vrijdag in week 27 door het jaar

TUSSEN AS EN ADEM

Tekst overweging: Kris

In het evangelie van vandaag zien we hoe Jezus een mens bevrijdt van het kwaad, maar sommigen nemen Hem dat kwalijk. Ze beweren dat Hij demonen uitdrijft dankzij Beëlzebul, de vorst van de demonen. Jezus ontmaskert hun redenering: een rijk dat innerlijk verdeeld is, stort in. Wat Hij doet, komt niet uit de duisternis voort, maar uit de kracht van God zelf.

Waar Hij verschijnt, breekt het koninkrijk van God door, hier en nu, midden in de duisternis van het kwaad. Zijn woord en zijn aanwezigheid brengen orde waar wanorde heerst, vrede waar onrust woedt, licht waar mensen gevangen zitten in duistere gedachten. Hij bevrijdt de mens van wat hem knecht, van wat zijn hart verdeelt.

Maar Jezus gaat verder dan de bevrijding alleen: Hij waarschuwt dat wie bevrijd is, waakzaam moet blijven. Want als het huis van het hart leeg blijft, keert de boze terug - en vaak niet alleen, maar met zeven demonen die nog erger zijn dan de eerste, zoals we vandaag lezen.

Wat betekent dat voor ons?
We hebben allemaal momenten gekend waarop we de Heer bijzonder nabij wisten. Een bedevaart waar ons hart zich opende, een eucharistieviering waarin we diep geraakt werden, een periode van geestelijke rijkdom, of een ontmoeting met mensen waarin we iets van Gods goedheid proefden. Alsof de Heer zelf ons leven kwam aanraken. Het werkte als een geestelijke boost. We voelden ons herboren, vernieuwd, bevrijd. Zulke ervaringen zijn een geschenk dat we mogen koesteren, bronnen van dankbaarheid die ons geloof voeden.

Maar - we weten het - hoe vaak en hoe snel vervaagt die frisheid. We keren terug naar het gewone ritme van de dag, naar gewoonten en zorgen, en al snel verwaait de gloed van dat bijzondere moment. Het lijkt een beetje op de gelijkenis van het zaad die Jezus vertelt in Matteüs 13,1-9: het zaad dat op rotsachtige grond valt, ontkiemt snel maar droogt uit bij gebrek aan wortel. Zo kan ook in ons het goede zaad uitdrogen als het niet verzorgd en gekoesterd wordt.

Daarom vraagt Jezus dat we het huis van ons hart bewaken. Dat onze verbondenheid met Hem niet zou afhangen van een paar uitzonderlijke momenten van ontroering, maar dat ze vorm krijgt in de trouw van elke dag. Het geloof bloeit niet enkel in spectaculaire ervaringen, maar in de dagelijkse aandacht voor Gods aanwezigheid, ook in de lastigheden die het leven met zich meebrengt. Waakzaam zijn is niet voortdurend op de toppen van je gevoel leven, maar eenvoudig trouw blijven.

Trouw blijven, ook als er geen zichtbaar resultaat is.
Trouw blijven, ook als de wereld om ons heen onverschillig lijkt.
Trouw blijven, los van wat we voelen.
Geloof, overgave, trouw – woorden die Jezus in ons hart wil schrijven.

Wie na een sterke ervaring van Gods nabijheid lauw wordt, opent de deur voor wat verdeelt en ontwricht. Het kwaad grijpt dan met des te meer kracht terug naar het hart dat eens bevrijd werd. Zoals iemand die stopte met roken en hervalt, vaak meer rookt dan ooit tevoren, zo kan ook de neiging tot het kwaad dubbel hard binnentreden wanneer we verslappen in onze verbondenheid met de Heer.

Laten we - wat die waakzaamheid betreft - erop toezien dat dit geen krampachtige inspanning wordt die alleen uit onszelf vertrekt. Het is bovenal een genade die de Heer ons wil schenken: een meeleven met de Geest die in ons waakt en onze trouw draagt.

Jezus wil ons vandaag wijzen op het belang van die blijvende waakzaamheid, op de noodzaak verbonden te blijven met Hem. Maken we ons hiervan los, dan geven we het kwaad alle ruimte. Wanneer we met Hem verbonden leven, blijft ons hart vervuld, bewoond door zijn liefde.

Zo zullen we niet enkel behoed zijn voor het kwaad, maar ook dragers worden van zijn liefde in de wereld - de ware bestemming van wie met Hem in geloof verbonden leeft.

Laten we bidden

Heer, wij danken U
voor de momenten waarop wij U nabij wisten,
voor de ogenblikken waarop U ons leven binnenkwam.
U hebt ons hart toen aangeraakt
en van binnenuit vernieuwd.
Laat die herinnering niet vervagen,
maar geef dat wij trouw blijven aan U,
midden de alledaagsheid van het leven,
midden de kleine zorgen
en ambetantigheden van elke dag.
Blijf wonen in ons hart, Heer,
opdat wij uw vuur niet doven
maar in liefde bewaren.
Vandaag en alle dagen van ons leven.
Amen.

Geliefde mensen, moge in ieder van ons het licht van Gods aanwezigheid blijven branden. Laten we waakzaam blijven, opdat het niet dooft.
Een genadevolle vrijdag.
kris

---

Om mee op weg te gaan

Sta eens stil bij de momenten in je leven waarop de Heer je als het ware persoonlijk heeft aangeraakt - alsof Hij werkelijk voor je stond. Misschien was het een ogenblik van innerlijke vrede, van inzicht, of van troost; een geestelijke boost die je van binnenuit vernieuwde. Wat speelde er toen je die frisheid na verloop van tijd weer verloor? Wat maakte dat deze aanraking niet kon wortelen in je hart?
Wat zegt het evangelie van vandaag jou daarover?
Hoe kun jij leven in de verbondenheid met de Heer waartoe Hij je uitnodigt - een verbondenheid die lijkt op een gebed dat niet ophoudt?