25 jan - Bekering Paulus
Vandaag gedenken, en vieren, we dus de bekering van de apostel Paulus. Paulus heeft zich bekeerd niet enkel door de heftigheid waarmee hij van zijn paard is geslagen, (hoewel, van dit paard is nergens iets terug te vinden) maar vooral omdat hij in heel dit gebeuren God erkende. Dat is de kern van zijn bekering, en van elke bekering: God erkennen als God, de stem die je aanspreekt erkennen als de stem van God, het ‘roepen’ van Christus.
Eenmaal deze erkenning, kun je eigenlijk bijna niet anders dan gevolg geven aan wat je is aangedaan. Iets dat groter is dan jezelf heeft je ‘te pakken’, en wel in liefde. Eenmaal dit doorvoeld als een reëel gebeuren, zal je gehoor doen geven aan Hem die je ten diepste heeft aangesproken.
We zijn niet Paulus, en de meesten van ons zullen niet tegen de grond gesmakt worden door God zelf om tot bekering te komen, en toch … Velen van ons hebben al momenten gekend in hun leven dat ze tegen een muur liepen, en niet zachtjes. Omstandigheden in het leven kunnen daartoe bijdragen. Gewoonlijk zijn we op die momenten heel sterk met onszelf bezig, stellen we ons persoontje heel centraal. En eigenlijk maakt dit laatste ons innerlijk doof voor een mogelijk roepen van God. Ik denk dat God ons meer ‘klopjes’ geeft dan we doorgaans vermoeden. Maar we steken het al snel op het leven, alsof God er niets mee te maken zou hebben.
Ik denk dat we moeten leren God horen wanneer we heftige dingen meemaken. God is meer aanwezig dan we doorgaans vermoeden, ook in de heftige perioden in ons leven. We zouden dan innerlijk moeten stil vallen, en diep in onszelf de vraag stellen: Is God hier iets aan het zeggen? Is Hij misschien iets aan het vragen? Doelt Hij op een innerlijk bekering van mij?
Ik zeg niet dat we moeten verlangen tegen de grond gesmakt te worden. God nodigt ook uit op vele andere manieren. Het komt er vooral op aan dagelijks een innerlijke waakzaamheid aan de dag te leggen om zijn roep te kunnen horen; zijn vraag naar bekering, het zich (opnieuw) keren naar Hem; in alle zuiverheid, groeiend in innerlijke armoede en toevertrouwen aan Hem.
Laten we bidden om de gave van alertheid.
kris
Eenmaal deze erkenning, kun je eigenlijk bijna niet anders dan gevolg geven aan wat je is aangedaan. Iets dat groter is dan jezelf heeft je ‘te pakken’, en wel in liefde. Eenmaal dit doorvoeld als een reëel gebeuren, zal je gehoor doen geven aan Hem die je ten diepste heeft aangesproken.
We zijn niet Paulus, en de meesten van ons zullen niet tegen de grond gesmakt worden door God zelf om tot bekering te komen, en toch … Velen van ons hebben al momenten gekend in hun leven dat ze tegen een muur liepen, en niet zachtjes. Omstandigheden in het leven kunnen daartoe bijdragen. Gewoonlijk zijn we op die momenten heel sterk met onszelf bezig, stellen we ons persoontje heel centraal. En eigenlijk maakt dit laatste ons innerlijk doof voor een mogelijk roepen van God. Ik denk dat God ons meer ‘klopjes’ geeft dan we doorgaans vermoeden. Maar we steken het al snel op het leven, alsof God er niets mee te maken zou hebben.
Ik denk dat we moeten leren God horen wanneer we heftige dingen meemaken. God is meer aanwezig dan we doorgaans vermoeden, ook in de heftige perioden in ons leven. We zouden dan innerlijk moeten stil vallen, en diep in onszelf de vraag stellen: Is God hier iets aan het zeggen? Is Hij misschien iets aan het vragen? Doelt Hij op een innerlijk bekering van mij?
Ik zeg niet dat we moeten verlangen tegen de grond gesmakt te worden. God nodigt ook uit op vele andere manieren. Het komt er vooral op aan dagelijks een innerlijke waakzaamheid aan de dag te leggen om zijn roep te kunnen horen; zijn vraag naar bekering, het zich (opnieuw) keren naar Hem; in alle zuiverheid, groeiend in innerlijke armoede en toevertrouwen aan Hem.
Laten we bidden om de gave van alertheid.
kris
De kern van Paulus' ommekeer en die van elke bekering is: niet ik doe het, God doet het in mij, niet ik moet de hemel verdienen, ik krijg hem van God, niet ik moet door het onderhouden van een onmogelijke Thora mezelf rechtvaardigen, de rechtvaardiging krijg ik onverdiend door mij eenvoudig toe te wenden in geloof naar Jezus. Hij heeft voor mij de hemel opengemaakt, Hij brengt mij thuis bij de levende God. Het feest van vandaag is het feest van Gods genade. Daar kan ik alleen stil bij worden en danken, in neerknielende aanbidding.
BeantwoordenVerwijderendoor alles heen hoor ik deze woorden van Paulus: "Ik zelf leef niet meer, Christus is het die leeft in mij." moge dit ook voor ons weg en waarheid worden, dan hebben we voor ons leven geen wetten nodig.
BeantwoordenVerwijderenGeef Heer, als ik bij wijze van spreken, door een of andere gebeurtenis van mijn paard geslagen word, dat ik Uw stem hoor en die ook wil horen.
BeantwoordenVerwijderenGroot feest vandaag, feest van Gods liefde en barmhartigheid.
BeantwoordenVerwijderen