vrijdag in week 1 advent

Nadat Hij een huis was binnengegaan, kwamen de blinden naar Hem toe.
Zo lezen we vandaag in het evangelie.

Verder lezen we dat, door hun sterk geloof, de blinden hun ogen open gingen. Maar, en daar wou ik even met u over nadenken, het gebeurde in dat ene huis.

Een aanraking van de Heer gebeurt doorgaans niet op straat, niet in het rumoer van de wereld. En dat heb ik het niet over de Heer ontmoeten in de armen die we vaak op straat tegenkomen, of doorheen situaties die zich ook in rumoer voordoen. Ik heb het over het intieme samenzijn met de Heer, in ‘afzondering’. Het is zo’n beetje hetzelfde waar Jezus zegt: ‘Als jullie bidden, trek je dan terug in je huis, sluit de deur en bid tot je Vader die in het verborgene is.’ (Mt.6,6).

We hebben die afzondering, die stilte, nodig om de Heer te kunnen ontmoeten, om Hem te kunnen welkom heten. Ook al zijn we geroepen ons te engageren in de wereld, soms is het goed, en nodig, momenten vrij te maken waar je even niet – bij wijze van spreken – in de wereld bent. Het zijn momenten tussen de Heer en jij, momenten van afzondering.
Als een jong koppel verliefd is doen ze niet liever dan af en toe geheel alleen zijn met elkaar, om puur onder mekaar te praten, samen te zijn, te knuffelen. Iets soortgelijks is het met onze omgang met de Heer. We hebben die momenten nodig om onze relatie met Hem te verzorgen, te soigneren.

Die momenten kunnen letterlijk in een andere ruimte zijn (in de meeste gevallen zal dat ook zo zijn), maar in wezen gaat dat vooral om een ruimte in jezelf. Een ontmoetingsplekje voorbestemd voor de Heer en jijzelf. Om in stilte bij elkaar te zijn, of te praten, van Hem te ontvangen.

Dat hoeven niet altijd top-momenten te zijn, of wauw-ervaringen. Soms zijn het gewoon momenten van verstilling, met weinig alleluia-gevoelens. Gewoon bij Hem zijn, zoals Hij bij u is. Met dat innerlijke diep verlangen in Hem te mogen leven, vanuit zijn aanraking.

Het zijn gelegenheden scheppen waarbij je ten diepste toelaat dat God je aanraakt, ook en vooral die plekjes die genezing nodig hebben. Zoals bij onze twee blinden vandaag. Het is je openen voor Hem zodat Hij aanwezig kan komen in je donkerte. De Heer doet niet liever dan dat.

En dat moet inderdaad niet gebeuren op straat. Dat is iets tussen de Heer en u, iets dat zich in afzondering en stilte voltrekt.

Soms gebeurt die aanraking op één moment. Soms gaan daar weken, maanden of zelfs jaren over. Belangrijk is dat we tijd nemen voor die momenten, liefst dagelijks. Met een zekere discipline. Dit laatste hebben we nodig want al snel verglijden onze voornemens dagelijks tijd vrij te maken voor Hem tot zo goed als niets. Tijd maken voor de Heer vraagt een gezonde discipline, een keuze waarin je doorheen de tijd volhardt.
Voor mensen die een druk bestaan hebben is dit niet evident. Maar als het niet lukt is dit een gouden tip: sta een kwartier vroeger op, en ’t probleem is opgelost.

Wanneer we spreken over ‘Hoop doet leven’, is dit dus ook dit: tijd maken voor je uitdrukkelijke gebedsmomenten, zodat hoop niet verglijdt tot een iets dat verdwijnt als een zeepbel. Hoop moet gekoesterd worden, in die zin dat er aandacht aan moet geschonken worden, en dat er dus werk van moet gemaakt worden. Zoals we drie maal daags eten omdat ons lichaam nu eenmaal voedsel nodig heeft, zo is het goed met regelmaat tijd te maken voor de Heer, en wel om dezelfde reden dan dat we eten: onze ziel heeft voedsel nodig.

Om vanuit deze ontmoetingen te leven. In wezen hoeven we zelfs het gebed niet te verlaten. De geest van het gebed kan aanwezig blijven in al ons doen en laten. Maar dat neemt niet weg dat expliciete gebedsmomenten van fundamenteel belang zijn.

Een mooie en gezegende vrijdag voor ieder van u.

kris