dinsdag in week 4 door het jaar

ONTWAKEN IN DE HEER

Vandaag horen we in het evangelie twee genezingsverhalen. We gaan dieper in op de tweede genezing, waar Jezus de woorden 'Talita koem!' uitspreekt, wat betekent: 'Meisje, ik zeg je, sta op!' Meteen, zo lezen we, stond het meisje op en begon heen en weer te lopen.

Talita koem... Prachtige woorden. Ik zou hier het cliché kunnen aanhalen door te zeggen dat we allemaal op een of andere wijze ziek zijn, of zelfs een stukje dood, en dat de Heer niet liever wil dan ons genezen. Een cliché dat waarschijnlijk al in zovele homilies is verwoord. Maar oh zo waar. Toch wil ik met u vandaag over iets anders nadenken, iets dat eveneens met ‘sta op’ te maken heeft, namelijk ons dagelijks ontwaken.

's Morgens opstaan doen we allemaal. Maar hoe doen we dat? Hoe stappen we uit ons bed? Met tegenzin, zuchtend en slepend? Of met een zekere frisheid, dankbaar voor een nieuwe dag? Voor velen helpt de wekker. Voor anderen is het het geluid van spelende kinderen. Of, voor de meer romantische zielen onder ons, doen de eerste zonnestralen hun werk. Sommigen rekken zich loom uit, anderen springen meteen overeind. En het is een feit: niet iedereen is in staat even fit op te staan. Misschien protesteren de knieën, kraken de gewrichten of wil een stijve rug niet helemaal meewerken. Het lichaam herinnert ons er immers aan dat we niet allemaal twintig jaar zijn.

En toch, ondanks die stramme spieren en dat mogelijk trage ontwaken, ligt er een keuze in hoe we onze dag beginnen. Wat als we ons bewust zijn dat iedere ochtend een uitnodiging is? Wat als we, in plaats van enkel uit bed te komen, ook innerlijk wakker worden?
Voorstel: Tracht vanaf morgen de woorden van de Heer tot het meisje indachtig te zijn, maar nu tot jou gesproken: 'Ik zeg je, sta op.'

Het is de Heer die deze woorden zegt. Hij roept je. Hij vraagt je ‘op te staan’, om binnen te treden in zijn opstanding en vanuit de paasgenade de dag in te gaan. De zucht bij het vroege opstaan mag er zijn, maar laten we ons ervan bewust zijn dat de Heer niet alleen ons lichaam, maar ook onze ziel komt wekken, met de vraag: "Mag Ik vandaag jouw gast zijn?"
En ja, mogen wij Hem als onze hemelse Gast ontvangen. Hij, die ons, door zijn ja-woord tot de Vader, wil omvormen tot een levend beeld van Gods liefde.

Opstaan heeft met opstanding te maken: letterlijk rechtkomen, je handen en je hart openen voor de Schepper, dankbaar om wat Hij geeft - de mensen, de tijd, de natuur, de mogelijkheid lief te hebben, liefde te krijgen, enzovoort...

De Vlaamse mystica Beatrijs van Nazareth, een cisterciënzerin uit de 13e eeuw, verwoordde het zo in haar werk 'Seven manieren van minne': 'Het gebeurt soms dat de liefde geleidelijk in de ziel wordt wakker geroepen, zich blij verheft en in het hart in beweging raakt zonder enig toedoen van menselijk handelen. Dan wordt het hart zo diep door de liefde bewogen, zo onweerstaanbaar meegetrokken, zo hevig overweldigd en liefdevol omhelsd, dat het geheel en al in de ban van de liefde raakt.'

Wat Beatrijs hier beschrijft, is een liefde die niet slechts een emotie is, maar een kracht die de mens van binnenuit omvormt. Het is een liefde die voorbijgaat aan menselijke berekening of fysieke ongemakken, maar die spontaan en diep uit de ziel oprijst, omdat ze geworteld is in Gods aanwezigheid. De liefde die zij schetst, is een liefde die zich laat meenemen in een stroom die niet door de mens zelf gestuurd wordt, maar door God gewekt en gedragen wordt. Het is de Heilige Geest die deze liefde in ons bewerkt, die onze harten opent en in beweging zet. Hij is de stille kracht van de Geest die ons wakker schudt, ons innerlijk verwarmt en ons uitnodigt tot een diepere eenheid met God.
Dit is de liefde die ons dagelijks wekt - niet alleen uit onze slaap, maar ook uit onze geestelijke traagheid. Het is een roep om open te staan voor de goddelijke liefde die ons zoekt, ons beweegt en ons tot leven wekt.

Moge dit ‘wonder’ gebeuren, ’s morgens bij het opstaan, bij ieder van ons.

Laten we bidden

Heer,
U die het leven wekt,
roep ook mij vandaag: Sta op!
Open mijn ogen voor uw licht,
mijn hart voor uw liefde,
mijn ziel voor uw aanwezigheid.

Laat mij niet enkel lichamelijk ontwaken,
maar ook innerlijk opstaan,
dankbaar voor de nieuwe dag
die U mij schenkt.

Kom, wees mijn Gast vandaag,
leid mijn stappen,
sterk mijn handen,
vervul mijn hart met uw Geest.

Dat ik, geheven door uw liefde,
een levend beeld mag zijn
van uw genade en vrede.

God, wat hou ik van U !
Amen.

Geliefde mensen, laten we fris en dankbaar ontwaken en het leven met een open hart omarmen. Kom, laten we opstaan en de liefde bezingen.
Met een genegen groet,
kris

---

Om mee op weg te gaan

Hoe staan wij ’s morgens op? Gaan onze eerste gedachten naar vermoeidheid, stramme spieren of de mogelijke lastige taken die op ons wachten? Of durven we ontwaken in het besef dat God ons roept, ons optilt en ons draagt? Hij is onze kracht, onze vreugde, het Licht dat ons uitnodigt om vol vertrouwen de nieuwe dag te omarmen. Sta op, leef in zijn liefde, en laat je ziel zingen van dankbaarheid!