Geboorte Joh de Doper

WONDERLIJK BESTAAN

Geliefde mensen,
naar aanleiding van deze feestdag waarop we de geboorte van Johannes de Doper gedenken en vieren, wil ik u uitnodigen om aan de hand van onderstaand psalmvers (dat we vandaag in de tussenzang bezingen) na te denken over het wonder van ons eigen bestaan.

‘Wat er in mij is, hebt Gij geschapen, Gij hebt mij als een weefsel in de moederschoot gevormd. Ik dank U voor het wonder van mijn leven, voor alle wonderwerken die Gij hebt gemaakt.’

Het menselijk bestaan is, zoals elk bestaan, wonderlijk. God zelf ligt, als schepper, aan de oorsprong van al het bestaande. Door zijn liefde bestaat al wat is. Dat op zich is al wonderlijk. Voor we gecreëerd worden brengt Hij twee mensen bij elkaar, die – als het goed is – mekaar diep liefhebben. Vanuit hun onderlinge liefde, vanuit hun gegeven zijn aan elkaar (zowel geestelijk als fysiek; in de diepte een mystiek gebeuren) schenkt God nieuw leven.

Een zaadcel nestelt zich in een eicel. Om dan tot groei te komen. Dag na dag voltrekt zich het wonder, in het begin onzichtbaar voor het menselijk oog, veilig en diep verscholen in de warmte van de moederschoot. Elke nieuwe cel deelt zich, altijd maar weer. En zo komt komt er prachtig leven tot stand. Wonderlijk toch.

Na vijf weken tekent zich het neusje reeds af, de oogjes, het mondje. We zijn een rijstkorrel groot. De hersenen zijn in opbouw. Het hart begint te kloppen. Na zeven weken zijn alle organen klaar. Ze hoeven enkel nog te groeien. Een kraakbeen-skeletje vormt zich, piepklein. Hoewel, naar de tiende week toe zijn we reeds drie centimeter gegroeid.

Vanaf week twaalf ontstaat er een eigen persoonlijkheid, in de zin dat het kindje een heel eigen ontwikkeling kent, dat enig is, eigen aan zijn persoontje. Het heeft z’n eigen tempo wat groei betreft in lengte, het krijgt eigen gezichtsuitdrukkingen, het maakt eigen bewegingen. De piepkleine handjes beginnen te grijpen en de voetjes beginnen te trappelen. Een karaktertje is zich aan het vormen, al dan niet meegekregen van mama en papa.

En zo gaat het maar door, week na week, maand na maand. Om dan, na negen maanden, ’ter wereld’ te komen. Vrucht van liefde, wonderlijk bestaan. Om diep geëerd en bemind te worden.

Dit kind, dat geboren is, zal ooit, groeiend in z’n mens-zijn, in staat zijn zelf lief te hebben. Eigenlijk doet een kind dit reeds in de moederschoot. Dit, omdat het vanuit zijn prille bestaan oproept het wonder van God te beminnen. Het is een passieve wijze van liefhebben, dat een actief beminnen tot gevolg kan hebben. Trouwens, dit appèl, dragen we allen in ons. Wanneer je de mens in het gelaat kijkt (al dan niet letterlijk) zul je diep in jezelf de oproep ervaren hem of haar lief te hebben. Zo leert ons Levinas, maar eigenlijk ook het evangelie. Ieder mens roept vanuit zijn bestaan op tot liefde.

Maar, groeiend in gemeenschap, zal het kind dus ook zélf leren liefhebben. Dit op zich is ook wonderlijk. Het zal de liefde van zijn schepper mogen en kunnen belichamen naar ieder ander schepsel, naar elke medemens. Het zal kunnen beminnen als een autonoom beslissend wezen. In het feit dat het de vrijheid heeft om te kiezen voor de liefde of niet, kan het zijn liefde tonen voor God, medemens en schepping.

Zijn liefde zal bestaan in de sterkte van zijn woorden, in de tederheid van zijn gebaren, in het kunnen schenken van vergeving, in het werken aan verzoening, in zijn engagement mee te bouwen aan een wereld waar het voor ieder goed is om leven, in het mee dragen van het broze rondom hem, in zijn zorgzaam en respectvol omgaan met moeder natuur, in het tijd maken voor God. Het mag zich instrument weten in het belichamen van Gods goedheid voor de mens. Wat een eer hiervoor te mogen leven. Wat een wonder te weten dat het mogelijk is.

Mooi ook te leven in de wetenschap dat we voor God niet volmaakt hoeven te zijn om echt mens te kunnen zijn. We mogen groeien, dag na dag, met vallen en opstaan, met lukken en mislukken, in tijden van dorheid en op momenten van vervulling, doorheen lijden en lofprijzing. Elke seconde van ons leven mogen we ons door God bemind en gesteund weten, rustend in zijn Hart.

Het leven ons gegeven … wat een wonderlijk gebeuren. Om diep dankbaar te zijn.

Laten we bidden

Vader,
Gij hebt mij als een weefsel
in de moederschoot gevormd.
Ik dank U voor het wonder van mijn leven,
voor alle wonderwerken die Gij hebt gemaakt.
In Christus’ naam.
Amen.

Met een genegen groet,
kris