3 jan
Gisteren was er het voorstel om als voornemen dit nieuwe jaar ons te oefenen in het ‘blijven in de Heer’. Ik zou daar nog even op willen doorgaan.
Vandaag lezen we in de eerste lezing uit de eerste brief van Johannes: ‘Ieder die in Hem blijft zondigt niet’.
Inderdaad, niet zondigen zou een vrucht moeten zijn van ons verblijven in Christus. Immers wie in Hem leeft, geeft zichzelf, zoals we gisteren zeiden, volledig uit handen, in de zin dat hij zijn leven toevertrouwt aan de Heer opdat Hij door u heen kan leven, werken, bidden. En dan zondig je dus niet.
Zonder daar iets van af te doen weten we allen dat de realiteit niet zo zwart-wit is dan dat het hier wordt voorgesteld. Ons leven is gewoonlijk niet zwart, maar ook niet helemaal wil; eerder grijs dus. Dat wilt niet zeggen dat we niet geroepen zijn tot een zekere heiligheid. Voor alle duidelijkheid: dat zijn we dus wel. Ieder is geroepen een leven te leiden dat op geen enkele wijze gekwetst is door de zonde.
Maar de realiteit leert ons echter dat we mensen zijn die steeds weer opnieuw hervallen in de zonde, soms grote, maar heel dikwijls in kleine zondekes. Ieder weet van zichzelf maar al te goed waar hij zwak in is, waar hij kiest om even niet in Christus te verblijven. Dat gaat gewoonlijk niet over grote zonden, maar ook kleine zaken als ‘leugentjes’, roddel, nalaten van naastenliefde,… kwetsen de liefde.
We leven in een tijd waar snel gezegd wordt: ‘Ach, zo erg is dat allemaal niet, we zijn maar mensen, je moet jezelf verzoenen met je kleinheid, het heil van de wereld hangt niet af van jouw persoontje,…’ Ken je dat? Natuurlijk is dat allemaal waar, en toch…
Ik zou een warm pleidooi willen houden om het ‘visioen’ hoog in het vaandel te dragen, het goed voor ogen te houden. Ja, laat ons de lat van de liefde maar goed hoog leggen. Ook al doen we dat in het besef dat we als mens zwak zijn. Maar een samenleving waar het visioen verdwijnt houdt op te dromen, het engagement zal verzwakken, het zal lui worden en het zal in zichzelf keren.
Wat het evangelie vraagt is menselijk gesproken bijna niet uit te voeren. En toch wordt er gevraagd te beminnen zoals de Heer heeft bemind: tot het uiterste, zonder de minste vorm van agressie, altijd bereid te vergeven, steeds te werken aan verzoening, delen met wie minder heeft. Bijna niet uit te voeren…
En toch is het belangrijk de roep van het evangelie levend voor ogen te houden, als een visioen dat zo’n leven wel degelijk mogelijk is.
Immers, voor God is niets onmogelijk, lezen we bij Lucas (1, 37).
Het zijn grote woorden, maar belangrijke woorden. Laten we ze vandaag meenemen in ons hart, laten we ze voor ogen houden tijdens ons bidden, kijkend naar het visioen van liefde waartoe we allen zijn geroepen haar te belichamen in ons leven.
Weet, en dat weet je, dat de Heer altijd bij ons is, ook als we vallen. Zoals gisteren gezegd: God zou God niet zijn moest Jezus ons niet telkens in zijn barmhartigheid weer bij de hand nemen om ons op te tillen, en voort te gaan; Hij met ons, in ons, door ons.
God zij dank !
kris
Vandaag lezen we in de eerste lezing uit de eerste brief van Johannes: ‘Ieder die in Hem blijft zondigt niet’.
Inderdaad, niet zondigen zou een vrucht moeten zijn van ons verblijven in Christus. Immers wie in Hem leeft, geeft zichzelf, zoals we gisteren zeiden, volledig uit handen, in de zin dat hij zijn leven toevertrouwt aan de Heer opdat Hij door u heen kan leven, werken, bidden. En dan zondig je dus niet.
Zonder daar iets van af te doen weten we allen dat de realiteit niet zo zwart-wit is dan dat het hier wordt voorgesteld. Ons leven is gewoonlijk niet zwart, maar ook niet helemaal wil; eerder grijs dus. Dat wilt niet zeggen dat we niet geroepen zijn tot een zekere heiligheid. Voor alle duidelijkheid: dat zijn we dus wel. Ieder is geroepen een leven te leiden dat op geen enkele wijze gekwetst is door de zonde.
Maar de realiteit leert ons echter dat we mensen zijn die steeds weer opnieuw hervallen in de zonde, soms grote, maar heel dikwijls in kleine zondekes. Ieder weet van zichzelf maar al te goed waar hij zwak in is, waar hij kiest om even niet in Christus te verblijven. Dat gaat gewoonlijk niet over grote zonden, maar ook kleine zaken als ‘leugentjes’, roddel, nalaten van naastenliefde,… kwetsen de liefde.
We leven in een tijd waar snel gezegd wordt: ‘Ach, zo erg is dat allemaal niet, we zijn maar mensen, je moet jezelf verzoenen met je kleinheid, het heil van de wereld hangt niet af van jouw persoontje,…’ Ken je dat? Natuurlijk is dat allemaal waar, en toch…
Ik zou een warm pleidooi willen houden om het ‘visioen’ hoog in het vaandel te dragen, het goed voor ogen te houden. Ja, laat ons de lat van de liefde maar goed hoog leggen. Ook al doen we dat in het besef dat we als mens zwak zijn. Maar een samenleving waar het visioen verdwijnt houdt op te dromen, het engagement zal verzwakken, het zal lui worden en het zal in zichzelf keren.
Wat het evangelie vraagt is menselijk gesproken bijna niet uit te voeren. En toch wordt er gevraagd te beminnen zoals de Heer heeft bemind: tot het uiterste, zonder de minste vorm van agressie, altijd bereid te vergeven, steeds te werken aan verzoening, delen met wie minder heeft. Bijna niet uit te voeren…
En toch is het belangrijk de roep van het evangelie levend voor ogen te houden, als een visioen dat zo’n leven wel degelijk mogelijk is.
Immers, voor God is niets onmogelijk, lezen we bij Lucas (1, 37).
Het zijn grote woorden, maar belangrijke woorden. Laten we ze vandaag meenemen in ons hart, laten we ze voor ogen houden tijdens ons bidden, kijkend naar het visioen van liefde waartoe we allen zijn geroepen haar te belichamen in ons leven.
Weet, en dat weet je, dat de Heer altijd bij ons is, ook als we vallen. Zoals gisteren gezegd: God zou God niet zijn moest Jezus ons niet telkens in zijn barmhartigheid weer bij de hand nemen om ons op te tillen, en voort te gaan; Hij met ons, in ons, door ons.
God zij dank !
kris
Dank u, Kris, u geeft heel veel mee deze morgen. Dank ook om de uitleg bij Jezus' naamfeest boven de lezingen mee te geven.
BeantwoordenVerwijderenIk voeg hier alleen iets toe uit mijn getijdengebed. We lazen uit het Hooglied. De bruid hoort het kloppen van haar lief, na aarzelen doet ze open, haar handen druipen van mirre, maar zie, haar lief is verdwenen. Ze gaat op zoek doorheen de stad, maar vindt hem niet. Het koor vraagt: 'Wat is zo bijzonders aan uw lief?' Ze antwoordt dat hij onmiddellijk herkend kan worden, want hij is zo anders dan wie ook. En dan die mooie zin: 'Mijn lief is van mij en ik ben van mijn lief'. Mooi op dit feest van de Naam van Jezus. Jezus kan je niet vatten. Op een bepaald moment meen je Hem te vinden, maar zie, Hij is weer weg. Hij is zoals God, dichtbij en toch ver weg, altijd nieuw, altijd anders. Bernardinus van Siena zegt in mijn tweede lezing (supplement bij het getijdengebed van 2005) dat je de hemelse geheimen met je verstand, ook al is het nog zo super, niet kunt verstaan. Dan is het alsof je een huis wilt bouwen zonder acht te slaan op het fundament, of dat je door het dak binnen wilt komen, terwijl je de deur overslaat.
Pr Daniél ,welke getijden worden op deze dag van de H.Naam van Jezus gebeden? En welke week ? 1é of 2 é ? Dank bij voorbaat.
VerwijderenPsalmschema eerste week.
VerwijderenVoor de rest 3 januari.
De lezingen van 3 jan.
Maar ik heb een supplement met een tweede lezing voor het feest van de H. naam van Jezus.
Dank u wel.
Verwijderenhet oefenen van 'het blijven in de Heer' leidt tot naastenliefde, zo vertelt ons Johannes. maar andersom is ook waar: 'het oefenen van naastenliefde' leidt ons tot het verblijven in de Heer. hoe wonderbaarlijk Gods wegen.
BeantwoordenVerwijderen"Weet, en dat weet je, dat de Heer altijd bij ons is, ook als we vallen. Zoals gisteren gezegd: God zou God niet zijn moest Jezus ons niet telkens in zijn barmhartigheid weer bij de hand nemen om ons op te tillen, en voort te gaan; Hij met ons, in ons, door ons."
BeantwoordenVerwijderenDank je Kris om dat te schrijven.
Naarmate ik vorder in leeftijd is die ervaring sterker in mij leven De Heer is barmhartig
Denkend aan Theresia van Lisieux: wij hebben niets uit onszelf. Volstrekt niets. Ook Jezus zegt: zonder Mij kun/bren je niets. En niets = niets. Zelfs het willen en het kunnen moet ons door God gegeven worden en wordt door Hem bewerkt, volgens de Schrift. Voor mij is dat: ik leef maar omdat God barmhartig is. Om dankbaar voor te zijn...
VerwijderenWij worden kinderen van God genoemd, en dat zijn we ook.
BeantwoordenVerwijderenEen zin die ik vandaag en alle dagen wil herhalen.
De Leestip van vandaag is van Kris,en ja Kris ik ben het volkomen met u eens,gezondheid is belangrijk,maar ongeneeslijk zieken hebben niet veel aan die wensen,ik schrijf en zeg altijd ;'ik wens je vrede en alle goeds'.
BeantwoordenVerwijderenZouden uw rugklachten kunnen veroorzaakt zijn door het werk als verpleger? Ik hoor veel klachten van mensen in die sector.
Toch wens ik jou een goede gezondheid voor het nieuwe jaar,en veel liefde en geduld van anderen naar jou toe en van jou naar anderen als je te veel pijn hebt.
Nee, het is niet direct het gevolg van mijn werk. Het gaat over de Zieke van Bechterew (waar men de oorzaak niet van kent). Het treedt op wanneer je jongvolwassen wordt. Het gaat over een chronische ontsteking onderaan de ruggewervels op de gewrichten, maar die zich in principe kunnen zetten op alle gewrichten over heel je lichaam. Het is met komen en gaan, opstoten zoals men noemt. Je gaat er niet van dood, maar het bepaalt wel bewegingsvrijheid, wat niet vanzelfsprekend is. En bij momenten kan het soms serieus pijnlijk zijn.
VerwijderenMaar we klagen niet ;-)