4 jan
‘Rabbi’, zeiden zij tegen Hem (dat is in onze taal ‘meester’), ‘waar logeert U ?’
Hij zei: ‘Kom maar mee, dan zul je het zien.’
Meegaan en zien… dat is de oproep van vandaag.
Meegaan betekent naar die plaatsen gaan waar de Heer vertoeft.
Op de eerste plaats is dat thuis komen in je hart, daar waar de Heer zijn inwoning heeft, waar Hij bidt, leeft en ons zijn leven wil schenken. Thuiskomen in jezelf is niet enkel weet hebben van die goddelijke aanwezigheid, het is ook leven in het diepe verlangen verenigd te leven met Hem, één met Hem, door Hem opgenomen te zijn. Wie de vlam van dit verlangen brandend houdt mag zich zalig prijzen, want de Geest is in hem werkzaam; de Geest die ons doet verlangen naar die innige eenwording met de Heer.
Deze vlam, dit verlangen, zal je hele zijn neerleggen in Gods aanwezigheid, omdat de Geest, Gods levende vlam, je deze genade zal schenken. Vandaar het belang ons hart voortdurend te openen voor Gods Geest.
Meegaan betekent ook naar die plaatsen gaan waar Hij ons brengen wilt. Ook dit vraagt overgave aan Hem om duidelijk het onderscheid te kunnen maken tussen het 'volgen van mijn ik' en 'het volgen van de Heer'. Gebed, Bijbellezing, gezond boerenverstand, liefdevol zijn, studie, gesprek met anderen, je wereld kennen, ... zijn onontbeerlijke elementen die ons helpen in het maken van dat onderscheid.
Maar ook gewoon onszelf de vraag stellen: ‘handel ik uit egoïsme of handel ik vanuit de liefde’, kan ons al ver brengen.
Het ‘zien’ waarover Jezus vandaag spreekt, is op de eerste plaats Hem aanschouwen, een soort heilig weten dat je tot het besef brengt dat je je op heilige grond begeeft omdat Hij is waar jij bent, mét zijn genadevolle aanwezigheid.
Dit schouwen speelt zich af tijdens en in je gebed (ook al is je gebed misschien dor, donker en droog).
Het schouwen wordt zeer concreet wanneer we de eucharistie aanbidden en ontvangen; de Heer zichtbaar voor onze ogen, en in ons aanwezig.
Maar in wezen vindt dit schouwen ook plaats in de omgang met je partner, je kinderen, je medezusters- of broeders, je kennissen, je collega's, de voorbijgangers op straat, de eenzame bejaarde achter de hoek, de armen, de zieken, de gevangenen, de eenzamen, de stervenden,...
Laat ons meegaan met de Heer, en zien. Laten we deelgenoot worden van zijn leven; zijn liefde voor ieder mensenkind.
kris
Hij zei: ‘Kom maar mee, dan zul je het zien.’
Meegaan en zien… dat is de oproep van vandaag.
Meegaan betekent naar die plaatsen gaan waar de Heer vertoeft.
Op de eerste plaats is dat thuis komen in je hart, daar waar de Heer zijn inwoning heeft, waar Hij bidt, leeft en ons zijn leven wil schenken. Thuiskomen in jezelf is niet enkel weet hebben van die goddelijke aanwezigheid, het is ook leven in het diepe verlangen verenigd te leven met Hem, één met Hem, door Hem opgenomen te zijn. Wie de vlam van dit verlangen brandend houdt mag zich zalig prijzen, want de Geest is in hem werkzaam; de Geest die ons doet verlangen naar die innige eenwording met de Heer.
Deze vlam, dit verlangen, zal je hele zijn neerleggen in Gods aanwezigheid, omdat de Geest, Gods levende vlam, je deze genade zal schenken. Vandaar het belang ons hart voortdurend te openen voor Gods Geest.
Meegaan betekent ook naar die plaatsen gaan waar Hij ons brengen wilt. Ook dit vraagt overgave aan Hem om duidelijk het onderscheid te kunnen maken tussen het 'volgen van mijn ik' en 'het volgen van de Heer'. Gebed, Bijbellezing, gezond boerenverstand, liefdevol zijn, studie, gesprek met anderen, je wereld kennen, ... zijn onontbeerlijke elementen die ons helpen in het maken van dat onderscheid.
Maar ook gewoon onszelf de vraag stellen: ‘handel ik uit egoïsme of handel ik vanuit de liefde’, kan ons al ver brengen.
Het ‘zien’ waarover Jezus vandaag spreekt, is op de eerste plaats Hem aanschouwen, een soort heilig weten dat je tot het besef brengt dat je je op heilige grond begeeft omdat Hij is waar jij bent, mét zijn genadevolle aanwezigheid.
Dit schouwen speelt zich af tijdens en in je gebed (ook al is je gebed misschien dor, donker en droog).
Het schouwen wordt zeer concreet wanneer we de eucharistie aanbidden en ontvangen; de Heer zichtbaar voor onze ogen, en in ons aanwezig.
Maar in wezen vindt dit schouwen ook plaats in de omgang met je partner, je kinderen, je medezusters- of broeders, je kennissen, je collega's, de voorbijgangers op straat, de eenzame bejaarde achter de hoek, de armen, de zieken, de gevangenen, de eenzamen, de stervenden,...
Laat ons meegaan met de Heer, en zien. Laten we deelgenoot worden van zijn leven; zijn liefde voor ieder mensenkind.
kris
Een kind van God kan eigenlijk niet zondigen. De kern van de zonde is leven zonder God en zonder de medemens, los van hen, zonder met hen rekening te houden. Jezus leert en geeft ons een leven in verbondenheid met God en met de anderen. Zolang wij in verbondenheid leven, kunnen wij niet zondigen. En komen wij in een moment van zwakte toch even los uit die verbondenheid met God en de medemens, dan mogen wij altijd terugkeren naar Jezus die ons weer verbindt met de anderen en met God. Laat de zon niet ondergaan over uw toorn, zei Paulus ergens. Ik zou zeggen: Laat het geen avond worden voordat je je weer laat verzoenen met de Heer en met je medemens tegen wie je zondigde. Van zodra je terugkeert naar God en de medemens, leef je al niet meer in de zonde, d.i. zonde-r God en zonde-r de medemens. Het komt erop aan in de frisheid te leven van die eerste leerlingen die Jezus achternagingen en zagen waar Hij zich ophield. En waar hield Jezus zich op? Ja, in de schoot van de Vader, in God. Daar was Hij thuis, daarvan en daaruit leefde Hij. En dan kunnen de leerlingen het niet meer voor zich houden. Zij vertellen het door, ze vertellen over Jezus.
BeantwoordenVerwijderenGisteren heb ik het laatste nummer van Katholiek Nieuwsblad helemaal doorgelezen. Het gaat over de gevolgen van kerksluitingen. Men wilde eigenlijk onderzoeken wat de sociale en economische gevolgen zijn in een dorp waar de kerk onttrokken wordt aan de eredienst. Maar altijd kwam men weer uit waar men niet wilde: de mensen hadden het over het gebouw, dat had altijd een emotionele waarde. Toch ziet men dat het toch anders verder zal moeten gaan. Onze paus moet eens gezegd hebben dat christenen ook in een garagebox samen kunnen komen om te bidden. Heel de tijd dat ik priester ben, dat is meer dan 45 jaar, is onze Kerk bezig geweest met organisatorische problemen, zoals herschikken van parochies en met het verdelen van priesters en pastorale werkers over het territorium. Zoals in het nummer van KN ook staat, volstaat dat niet. In Nederland willen vele gelovigen niet meer geven aan Kerkbalans omdat het geld altijd naar gebouwen gaat. Hier in Vlaanderen neemt de overheid dat nog op zich. Toch kan de staat niet alles meer financieren. Eigenlijk gaat christen-zijn niet om gebouwen, maar om de frisheid van een ontmoeting met Jezus. Rik Torfs zegt ook in dat KN dat hij onder zijn studenten een pastoor heeft die op zijn parochie weer huisbezoeken doet, wat op die parochie niet meer gebruikelijk was. Hij komt bij mensen die zeggen dat ze hem niet nodig hebben, maar dan wel een gesprek met hem hebben van 3 uur. Wij moeten aan de mensen vertellen over Jezus, wij moeten tot Hem bidden, waar ook. Ik heb persoonlijk geen aparte ruimte nodig om te bidden. Ik bid gewoon in mijn living, zonder ingericht gebedshoekje. Niet dat dat slecht is, maar ik heb dat niet nodig. Ik kan bij de Heer vertoeven waar ook, want altijd is Hij bij mij. Ik denk vaak: Wat zouden wij gemakkelijk zijn als er geen kerken zouden staan. Dan huren wij 's zondags een aula van een funerarium, elk betaalt een paar euro's en daarmee zijn de kosten gedekt. Geen kerkfabrieken meer nodig, geen duur onderhoud van kerkgebouwen. En voor de rest: dienen hé, mensen! Diaconie, goed zijn voor mekaar, mekaar dragen zoveel we kunnen, op de werkvloer en in de gezinnen en misschien ook op de parochie. We staan voor boeiende tijden. Het zal wellicht allemaal anders moeten, veel zullen we nog los moeten laten, maar zoals de drie koningen van morgen door hun wetenschap - zij waren de wetenschappers en filosofen van hun tijd - bij het Jezuskind terecht kwamen, zo moeten ook wij leren gewoon bij Jezus te zijn, zoals jullie hier doen op Bijbelcitaat. Pastoor Hagen schrijft in datzelfde KN: 'De toekomst van ons mens-zijn, zo ontdekten die wijzen, ligt niet in de politiek, niet in ideologie, niet in de wetenschap, niet in onze prestaties. Die toekomst vinden we alleen in die Mens die het gelaat is van Gods liefde. Alle andere messiassen zijn nep'.
Dank je Daniël voor deze rijke bijdrage. Ik onderschrijf het helemaal.
VerwijderenOok akkoord met Daniël, alhoewel... Geef mensen met een huishouden van 3 joelende kinderen zeker hun gebedshoekje, maar geef de ruimere gemeenschap ook hun plaats van samenkomen. Kerken zijn zichtbare tekenen van een plaatselijke christelijke gemeenschap. Akkoord dat dit financieel gewoon niet houdbaar is. En je kunt inderdaad samenkomen in een funerarium of "in een of ander huis" (zie Handelingen). Maar het spijtige is dat kerken biertempels worden (er zijn al enkele kerken waar een brouwerij in huist en waar je een pintje kunt drinken - andere zijn hotel geworden of feest/fuif-zaal). Zo verdwijnt de 'zichtbare' christelijke aanwezigheid in onze maatschappij. Tot groot jolijt van sommigen. Het christelijke beeld verdwijnt totaal uit onze straten. Wie is nog herkenbaar als priester, religieus of gewoon als christen? Onze moslimbroeders en zusters daarentegen laten zich zien en kennen. Boeddhisten in onze straten, daar kijk je niet naast. Ook onze joodse broeders, sihks enz... zijn duidelijk herkenbaar. En wij, christenen? En alleen maar 'goed zijn voor de anderen' volstaat niet, dat doen niet-gelovigen of anders-gelovigen evenzeer. Daar moet je geen christen voor zijn. Met de kerken verdwijnt in hele wijken of dorpen de tastbare aanwezigheid van de christelijke gemeenschap, hoe klein die ook soms is. Dat is betreurenswaardig. Er is de laatste halve eeuw een hele beweging op gang gekomen, wereldwijd, door de Heilige Geest bezield. Spijtig genoeg laten de gevestigde kerken deze kans (zoals Paulus VI dat noemde) links liggen. Wij hebben nood aan door de Geest bezielde christelijke gemeenschappen (en dat begint bij de herders en voorgangers). In Handelingen zien we wat een handjevol beGeesterde mensen teweeggebracht hebben in de maatschappij. Waarom zou dat ook nu niet mogelijk zijn (God is immers dezelfde)? Maar dan moeten we wel op Zijn genade ingaan, ook als Kerk.
VerwijderenWat kunnen we hier aan toevoegen?
VerwijderenDaniél heeft ergens gelijk,K.N ook ,ja veel mensen geven meer om het kerkgebouw dan om de Goddelijke erediensten en de gelegenheden om het Allerheiligste te kunnen aanbidden in een parochie.
Kris onderschrijft zijn tekst...maakt me droevig---
Ja , God is overal in de hemel op de aarde en op alle plaatsen,en Hij wil in ons wonen,maar worden daarom de parochiekerken overbodig?
Anoniem ziet het klaar en duidelijk,en ik dacht onze kerken zullen moskees worden en de funerarium 's zullen geen uitnodiging zijn voor nieuwe generatie's .
Onze kleinkinderen zijn niet kerkelijk,maar ze vragen regelmatig om een kaarsje te laten branden ,op vakantie bezoeken ze de mooie kathedralen en kerken(die open zijn).
Neen ik kan me niet vinden ,in de afschaffing van de kerkgebouwen,ze horen in het midden van elk dorp te blijven staan.
Veel mensen zijn wél bereid om kerkbelasting te betalen,als de Staat niet steunde zouden er wel meer briefjes- geld op de schotel liggen,nu zegt men ,wij betalen het allemaal via onze belastingen.
Ja,ik kan ook beter tot stil gebed komen in een leeg huis zonder stoorzenders,maar de eredienst,en doopsel en vormselvieringen,en begrafenissen met een kerkelijke uitvaart hebben we daar het kerkgebouw niet voor nodig?
Bij de uitvaart van heel jonge mensen en ook van echt kerkelijke mensen zijn alle stoelen bezet in de plaatselijke parochiekerk.
Dit is een onderwerp,wat me erg bedroefd.
"Laat ons meegaan met de Heer, en zien. Laten we deelgenoot worden van zijn leven; zijn liefde voor ieder mensenkind."
BeantwoordenVerwijderenDank je wel Kris voor deze uitnodiging.
Mijn ervaring is dat het belangrijk is de omstandigheden van het leven te nemen zoals ze zich aandienen en zich niet vast te klampen aan wat niet mogelijk is.
Ik vraag de Heer de kracht om het leven dankbaar te gaan en Hem op deze weg te ontdekken
Ben helemaal akkoord met de omschrijving van pr Daniël , heb geen speciale
BeantwoordenVerwijderenplaats nodig om Jezus nabij te zijn, al het uiterlijk vertoon is wat mij betreft niet nodig.
ik kan mij ook niet vinden in het afschaffen van kleine levende parochie-gemeenschappen. Het gebouw heeft voor mij ook een grote waarde. Het heeft alle stormen van het leven doorstaan. Generaties mensen komen er al eeuwen samen om te bidden, te danken en God te loven.
BeantwoordenVerwijderenWaarom kleine parochies laten versmelten tot zogezegd grote nieuwe paochies?
Ik wordt er bedroeft van.
In de gemeente waar ik woon werd ook een kerk gesloten. Maar door het enthousiasme en geloof van de kerkgangers heeft de bisschop besloten dat ze nog 6 maand verder mogen eucharistie vieren. 6 maand is snel voorbij...
Het is zoals tegen een boer zeggen. Je mag nog 6 maand verderboeren maar dan moet je bedrijf sluiten. Wat een ontmoedigend gevoel moet die boer dan niet hebben?
Hoe kan je dan nog vol moed en hoop verderdoen?
Ik bid alle dagen om wijsheid en groot geloof voor de nieuwe bisschop. En voor alle mensen die mee beslissingen nemen in deze gevoelige materie.
Maar ik geloof in de kracht van mensen. In de gewone, gedoopte en gelovige mens die zich verzet tegen onrechtvaardige sluitingen..
Met het toedoen van een kerk, gaat er zoveel verloren. Niet alleen de eucharistie. Ook het gemeenschapsleven, de ziekenbezoeken, de rouwzorg, de doopsel en vormselcathechese,
de lichtmisviering (en de pannenkoeken erna), de deugddoende babbel na de eucharistie, enz...
Laat ons hopen dat onze kinderen later niet tegen ons zullen zeggen. Waarom zijn er zoveel kerken weg en gesloten?
Dank je Hilde,je hebt mijn verdriet wat weggenomen,als iemand zich jaren en jaren heeft ingezet voor de kerk,én het kerkgebouw ,bloemen verzorgen ,kerk poetsen ,zangkoor enz,en je krijgt dan te lezen dat de parochiekerk kan vervangen worden door een funerarium---dat is even hard schrikken,heb ik me dan al die jaren vergist,is het voldoende Jezus in je dagelijks leven te betrekken en in de binnenkamer met de deur achter je op slot te aanbidden?---
BeantwoordenVerwijderenDank voor je reaktie ,ik ben dan toch niet alleen gek.
Beste,
VerwijderenJe bent een moedige mens met een groot hart.
Blijf erin geloven en laat je niet van de wijs brengen.
De Liefde overwint altijd...
Ook al lijkt dat soms niet zo.