zondag 32 door het jaar - C

De overweging van deze zondag is van de hand van Frans Mistiaen, sj

Ons christelijk geloof stelt de verrijzenis, in de lijn van Paulus, voor als een nieuwe, een tweede geboorte, nog beter, als een "nieuwe schepping", als een overgang naar een heel nieuwe vorm van leven. Zoals het kleine mensje vóór zijn geboorte nog opgesloten in de moederschoot, geen besef heeft van een leven daarbuiten ná zijn geboorte, zo kunnen wij ons niet voorstellen hoe wij er zullen uitzien na onze tweede geboorte. Wij weten wel dat wij een tweede keer doorheen een donkere tunnel moeten van pijn en afstand-doen en dood. Maar hoe dat nieuwe lichaam er dan zal uitzien, dat weten wij niet.

Maar waarom durven wij dan zo overtuigd geloven in de verrijzenis van onze persoon tot dat verheerlijkte lichaam, zoals wij het in het credo belijden? Heel eenvoudig omdat wij consequent willen geloven in God. "God is toch een God van levenden!" zegt Jezus. Wij geloven inderdaad dat de zeer persoonlijke liefde van God voor ieder van ons niet beperkt of beknot kan worden door de tijd of de dood.

Als God bemint, dan bemint Hij absoluut, en dat wil o.a. zeggen: niet voor een beperkte tijd. Als God ons éénmaal heeft opgenomen in zijn vriendschap dan laat Hij ons nooit los, ook niet in de dood. Wij zijn ervan overtuigd dat zijn trouw groter is dan de vernietigingskracht van het graf of van de crematie-oven. Geloven in de verrijzenis betekent, geloven in Gods absolute Liefde, die sterker is dan elke dood.

Misschien is het goed te beseffen dat wij op de verrijzenis niet moeten wachten tot in het hiernamaals, maar dat de verrijzenis nu reeds aan het gebeuren is. Die omvorming, die transformatie van onze hele menselijke persoon is reeds begonnen en wel bij ons doopsel. In de mate dat wij, christenen, meer verbonden leven met de verrezen Heer Jezus worden wij meer en meer "verrijzenis-mensen", mensen die delen in zijn dood en opstanding, door te sterven aan onze zelfzucht en te groeien in Zijn geest van dienende liefde.

Als wij het moeilijk hebben met ons verrijzenisgeloof, dan kijken wij het best goed toe naar de transformatie, naar de omvorming, die in de Eucharistie reeds gebeurt. Gebroken brood en geschonken wijn worden Lichaam en Bloed van onze verrezen Heer Jezus, bron van het verheerlijkte, liefdevolle leven dat nu reeds onder ons aanwezig is. Zo groeien wij vandaag al naar de definitieve verrijzenis bij God. "Midden in de dood, zijn wij reeds in het leven."