H. Hart van Jezus - C

TUSSEN SCHAPEN EN SCHERVEN

Ezechiël schetst een beeld van God als een herder die niet vanop afstand kijkt naar zijn volk, maar zélf de bergen opgaat om te zoeken wie verdwaald is. Hij weidt zijn schapen op grazige weiden, draagt zorg voor wie gewond is, en laat de rustelozen rust vinden. Deze God laat niemand in de steek. Hij geeft zijn hart aan wie kwetsbaar, verloren of alleen is.

Paulus voegt daaraan toe: die liefde van God is ons ten volle geopenbaard in Jezus Christus. Op het moment dat de mensheid gevangen zat in vervreemding en hulpeloosheid, is Hij - doorheen het kruis - de mensheid nabij gekomen. Geen afwachtende liefde, maar een liefde die de duisternis niet mijdt om ons tot leven te brengen; een genade die ons sindsdien dag na dag wordt geschonken.

In het evangelie vertelt Jezus hoe deze kruisgenade concreet gestalte krijgt in ons leven. Hij vertelt over de herder die zijn kudde achterlaat om het ene verloren schaap te zoeken. En als hij het vindt, tilt hij het op zijn schouders, om het weer thuis te brengen: in God. Dat is barmhartigheid.

Mooi dat dit gekoppeld wordt aan vreugde, hemelse vreugde. God laat zijn vreugde niet afhangen van massa’s die Hem trouw blijven, maar van één mens die Hij terugvindt. Het gaat Hem om ons hart, persoonlijk, uniek en kostbaar.

Als we stilstaan bij het Heilig Hart van Jezus, worden we uitgenodigd om ons opnieuw door die liefde te laten vinden. Te rusten in de grazige weide van zijn nabijheid. Ons te laten dragen, te genezen, te voeden.

Maar het gaat om meer. Wie leeft vanuit het Hart van Christus, wordt ook geroepen om zélf te leven met een herderlijk hart. Niet alleen bemind worden, maar ook beminnen. Niet alleen rust vinden, maar ook vrede brengen.

De Kerk is geroepen om in de wereld aanwezig te zijn zoals Jezus dat was: als drager van liefde, als herder tussen de schapen, als geneesheer voor gewonde zielen. In een wereld vol grote en kleine wereldconflicten – waar mensen elkaar bestrijden, waar machtsstrijd levens vernietigt, waar grenzen sluiten en muren worden opgetrokken - klinkt de dringende roep om herderlijke nabijheid. Om te zoeken naar de verloren mens, hem op te nemen en hem uit te nodigen tot een leven in God.

Ook in onze eigen kleine omgeving is die zending wezenlijk. Wie leeft met het Hart van Christus, kijkt anders naar de buurvrouw die zich terugtrekt, naar het kind dat moeilijk gedrag stelt, naar de collega die uitgeput is. Minder oordeel, meer nabijheid. Het zijn vaak kleine keuzes die getuigen van een grote liefde.

Het Heilig Hart van Jezus klopt niet ergens veraf in een heilige ruimte. Het wil kloppen in ons, in zijn Kerk, in deze tijd. Niet door heroïsche daden, maar door herderlijke nabijheid, door trouw en tederheid, door het zoeken van wie verloren is.

Wie leeft vanuit dit Hart, wordt zelf hart voor de wereld. Een plek van hoop, een bron van barmhartigheid, een open deur voor wie nergens thuiskomt. In het hart van Christus mogen wij rusten. Vanuit dat Hart mogen wij gaan - als een kudde die geleerd heeft hoe te zorgen voor elkaar.

Laten we bidden

Heer Jezus,
U kent ons zoals wij zijn
en blijft ons zoeken met de liefde van een herder.
Open ons hart voor wie verdwaald is,
en maak ons dragers van uw barmhartigheid.
Moge uw heilig Hart in ons kloppen.
Vandaag en alle dagen van ons leven.
Amen.

Geliefde mensen, moge het Hart van Christus in ons kloppen, zacht en sterk tegelijk, op de plekken waar liefde gezocht wordt en nabijheid het verschil maakt.
Een zalige hoogdag,
kris

---

Om mee op weg te gaan

Voelen wij soms ook dat verlangen om door Hem gezocht en gevonden te worden? Kunnen we Hem zo toelaten dat Hij ons werkelijk vindt - tot in onze verwarring, onze eenzaamheid, onze vermoeide binnenkant? Zijn wij bereid de maskers van onze hoogmoed of koppigheid af te leggen, zodat Hij ons diep vanbinnen kan raken op die plekken waar genezing nodig is?

Ben ik bereid het Hart van Christus zo in mij te laten kloppen, dat ik naar anderen toe zelf een teken word van nabijheid en vrede?