zaterdag in week 4 door het jaar

GEVIERD IN DE KERK, GELEEFD IN DE WERELD
(Bij Hebr 13, 15-16)

Wat een geschenk is het om als gemeenschap samen liturgie te vieren! Hier worden wij door de Heer zelf tot gemeenschap geroepen om samen te bidden en te zingen, om zijn Woord te beluisteren met haar verkondiging en om samen de Heer te ontvangen in de Communie. De liturgie heeft iets heiligs. Het is geen menselijke uitvinding, maar het werk van de Heilige Geest, die ons inspireert om samen God lof toe te zingen. In de Geest worden we opgenomen in het grote mysterie van Christus' aanwezigheid onder ons. Zeer de moeite waard om eraan deel te nemen!

Het zou echter bijzonder spijtig en een grote vergissing zijn als dit 'feest' zou eindigen bij het verlaten van het kerkgebouw. De zegen aan het einde van de mis mag geen einde zijn van het feest, maar integendeel een opdracht. Op het einde van de viering worden we gezonden, opdat het vuur van de eucharistie verder mag branden in ons dagelijks leven. We zijn geroepen om eucharistische mensen te zijn: zoals Christus zich geeft in het Brood en de Wijn, zo worden wij geroepen om onszelf te geven aan elkaar en aan de wereld. Ons geloof mag geen verborgen vlam zijn, maar zou een licht moeten zijn dat warmte en hoop verspreidt, zowel in onze kleine omgeving als in de grote wereld om ons heen.

De eucharistie zou ons moeten aanzetten om ons te engageren in de liefde. Als het kan - in navolging van de Heer - met een grote liefde voor de armen. Johannes Chrysostomus, een kerkleraar uit de vierde eeuw, stelde ooit eens de scherpe vraag: "Wat heeft het voor zin om Christus te eren met gouden bekers, terwijl je Hem verwaarloost in de armen?" Hoe kunnen we de Heer in het Heilig Sacrament aanbidden, hoe kunnen we Hem ontvangen, zonder Hem te herkennen in hen die honger hebben, die lijden onder eenzaamheid of onrecht? De Kerk mag geen gemeenschap zijn die in stilte geniet van haar eigen schoonheid en ritueel. Ze is geroepen om een gemeenschap te zijn die – in Christus – met liefde en barmhartigheid het broze en gebrokene in de wereld omarmt.

De brief aan de Hebreeën spoort ons vandaag aan: "Laten we met Jezus’ tussenkomst voortdurend aan God een dankoffer brengen: het huldebetoon van lippen die zijn Naam belijden. En houd de liefdadigheid en de onderlinge solidariteit in ere, want dat zijn offers waarin God behagen schept." Ware eredienst eindigt niet bij woorden en gebeden, maar wordt concreet in daden van liefde. God vindt vreugde in een hart dat zich laat raken door de noden van anderen, in handen die helpen en in een geest die leeft in oprechte solidariteit. In zijn brief aan de christenen van Rome beschrijft Paulus het in niet mis te verstane woorden: "Broeders en zusters, met een beroep op Gods barmhartigheid vraag ik u om uzelf als een levend, heilig en God welgevallig offer in zijn dienst te stellen. Dat is de ware eredienst die van u wordt gevraagd." (Rom 12, 1)

Beste mensen, voor wie deze avond of morgen naar de eucharistieviering gaat, in de kerk of deze via de televisie volgt: ik wens je een genadevolle viering toe. Maar - en ik citeer hier Augustinus - "Word wat je ontvangt." Met andere woorden: moge - vanuit de eredienst - Gods liefde handen en voeten krijgen in je leven. Een christen is immers een gezonden mens, geroepen om het licht van Christus te laten schijnen in de wereld.

Laten we bidden

Heer,
U die ons samenbrengt rond uw tafel,
U die ons voedt met uw Woord en uw Lichaam,
laat ons niet stilvallen bij wat wij ontvangen,
maar maak ons bewust van onze zending.
Zend ons uit met vurige harten,
opdat wij uw liefde tastbaar maken in deze wereld.
Open onze ogen voor wie honger heeft,
voor wie eenzaam is, voor wie lijdt onder onrecht.
Mogen wij uw licht laten stralen
in vele daden van goedheid.

Heilige Geest,
leid ons van binnenuit,
zodat wij in ons dagelijks leven
een levend offer mogen zijn,
een lofzang op God die nooit ophoudt,
een teken van hoop in een vaak gebroken wereld.

In Christus, onze Heer.
Amen.

Geliefde mensen, laten wij vanuit ons gebedsleven en de eredienst die we bijwonen, gegeven mensen zijn - uit liefde voor God en ieder mensenkind.
Een toegewijd weekend,
kris

---

Om mee op weg te gaan

Hoe sterk beseffen we na een viering dat we gezonden zijn? Blijft de ervaring van Gods aanwezigheid enkel binnen de muren van de kerk, of dragen we die mee in ons dagelijks leven? Voelen we - vanuit de eucharistie - ons geroepen om licht en hoop te brengen in de wereld? Laat ons eerlijk bij onszelf nagaan in hoeverre wij werkelijk leven vanuit de zending die ons is toevertrouwd.