zijn, zoals slaap dat is voor ons lichaam: versterkend en verkwikkend. Een rust die tevens een weg is die God vaak gebruikt om van zich te laten horen; als een zachte bries, amper hoorbaar, maar in wezen heilig en groots.

Het zou misschien niet slecht zijn moest de wereld, zoals bij Zacharias, gedurende negen maanden door stomheid worden geslagen.
Wat zou het stil zijn ... Heerlijk stil.
Misschien leren we alzo terug luisteren naar Gods stem diep in ons hart, die we over het algemeen maar dán kunnen waarnemen wanneer het echt ten diepste stil is rondom ons, en vooral ook wanneer we zelf stil zijn, wanneer we zelf innerlijk zwijgen.
We zouden misschien een geweldige rijkdom in dat zwijgen ontdekken, een vermogen ontwikkelen dat ons tot écht luisteren aanzet.
Het zal een tijd van genade zijn: een tijd waarin God z'n tijd neemt, en ons de tijd geeft, om Hem héél diep te ontmoeten, bij Hem te vertoeven, naar Hem te luisteren, aan Hem te gehoorzamen.

Wat we kunnen doen is zelf dagelijks tijd maken om te zwijgen, om in stilte bij God te verwijlen. Dit kan in expliciet gebed zijn, maar ook tijdens een wandeling of wat dan ook.

Als de kinderen slapen, en vrouwlief is bezig met het ene of het andere, muis ik er soms onderuit voor een avondwandeling, geheel alleen. Het geboerte (zoals men dat hier zegt in Bazel) leent zich prachtig om in eenheid met moeder natuur te verwijlen bij God. Dikwijls bereid ik tijdens die wandelingen het ‘Van Woord naar leven’ voor. Ik zeg niet dat ik daar een held in ben, maar ik ervaar wel op deze wandelingen dat uiterlijke én innerlijke stilte werkelijk gebed kan zijn of worden, gewoon door zelf te zwijgen en je hart in vrede tot God te wenden.

Het is niet makkelijk je agenda stil te leggen, of een rem te zetten om je voortdurend denken over van alles dat je bezig houdt. Het is niet makkelijk de weg van de stilte te gaan. Het heeft met armoede te maken, met leegte, met openheid, met uitkijken naar. Het is misschien een goede oefening om die enkele dagen die ons nog resten van Kerstmis zinvol door te gaan door de stilte te ‘beoefenen’.

Bij Paul van den Bergh (Nederlands schrijver) lees ik: 'Wie de melodie van de stilte kent, kent ook de volheid van de leegte.'
Woorden om mee te nemen...

Een zalige maandag,

kris