18 okt - Lucas

MIDDEN HET WOLFSE

Tekst overweging: Kris

Vandaag, op het feest van de heilige Lucas, richten we onze blik op de zending die Jezus toevertrouwt aan de tweeënzeventig leerlingen. Hij stuurt hen twee aan twee op weg, zonder bezit, zonder zekerheid, met de opdracht vrede te brengen, zieken te genezen en te verkondigen dat het koninkrijk van God nabij is. En Hij zegt daarbij die opmerkelijke woorden: “Ik zend jullie als schapen onder de wolven.”

Wanneer wij aan wolven denken, hebben we misschien de neiging om enkel te denken aan mensen rondom ons - dichtbij of veraf - die ons kwaad berokkenen of ons tegenwerken. Maar wolven zijn niet altijd mensen. Er zijn ook krachten en invloeden die ons van van buitenaf bedreigen. Denk aan de verleiding van sociale media die ons verstrikt in oppervlakkigheid, aan ontspanning die ontaardt in verslaving, aan een seksualiteitsbeleving die haar waardigheid verliest, aan overmatig alcoholgebruik of aan het gebruik van drugs dat ons gevangen houdt in afhankelijkheid. Het zijn realiteiten van onze tijd, vormen van wolfsheid die onze diepste vrijheid kunnen aantasten en onze aandacht van God kunnen weghalen.

Er is echter ook het wolfse in onszelf: de neiging om te liegen of te roddelen, de drang om macht te hebben over anderen, misbruik van vertrouwen, de honger naar bezit of erkenning, of het gemak waarmee we onze blik afwenden van wat klein en broos is. Ook dat hoort tot de wolfsheid waarvan Jezus weet heeft. Ja, Hij kent deze wolven - zowel buiten als in ons. En Hij zendt ons er middenin. Zijn woorden zijn geen naïef ideaal, maar een realistische blik op de wereld én op het menselijk hart.

Om in die wolfse werkelijkheid staande te blijven, is onze persoonlijke relatie met de Heer van cruciaal belang. Van Hem ontvangen wij immers de genade om het hart zuiver te houden en gericht te blijven op wat wezenlijk is. De Heer gaat met ons mee, altijd. Die vriendschap vraagt om nabijheid en onderhoud, zowel in het gebed als in het gewone leven van elke dag. Hij voedt ons, Hij leidt ons, Hij waakt over onze weg. En wanneer het wolfse in ons het overwicht krijgt, komt Hij ons zoeken als de goede herder, verzorgt onze wonden, tilt ons op en brengt ons terug naar zijn stal. Dat is barmhartigheid. Vanop het kruis kent Hij onze wonden, én geneest ze.

Maar het evangelie van vandaag gaat over nog iets meer: Jezus roept ons op om midden in het wolfse getuigend en verkondigend aanwezig te zijn. Zending dus. Ook wij worden, zoals de tweeënzeventig, gezonden om vrede te brengen, ieder op zijn eigen plaats en in zijn eigen roeping. Wij gaan daarin nooit alleen, maar dragen deze roeping binnen de grote kerkgemeenschap. Hoe dat concreet gestalte krijgt, is iets wat elke lokale gemeenschap, of ieder afzonderlijk, samen met God mag ontdekken: in de zorg voor wie zorgbehoevend is, in een houding van trouw en mildheid, of gewoon in het blijven geloven waar anderen afhaken.

Jezus heeft zelf midden de wolven geleefd, als het ware Lam: weerloos en vervuld van vrede. In Hem werd zichtbaar dat machteloosheid niet het laatste woord heeft, maar wel liefde en barmhartigheid. Met diezelfde blik van barmhartigheid mogen ook wij naar de wolven rondom ons kijken. Niet oordelend, niet verhard of hooghartig, maar vanuit dezelfde liefde waarmee God naar ons kijkt. Wraak of oordeel brengen geen vrede, maar barmhartigheid doet dat wel. Geen wollige of vrijblijvende barmhartigheid, maar een die gegrond is in trouw aan de Heer en in de vastheid van zijn liefde. Zo blijven we onszelf en God trouw en bewaren we de liefde in ons hart.

Ik wil tot slot nog even terugkomen op het wolfse in onszelf. In het leven van Franciscus van Assisi vinden we het verhaal van de wolf van Gubbio. De stad werd jarenlang geteisterd door die wolf, tot Franciscus hem tegemoet ging. Hij sprak tot hem met vrede, en de wolf liet zich temmen. Sindsdien leefden de mensen en de wolf in verzoening: de wolf kreeg te eten, en de stad kreeg rust. Zo is het ook met onze innerlijke wolfsheid: die hoort bij onze kwetsuren, onze driften, onze angsten. Vaak blijft dat wolfse aanwezig, kunnen we er als het ware niet onderuit, maar het kan wél getemd worden. Als we er eerlijk naar kijken en het brengen in het licht van Christus, kan er een zekere verzoening ontstaan, een broederschap binnen onszelf. Dat is vaak een lange en moeizame weg, maar ze is mogelijk. En ook daar is de Heer onze metgezel, die ons stap voor stap voert naar vrede - met onszelf, met anderen, en met Hem.

Laten we bidden

Heer,
spreek in ons hart wanneer stemmen verwarren.
Houd onze blik gericht op wie kwetsbaar is.
Leer ons onderscheiden wat waarachtig is,
en laat ons liefhebben zonder berekening.
U die in vrede overwint,
wees onze kracht in het verborgene.
Groeiend in U,
amen.

Geliefde mensen, moge ons hart zacht blijven in een harde wereld. Moge de liefde van Christus ons behoeden en richten op wat waar en goed is.
Vredevolle groeten,
kris

---

Om mee op weg te gaan

Neem de tijd om stil te worden bij wat in jou onrust wekt. Kijk met eerlijkheid naar het wolfse in jezelf, zonder angst en zonder oordeel.
Moge Gods barmhartigheid je hart tot rust brengen, zodat je mild en liefdevol aanwezig kan zijn voor de mensen die God jou toevertrouwt.