donderdag in week 13 door het jaar

Terecht zeggen de Schriftgeleerden dat niemand zonden kan vergeven, behalve God. Moesten ze in Jezus de Messias erkennen zouden ze voor zijn voeten neervallen smekend of Hij hun zonden zou vergeven.

Iets soortgelijks maken we mee de dag van vandaag met de biecht. Moesten de mensen geloven dat het wel degelijk God is (die doorheen de priester in naam van Jezus) zonden vergeeft, zou men in lange rijen aanschuiven om te gaan biechten - bij wijze van spreken.

Het gaat om geloof; geloof in Jezus. In Hem God zien die mens geworden is onder ons. Het gaat ook om het geloof in het priesterambt; de priester die in naam van Jezus zonden vergeeft.

Waarom doen we zo moeilijk, denk ik soms. De biecht is zo'n mooi en rijk sacrament. Als je beseft dat je na een biecht weer helemaal 'zuiver' bent... dat is toch groots. Het is hét teken bij uitstek van Gods barmhartigheid aan de Kerk gegeven.

Als kerkgemeenschap zouden we dit sacrament nieuw leven moeten inblazen, denk ik, los van mogelijk negatieve ervaringen waar (naar het schijnt) veel mensen in het verleden mee te kampen hebben gehad. Laten we de biecht fenomenologisch bekijken; vanuit het fenomeen, vanuit het wezen van de biecht, los van allerlei negatief gedoe. De biecht dus weer in zijn schoonheid ontdekken en ontvangen. Ik vermoed dat dit de Kerk in onze streken alleen maar goed zal doen.

En natuurlijk - dat spreekt voor zich - mogen, of moeten, we ook elkaar vergeven; in naam van Jezus. Dat mag dan geen sacrament zijn in de strikte zin van het woord, in wezen heeft het iets sacramenteels, omdat in de vergeving Jezus aanwezig wordt gesteld, Hij die oproept, en de genade schenkt, elkaar te vergeven.

Laten we ons als kinderen werpen in de armen van de Heer, in Gods barmhartigheid, om - opgestaan in Hem - Gods liefde te zingen, doorheen al ons doen en laten.

kris