dinsdag in week 32 door het jaar

‘Wanneer jullie alles gedaan hebben wat jullie is opgedragen, zeg dan: “Wij zijn maar knechten, we hebben enkel onze plicht gedaan.”'

In ons leven gaat het om de liefde, om liefhebben zoals God ons lief heeft, liefhebben vanuit Hem. Dat is godsdienst, dienst aan God én medemens.

De liefde zou het hart moeten zijn van ons leven. Elke minuut van de dag zou het ons leven moeten stuwen, richting geven, woorden schenken, aanzetten tot gebaren, enz...

Jezus is het levend Hart van onze liefde. Hij, die gekomen is, niet om gediend te worden maar om te dienen, om zichzelf te geven, zodat wij van zijn liefde kunnen leven, zodat wij zijn liefde kunnen zijn, wil het vuur zijn van onze liefde voor elkaar. Niet enkel in wat we doen, maar heel ons zijn wil Hij transformeren in zijn liefde.

Grote woorden... en toch... het zou ons leven moeten zijn, het zou al ons doen en laten moeten beïnvloeden, moeten bevruchten... ja als een - hoe gek dat ook klinkt - vanzelfsprekendheid, als onze dagelijkse 'plicht' om het woord uit het evangelie van vandaag te gebruiken.

Laat ons liefhebben, voortdurend, zoals we ademen; van buiten naar binnen, van binnen naar buiten. In de eenvoud en de vreugde van het evangelie.

kris

Reacties

  1. Gisteren lazen we over het geloof als een mosterdzaadje. Het groeit, het leert de mensen en de dingen te zien met de ogen van God, vol mededogen, vol liefde. Vandaag gaat Jezus verder: ook onze handen moeten handen worden van God, nooit moe, nooit vragend om rust. Een knecht in de Oudheid moest na zijn dagtaak niet meteen toetasten en de maaltijd gebruiken. Eerst moest hij opdienen voor zijn heer. Is dit onmenselijk? Het is vandaag ook nog waar. Elke werkende mens, M en V, kan na de dagtaak niet meteen uitrusten en eten. Daar zijn de kinderen, daar wacht de partner, daar wacht het huishouden. Dat is zwaar, M en V moeten hier mekaar helpen, anders springt de liefdeband uit elkaar. Ook religieuzen en priesters kunnen na hun taak niet zomaar rusten. Hen wacht, zoals elke gelovige, nog de plicht tot gebed. Zo is het ook bij God: Hij rust nooit, altijd is Hij aan het werk (Joh. 5,17) en ook Jezus houdt niet op met werken. De liefde kent geen rust. Onze inzet moet totaal zijn, nooit aflatend. Voor rust, daar is de eeuwigheid voor. We lijken te sterven, te verdwijnen in het niets. In werkelijkheid zijn we in Gods hand: 'Uitstekend, goede en trouwe dienaar, over weinig waart ge trouw, over veel zal Ik u aanstellen, ga binnen in de vreugde van uw Heer' (Mt. 25, 21). Dan zullen we schitteren als vonken in een stoppelveld dat men vroeger af liet branden om het beter om te kunnen ploegen. Je ziet dat bij elke heilige. Zijn of haar leven is afgelopen op aarde, soms zelfs door het martelaarschap, zoals bij de H. Josafat die we vandaag gedenken. Maar ze leven bij God en schitteren als heiligen in de Kerk, waar het hele Godsvolk aanvoelt: Deze was een model, bij deze heilige kunnen we terecht met onze noden. Laten wij niet te vlug willen rusten. Het is nog geen avond. Onze dagtaak is nog niet af.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. "we hebben enkel onze plicht gedaan." er zou, denk ik, naast een universele verklaring van de 'rechten' van de mens ook een zelfde verklaring van de 'plichten' van de mens moeten zijn...

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Meer zeggen dan Kris , Daniël ,of Stefaan, kan ik niet ! " de mens is gemaakt voor de eeuwigheid !" De dood is de nieuwe geboorte in en door God! Liefde duurt door !!!
    De plicht van de mens is ....' zo goed als god te zijn' (oud vlaams lied )

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten