zondag 2 advent A

Bij Paulus lezen we vandaag: ‘Aanvaard elkaar ter ere van God.’

Overwal waar mensen samen komen, samen werken of samen wonen, zou deze zin goed zichtbaar aan de muur moeten hangen. In gezinnen, op werkvloeren, in kloostergemeenschappen, tijdens parochievergaderingen, in klaslokalen,…

Aanvaard elkaar ter ere van God; een levensopdracht. Je moet verdomd diep liefhebben om dit te kunnen waarmaken. Meer zelfs: enkel de liefde zal ons in staat stellen elkaar ten diepste te aanvaarden.

Heel dikwijls (en we zijn ons daarvan niet altijd bewust) verwachten wij van de anderen dat zij zijn zoals wij zijn, dat zij denken zoals wij denken, dat ze handelen zoals wij dat zouden doen. We ontkennen dat snel, maar diep vanbinnen speelt dit sterker dan we doorgaans vermoeden. Het is moeilijk de ander in zijn anders-zijn te beminnen.

Elke gehuwde weet dit, maar ik vermoed ook iedere religieus die in een communiteit woont, of zij die om de zoveel tijd samenkomen in parochiaal verband. Het anders-zijn in de andere… Het is een lastige materie.

En toch kan deze weg een weg van vreugde zijn. Om de eenvoudige reden dat liefde vreugde geeft; in jezelf, in de ander, én in het samen-zijn. Aanvaarding van en door de ander schept gemeenschap, en gemeenschap is per definitie in de diepte vreugde. Niet aanvaarden drijft uiteen.

Aanvaard elkaar ter ere van God, zo staat er. Ter ere van God. Dat betekent dat we door elkaar te aanvaarden God eer toezingen. Met andere woorden: God vraagt van ons dat we elkaar aanvaarden, dat we niet uiteen drijven maar dat we gemeenschap scheppen en beleven. Ten diepste is het een belichaming van het Drie-eenheids-gebeuren.

Elkaar aanvaarden… wil dat dan zeggen dat we àlle eigenaardigheden van de ander moeten aanvaarden? Nee, dat denk ik dus niet. Als de ander bijvoorbeeld steeds opnieuw een zonde bedrijft, hoeven we dat niet te aanvaarden; niet die zonde, wél die mens. En dat maakt het juist moeilijk, maar in de diepte ook schoon. Elke mens, ook de zondige, is waard bemind te worden, al was het maar omdat ieder mens een kind van God is. En liefde, enkel de liefde, is daarvoor de sleutel.

Jezus leefde vanuit die sleutel. Hij beminde ieder. Hij bemint ook u en mij, ook met onze eigenaardigheden, en zelfs met onze zondekens of neigingen daartoe. In zijn ogen zijn we een kind van God, en dus waard bemind te worden. En daar Christus liefde is, bemint Hij ieder van ons.

Zo staat het er ook: ‘Aanvaard elkaar zoals Christus u heeft aanvaard’.
Laten we een voorbeeld nemen aan Jezus. Meer: laten we ons vanbinnen diep verinnigen met Hem, opdat wij vanuit Hem, in en door Hem, de ander beminnen en aanvaarden in zijn diepste mens-zijn.

Zoals ik zei: niet makkelijk, geen romantiek. Maar wel mogelijk; en diep vruchtbaar voor onze gemeenschappen, onze gezinnen, Kerk en samenleving.

Enkel leven met de intentie dat je hoopt dat iedereen elkaar aanvaard zoals hij is, is niet genoeg. Je moet je hoop handen en voeten geven doorheen het dagelijks leven. Anders blijft je hoop een wolk ergens boven in de lucht zonder gevolgen. Hoop vraagt bekering van het hart, een engagement naar de ander toe.

Johannes de Doper roept in het evangelie vandaag op tot bekering. Wel, moge de oproep van Paulus elkaar te aanvaarden ter ere van God, ons aanzetten tot diepe bekering daar waar we het lastig hebben elkaar te aanvaarden. Vrede staat ons te wachten.

Een mooie 2e adventszondag,

kris