1 nov - Allerheiligen

HEILIGHEID GROEIT WAAR GENADE HEELT

Tekst overweging: Kris

Vandaag vieren we het feest van Allerheiligen, een feest dat ons uitnodigt om met dankbaarheid te kijken naar al die mensen die voor ons een lichtend spoor van geloof en liefde hebben getrokken. Sommigen zijn door de Kerk heilig verklaard, velen bleven onopgemerkt maar leefden in stilte trouw aan het Evangelie.

Dit feest herinnert ons er ook aan dat heiligheid geen zeldzaam privilege is voor enkelen, maar de diepe roeping van ieder mens. Lumen Gentium, de dogmatische constitutie over de Kerk van het Tweede Vaticaans Concilie (1962–1965), zegt het duidelijk: allen zijn geroepen tot heiligheid, ieder op zijn eigen weg (nr. 39–42). Heiligheid is dus niet voorbehouden aan enkelen, maar is een gave en een opdracht die in het hart van ons geloof ligt. We zijn allen geroepen om heilig te zijn, om in Gods nabijheid te leven, om Hem toe te laten zijn werk in ons te voltooien.

Toch roept dat woord ‘heiligheid’ vaak een zekere schroom op. Want wie van ons durft te zeggen dat hij heilig is?

We weten van onszelf hoe beperkt we zijn, hoe vaak we tekortschieten in liefde, hoe snel we oordelen of ons afsluiten. Er zijn wonden, fouten, gevoelens van schuld die soms zwaar kunnen wegen. Soms leeft er zelfs het gevoel dat God zijn oordeel wel over ons zal hebben, dat we Hem teleurgesteld hebben.

Maar misschien begint heiligheid juist daar: waar we ophouden onszelf te meten aan een bepaald ideaalbeeld en toelaten dat God ons aanraakt met zijn barmhartigheid.

De vraag is dan niet of wij heilig genoeg zijn, maar of wij bereid zijn ons door Hem te laten aanraken, te laten veranderen van binnenuit. In dat licht wordt heiligheid iets anders dan een morele graad of een volmaakte staat. Ze is een weg waarop we toelaten dat God in ons mag werken.

In het woord ‘heiligheid’ horen we het woord ‘helen’. Wie zich laat helen, wie toelaat dat Gods genade zijn gebrokenheid raakt, bewandelt de weg van heiligheid. Het gaat om de beweging van Gods liefde die ons stap voor stap heel maakt. Wat wij nu zijn, is misschien nog niet het beeld dat God in ons heeft gelegd, maar zijn genade zal voltooien wat ontbreekt.

In de Bijbel worden de eerste christenen ‘heiligen’ genoemd (vgl. Efeziërs 1,1). Niet omdat zij volmaakt waren, maar omdat zij leefden uit hun verbondenheid met Jezus. Hij ging met hen op weg, raakte hun leven aan en heelde hen van binnenuit. Ook de leerlingen die Jezus zelf riep, waren allerminst volmaakt: mensen met haken en ogen, zoals jij en ik. Maar Hij koos hen, onderwees hen en bleef hen nabij, ook wanneer ze struikelden. Door zijn roep, zijn Woord, zijn aanraking kwamen zij van binnenuit tot heling. Zo ook bij ons: Hij nodigt ons, in het hart van ons onvermogen, uit zijn aanraking toe te laten. Hier ‘ja’ op zeggen, is de weg van heiligheid gaan.

In wie deze weg gaat, wordt meer en meer zichtbaar wat het evangelie van vandaag beschrijft: de gelukzaligheden. Gelukkig de armen van geest: zij weten dat alles genade is. Gelukkig wie zachtmoedig is: zij dragen vrede waar spanning heerst. Gelukkig wie treuren: zij laten zich troosten door Gods nabijheid. Gelukkig wie hongeren en dorsten naar gerechtigheid: zij verlangen dat Gods wil zichtbaar wordt in de wereld. Gelukkig de barmhartigen: zij ontvangen Gods ontferming en delen haar met anderen. Gelukkig de zuiveren van hart: zij zien het gelaat van Christus in de mens naast hen. Gelukkig de vredestichters: zij worden kinderen van God genoemd. Gelukkig wie vervolgd worden omwille van gerechtigheid: zij blijven trouw aan het Evangelie, ook door het lijden dat dit soms met zich meebrengt. Zij allen dragen het gelaat van Christus.

Mogen wij, op dit feest van Allerheiligen en morgen met Allerzielen, gedragen worden door de heiligen die ons zijn voorgegaan en voor ons ten beste spreken in de hemel. Mogen zij ons nabij zijn op onze pelgrimstocht van heling en heiligheid, zodat wij de weg van Gods liefde bewandelen en zijn barmhartigheid doorgeven aan allen, zoals wijzelf door Hem zijn aangeraakt.

Laten we bidden

Heer,
laat mij uw bedding zijn van vrede,
waar uw barmhartigheid kan stromen.
Vorm mijn hart naar het ritme van uw liefde,
zoals U de heiligen hebt gevormd.
Zij lieten zich raken door uw genade,
en werden licht voor wie in duisternis leefde.
Laat ook mij leven in dat spoor,
getuige van uw tederheid en trouw.
Dat ik, met hen die mij zijn voorgegaan,
deel mag hebben aan uw liefde.
Houd mij dicht bij U,
nu en in het licht dat geen einde kent.
Amen.

Geliefde mensen, mogen wij ons gedragen weten door de gemeenschap van heiligen, en in hun gezelschap groeien tot mensen die vrede zaaien waar leven kwetsbaar is.
Een zalig hoogfeest !
kris

---

Om mee op weg te gaan

Wat betekent heiligheid voor jou? Is het het najagen van een ideaal dat altijd buiten bereik lijkt te blijven? Of mag het een manier van leven zijn waarin je de Heer welkom heet, zodat Hij jou van binnenuit kan helen en opnemen in zijn Pasen?