zondag 28 door het jaar C

OVER EEN AANRAKING DIE ROEPT

Tekst overweging: Kris

Elk woord en elke handeling van Jezus is in de evangelies doortrokken van Gods barmhartigheid. In Hem werd - en wordt - zichtbaar wat de Vader voor ogen heeft met de mens: herstel, nabijheid, nieuw leven.

In de ontmoeting met de tien melaatsen openbaart zich die barmhartigheid ten volle. Jezus spreekt geen grote woorden; in dit geval legt Hij zelfs geen handen op. Hij stuurt hen eenvoudig op weg naar de priesters. Het woord alleen volstaat.

Alle tien worden ze gereinigd, maar slechts één keert terug. Die ene heeft begrepen dat genezing niet enkel iets is wat hem overkomt, maar iets wat hem roept. De aanraking van God heeft zijn hart geopend. In zijn terugkeer naar Jezus wordt zichtbaar dat de barmhartigheid pas voltooid wordt in het geloof. De genezing heeft hem tot geloof gebracht, en zijn geloof heeft hem gered. De anderen zijn gezond geworden, maar hij is nieuw geworden.

Ook in ons leven zijn er momenten waarin we, soms onverwacht, ervaren hoe de Heer ons aanraakt. Een woord dat binnenkomt, een gebeurtenis die ons stilmaakt, een ontmoeting die licht brengt in onze duisternis. Zulke momenten raken aan het geheim van Gods nabijheid. De vraag is wat die aanraking in ons heeft bewerkt. Heeft ze ons werkelijk tot geloof gebracht? Hebben we ons toevertrouwd aan zijn leven, zodat Jezus in ons, door ons en met ons kan leven?

Aanraking door God is nooit een doel op zich. Ze vraagt om een antwoord. De genezing is een begin, geen eindpunt. Wie - bij een fysieke genezing - het wonder alleen ziet als het verdwijnen van pijn of gebrek, blijft steken aan de oppervlakte. Jezus geneest om te raken aan het diepste in de mens: zijn geloof, zijn vertrouwen, zijn vermogen om te leven vanuit God.

Denk aan de vele honderdduizenden pelgrims die Lourdes jaarlijks ontvangt, vaak met wonden die niemand ziet. De enkele tientallen fysieke genezingen die daar in de loop der jaren zijn gebeurd, zijn niet de kern van het verhaal. Het zijn tekenen, zichtbare verwijzingen naar de levende God, naar zijn barmhartigheid. Lourdes is geen markt van mirakels, maar een plaats van overgave. Daar leert men dat het grootste wonder niet de fysieke genezing is, maar de aanraking van God die de mens tot bekering en geloof brengt.

De Samaritaan was, zo lezen we, diep dankbaar. Hij ging naar Jezus terug, vanuit geloof, vanuit de ervaring uiterlijk en innerlijk bevrijd te zijn, maar ook om Hem te danken. Hoe mooi is dat! Dankbaarheid is de ziel van het leven. Ze maakt onze Godsrelatie, maar ook onze onderlinge relaties, zo warm. En dan spreken we echt niet over wolligheid of oppervlakkig gedoe. Nee, over echte, doorleefde dankbaarheid. Ware dankbaarheid is als een lofzang naar degene toe die Gods goedheid getoond heeft – gebed dus, gebed naar elkaar, met een knipoog naar de Heer.

Het evangelie leert ons vandaag twee dingen: dieper kijken dan de uiterlijke genezing, en de stap zetten naar geloof, naar overgave aan de Heer zodat Hij ons leven kan worden. En: dankbaarheid. Dankbaar om al het goede dat ons omringt, en om dat ook af en toe uit te spreken naar elkaar. Dat doet deugd.

Laten we bidden

Heer Jezus,
U raakt mensen aan met tederheid
en brengt leven waar alles vastloopt.
Raak ook ons aan met uw kracht,
opdat wij vernieuwd zouden worden in geloof.
Schenk ons een hart dat luistert
naar wat U in stilte zegt.
En leer ons dankbaar te leven.
Vandaag, en alle dagen van ons leven.
Amen.

Geliefde mensen, laten we dankbare mensen zijn naar elkaar toe - een dankbaarheid die ons verbindt met God en met elkaar.
Een mooie zondag !
kris

---

Om mee op weg te gaan

Hoe vaak herken ik Gods goedheid in de mensen om mij heen? Wat houdt mij tegen om die goedheid ook te benoemen? Dankbaarheid brengt mensen dichter bij elkaar. Ze laat iets van Gods licht doorbreken in het gewone leven.