maandag na Openbaring

Dit is Gods gebod, zo lezen we vandaag in de eerste lezing uit de eerste brief van Johannes: geloven in de Naam van zijn Zoon Jezus Christus en elkaar liefhebben, zoals Hij ons heeft opgedragen.

Geloven is, zoals we weten, leven in overgave aan de Heer die in en onder ons leeft. Hij met ons, door ons, in ons. Dat is geloof. Wie dit klaar speelt in het gewone dagelijkse leven, leeft in de liefde, want de Heer zal zijn liefde door de gelovige heen leven.
Dat is een notendop waarover het gaat.

De realiteit leert ons echter dat dit niet vanzelfsprekend is. Moesten we ons heel de dag door kunnen toevertrouwen aan Jezus zou het ons lukken. Maar daar knelt soms het schoentje.

De mens is in wezen een autonoom wezen. Waarmee ik wil zeggen dat de mens onafhankelijk van iets of iemand kan leven. Hij heeft in principe geen bemoeienis van buitenaf nodig om zelfstandig te kunnen handelen. Dit kan een gevoel geven van een zekere zelfstandigheid, van veiligheid, van zelfcontrole.
Als we nu over God gaan praten kan men stellen dat de mens God niet nodig heeft om te leven en te handelen. En los van het feit dat de mens er niet zou zijn moest God er niet zijn, is het inderdaad zo dat de mens God niet nodig heeft om tot een zekere ontwikkeling en zelfstandigheid te komen.

Vraag is of dit laatste de bedoeling is van de mens.
Wel, ik denk van niet. Wie aanneemt dat God bestaat, wie God toelaat in zijn leven, zal al snel te weten komen dat God een oproep doet (doorheen de Schrift, de liturgie, gebed, persoonlijke verkering met de Heer, gesprek, opvoeding,…), namelijk een oproep van ‘Kom en volg me’. Deze woorden waren een oproep uitgesproken door Jezus zelf tot de mensen die Hij toen ontmoette, maar het zijn tevens woorden die Hij uitspreekt iedere dag aan ons persoonlijk.

Hem volgen betekent dan je eigen persoonlijk ontwikkelingstraject (los van God) in vraag durven stellen. Wie de moed, of de nederigheid, heeft dit laatste te doen, zal al snel vaststellen dat het ‘kom en volg me’ een zeer welbepaalde weg betekent. Het zal een weg zijn, zoals in het begin van deze mijmering gezegd, van overgave: je schenken aan iemand die in je is; een toevertrouwen aan de Heer dus. Uit liefde en deemoed (deze gaan altijd hand in hand) zal je meer en meer gaan verlangen dat de Heer je leven zal leiden, dat de keuzen die je maakt ‘in Hem’ zullen gemaakt worden, dat de wijze van liefhebben ‘vanuit Hem’ zal gebeuren.
Je zal een fundamenteel verschil ervaren tussen het ‘leven in God’ en een leven leiden los van God.
Uiterlijk zal er op het eerste zicht misschien weinig verschil zijn, maar innerlijk is het fundamenteel anders.

Juist in de autonomie kan de mens kiezen. Moest de mens automatisch Gods geboden volgen, dan zou dit niets met liefde te maken hebben. Het is juist in de vrije keuze dat de mens zijn liefde kan tonen, en kan kiezen om een leven te leiden ‘in God’.

Lieve mensen,
ook u bent, net als ik, een autonoom wezen. Je hebt de keuze om te kiezen los van God, of voor God. Laten we onze autonomie omhelzen, als een gave Gods, waarin we kunnen tonen hoezeer we Hem graag zien. En laten we gaan voor deze keuze, en wel ten volle. Laten we ons geven aan Christus, opdat Hij de ziel mag worden van ons leven, het hart van ons bestaan.

Ja, laten we, de woorden uit de brief van Johannes nogmaals aanhalend, geloven in de Naam van Gods Zoon Jezus Christus (je dus toevertrouwen aan Hem) en elkaar liefhebben, zoals Hij ons heeft opgedragen.

Een mooie en gezegende nieuwe werkweek voor ieder van u.

kris