dinsdag in week 12 door het jaar

EEN UITDAGING

Vandaag een kort evangelie, met wijze woorden. Het lijken losse spreuken.
Ik wil er één zin uithalen: Nauw is de poort naar het leven, en smal de weg ernaartoe, en slechts weinigen weten die te vinden. (Mt 7,14)

Kortgeleden vond ik in mijn boekenkast een oud boekje, ooit van iemand gekregen. Ik had het nog nooit gelezen omdat het me niet aansprak. Het was, leek me, zo moralistisch. De schrijver is John Bunyan, een Engelsman. Het boekje is gepubliceerd in 1648. Meerdere keren vertaald onder andere ook door Ds C.M. van Endt in 1949 (9^e duizendtal). Nu met de titel De pelgrimsreis. In eerdere vertalingen droeg het de titel Eens Christens Reize naar de eeuwigheid. Het is gebaseerd op bovenstaande vetgedrukte tekst van Matteüs, in de vorm van een droom over iemand die Christen heet, de hoofdpersoon die deze weg onderneemt. Alle personen die er verder in voorkomen hebben symbolische namen, die precies weergeven wat hun karaktertrek is, zoals Koppig, Plooibaar, Wereldwijze, Welbehagen, Hartstocht, Geduld, Lui Verwaand, Evangelist, Wantrouwen enz.
Om de reis te maken moet Christen eerst door de nauwe poort. Daarna wemelt het er van gevaarlijke situaties die hij maar ternauwernood kan overwinnen. Uiteindelijk komt hij toch bij zijn doel aan in De Hemelstad, samen met Hope. Daar worden ze met feestelijkheden binnengehaald.

Het is een, wel eenzijdig, verhaal van de weg die we allemaal door moeten maken: de weg over het smalle pad. Voor niemand van ons gaat de levensweg over rozen. En al ging die tijdelijk over rozen, we komen ook de doornen tegen die ons venijnig kunnen prikken en ons doen afwijken van die smalle weg, die lang niet altijd leuk is. Dan vinden we het misschien wel even genoeg en zoeken vertier, afleiding, genoegens. Waarom zouden we zo moeilijk doen en alleen over het smalle pad lopen? We zijn toch geboren voor het geluk? Waarom zouden we het brede pad niet nemen, dat loopt toch heel wat prettiger?

Matteüs heeft bovenstaande zin geschreven en John Bunyan heeft er een lang beeldverhaal van gemaakt, waarin hij de weg langs symbolische landschappen beschrijft en waarin er verleidelijke ontmoetingen plaatsvinden. Wel een knap stukje werk, zoals het beschreven staat, al is de tekst zeer tijdgebonden qua zeggingskracht. Het gaat echter wel over de levensweg.

Ons leven ís een pelgrimsreis en de gevaren zijn eeuwen later alleen nog maar groter geworden. Anders van vorm, maar talrijker. Ieder van ons heeft er een heel leven voor nodig om de weg, al zoekend te vinden, soms via omwegen. Ook wij verdwalen weleens of maken verkeerde keuzes.

De tweede helft van de vetgedrukte zin slechts weinigen weten die te vinden, klinkt niet direct bemoedigend. In het verhaal komt een Evangelist voor. Dat zal Matteüs zelf zijn in een tijdloze rol om ons de weg te wijzen in de juiste richting. Als we de overdaad aan beelden in dit verhaal kunnen relativeren, zullen we erop mogen vertrouwen dat onze God ons niet bang wil maken, en dat Hij in ons eigen hart de taal van de liefde telkens weer zal wekken. Zijn trouw is eindeloos groot en ook zijn vertrouwen in ons. We hoeven het niet alleen te doen.

Laten we bidden

Goede God,
diep in ons horen we uw roepende stem.
U kent ons beter dan wij onszelf kennen.
Leid ons op de weg die ons steeds dichter bij U brengt.
Mogen we de Schriftwoorden als routeboekje hanteren.
En mogen we tevens levende mensen tegenkomen
die ons in liefde ondersteunen als we afwijken
van het pad dat U voor ons bedoeld hebt.
Dat vragen we U door Jezus,
Uw Zoon, die ons is voorgegaan
op de meest smalle weg.
Amen.

Beste medepelgrims,
laten we samen optrekken, onder de hoede van de Allerhoogste!
Ricky Rieter