dinsdag in week 9 door het jaar

BEPROEVING OP BEPROEVING
Tobit 2, 9-14

Beste mensen, vandaag lezen we verder in het boeiende verhaal over de wederwaardigheden van Tobit en zijn familie. Het feit dat ze in ballingschap weg waren gevoerd is een grote beproeving, die nog des te groter wordt doordat het niet meer mogelijk is - alleen ongezien - de religieuze plichten te onderhouden, zoals onder andere de eerbied voor de lichamen van de omgebrachte landgenoten: het verzorgen en begraven van hen. Het is al de tweede keer dat Tobit zijn leven ervoor op het spel zet. Zijn landgenoten drijven er de spot mee. Dat moest hij ook nog daarbij verdragen. We lazen het gisteren.

In de nacht komt hij thuis. Omdat hij door het verzorgen van de omgebrachte landgenoot onrein is, probeert hij op de binnenplaats tegen de muur te slapen, maar ongelukkigerwijs precies onder de plek waar mussen hun warme uitwerpselen laten vallen, die op zijn ogen terechtkwamen waardoor hij bijna niets meer kon zien en later blind wordt. Zichzelf nog sociaal inzetten voor de gemeenschap zoals hij altijd gedaan heeft kan hij niet meer, niets kan hij meer, tastend en dwalend loopt hij rond. Letterlijk en figuurlijk blind en machteloos. Wat is hij zwaar getroffen, hij voelt zich totaal ontredderd, verloren en verlaten, het is een enorme beproeving. Hij ziet het leven helemaal niet meer zitten, zou wel dood willen zijn.

Anna, zijn vrouw, die geld verdient met spinnen en weven ontvangt van haar baas die de situatie kent, naast het loon, nog een jong geitje dat mekkerend binnenkomt. Tobit gelooft niet, dat zij het eerlijk gekregen heeft, denkt dat ze het gestolen heeft, wordt boos op haar en zegt: Breng het terug naar de eigenaar; we mogen niets eten dat gestolen is, waarop Anna, die het niet gestolen heeft, hem nare verwijten gaat maken en uitroept: Jij was toch altijd zo hulpvaardig en rechtschapen? Moet je zien wat er nu van je geworden is!

Op momenten in ons eigen leven kan het er soms op lijken dat er ook alles wat mis kan gaan, ook werkelijk misgaat. Soms zodanig dat we niet meer blij en ontspannen door het leven kunnen gaan. Iets in je is ‘kapot’, geen sprankeltje licht is er meer. Als een ‘blinde’ sukkel je verder: Spanningen over kleine en grote dingen, wie kent die ervaring niet: beproeving na beproeving, overstuur en moedeloos, het leven niet meer waardevol vinden, het beu zijn, niet geloofd worden door de meest dierbare(n), verwijten ontvangen van de omgeving, ook anderen niet meer kunnen geloven, zelf onterechte verwijten maken aan het adres van de omgeving, niets positiefs meer op kunnen brengen, terwijl je je in het verleden toch ingezet hebt op sociaal gebied. Niet meer voor rede vatbaar zijn. Ruzie over en weer. In de put zitten, dieper dan diep en er niet uit kunnen komen.

Het verhaal van Tobit gaat nog verder … Ik verklap alleen dat het goed afloopt, want in de zwakste momenten van ons leven is er een God die de leiding stilletjes overneemt, een God die meehuilt met ons, lijdende en zwakke mensen, en een God die trouw is en nooit iemand in de steek zal laten. O, wat zou het mooi zijn als we ons, in alle beproevingen, gesteund zouden weten door deze waarlijk levende, grote en barmhartige God.

Laten we bidden

Goede Vader,
U die ons ziet in onze diepste nood,
met onze fouten en gebreken,
met onze onmacht
om uit de moeilijkheden
weer omhoog te komen,
wees ons nabij!

We zijn niet gelukkig als er zoveel strijd is,
strijd in onszelf,
strijd in de omgang met anderen.

Goede Vader,
wij vragen U dringend:
Kom ons te hulp,
kom met uw kracht en nabijheid,
wijs ons de weg die we gaan moeten.
We voelen ons verloren en verlaten,
soms ten einde raad.
Kom bij ons met uw kracht en wijsheid,
wees onze gids op dit levenspad
dat vol valkuilen zit
en bijna niet begaanbaar is.
Houd onze hand vast
en verlos ons in deze diepste nood,
door Christus Jezus,
onze Verlosser.
Amen.

Ik wens ieder die het, waar dan ook, moeilijk mee heeft een glimp toe van de goddelijke genade, een glimlach van God, die ons graag nabij wil zijn! Hij heeft ons zo lief.
Ricky Rieter