vrijdag in week 33 door het jaar

Jezus ging naar de tempel, waar Hij de handelaars begon weg te jagen, terwijl Hij hun toevoegde: ‘Er staat geschreven: "Mijn huis moet een huis van gebed zijn, maar jullie hebben er een rovershol van gemaakt!"’

Vandaag horen we Jezus die kritiek geeft met geen mis te verstane woorden en gebaren. We kennen het verhaal, we weten waarover het gaat: over plaatsen om te bidden, en over de gemeenschap als tempel van de heilige Geest.

In het verleden zijn er nog mensen geweest die met kritiek voor de dag kwamen; heilige mensen. Zo kennen we bijvoorbeeld Catharina van Sienna, een dominicanes uit de veertiende eeuw. Ze trad vanuit haar mystieke bewogenheid onverbloemd 'kerkreinigend' op. Ze wordt genoemd 'de vrouw die niet zweeg in de Kerk'. Vanuit haar intens grote liefde voor de Kerk als heilige plaats van Gods aanwezigheid uitte zij met regelmaat sterke kritiek, ook op paus en kardinalen. Haar kritiek was een soort 'heilige verontwaardiging'. De Kerk heeft Catharina goed begrepen. Ze werd heilig verklaard en tot kerklerares verheven. Of denken we aan Clara van Assisi, Jan Van Ruusbroeck en zo vele anderen.

Naar mijn persoonlijke mening is onze huidige paus Franciscus ook zo’n tip. Hij houdt geen blad voor de mond. Met regelmaat spreekt en schrijft hij, ook vanuit zo’n soort ‘heilige verontwaardiging’, over mistoestanden zowel binnen als buiten de Kerk. Mensen voelen dit doorgaans haarfijn aan als ‘waar’ en dat maakt paus Franciscus in zekere zin ook zo geliefd. En, niet onbelangrijk: in zijn kritiek kiest hij steeds resoluut voor de kant van de ‘armen’, de Kerk oproepend dit ook te doen, en wel naar het voorbeeld van Jezus.

In onze eigen omgeving zien we beslist ook dingen die echt fout zijn: onrechtmatig geldgewin te koste van, verspilling van voeding en goederen, ontheiliging van woorden en plaatsen, roddel, luiheid, enz… We zien het rondom ons, we zien het in ons. Durven wij vanuit eenzelfde heilige verontwaardiging zoals Catherina van Sienna, Clara van Assisi, onze huidige paus, en zovele anderen, kritiek geven. Altijd in liefde, opbouwend, vergezeld met Gods barmhartigheid, maar duidelijk en klaar, de waarheid volle eer aandoend.

Ik denk dat we soms teveel zwijgen, of het spreken aan anderen overlaten, uit een zekere angst, of om welke reden ook. Soms moeten we ons laten horen, letterlijk. Woorden kunnen krachtig zijn, en vol van genade, als gist in het deeg. Daarop moeten we durven vertrouwen.
Laten we daarom altijd spreken vanuit onze relatie met Jezus, vanuit ons biddend hart, opdat wat we zeggen in liefde mag gezegd worden, in de warmte van Gods Geest, geborgen in Gods wil, op hoop van zegen.

kris