woensdag in week 1 door het jaar
Het moet fantastisch geweest zijn om te zien hoe Jezus wonderen deed, hoe Hij mensen genas van hun lichamelijke kwalen, hoe Hij vergeving schonk in Gods naam, hoe Hij de mensen onderwees, hoe Hij met zondaars omging,...
Maar wat velen niet wisten, beluisteren we in de volgende zin: "Vroeg in de ochtend, toen het nog helemaal donker was, stond Hij op, ging naar buiten en liep naar een eenzame plek om daar te bidden."
Jezus had die momenten van gebed nodig. Los van eender welke mens wilde Hij, moest Hij, af en toe alléén kunnen zijn met de Vader. In het gebed trad Hij als het ware in het leven van de Vader, en nam de Vader Hem in zich op. Niet dat buiten die uitdrukkelijke gebedsmomenten de Vader meer verwijderd zou zijn van Jezus, maar schijnbaar zijn die expliciete momenten van gebed van fundamenteel belang.
Te snel wordt er gezegd dat 'mijn gebedsleven mijn goede werken zijn'. Daar is natuurlijk iets van. Bedoeling is dat we de geest van het gebed levend houden tijdens onze bezigheden. Maar het zogenaamde ‘expliciete gebed’ gaat vooraf aan het 'biddend in het leven staan'.
Het is zoals de eerste twee geboden, waarvan de Heer zegt dat ze één zijn: 'Bemin God bovenal, en uw naaste als uzelf.' Deze geboden zijn dus één, en toch dragen ze een zekere hiërarchie in zich. Wij kunnen maar onze naaste en onszelf écht beminnen als we ook God beminnen. We beminnen onszelf en de ander vanuit de inwoning van God.
Zo is het ook met het gebed. Het expliciete gebed en het 'gebed in het leven' zijn één, doch zit er een hiërarchie in verborgen. Wij kunnen maar écht biddend in het leven staan, wanneer wij het 'uitdrukkelijk gebed' onderhouden.
Wanneer we dit laatste verwaarlozen, bestaat het gevaar er in dat we de Kerk, en haar boodschap, gaan moraliseren. Je moet gewoon goed doen, en dan ben je goed bezig ... Ken je dat? Maar om gewoon goed te doen heb ik de Kerk niet nodig. Ik heb ook God niet nodig om te weten dat ik moet delen met de armen. Ik hoef niet gelovig te zijn om te weten dat ik eerlijk door het leven moet gaan. Ook de Bijbel heb ik niet nodig om te weten dat ik mijn naaste moet bijstaan. Natuurlijk roept God, de Kerk, de Bijbel, ons geloof, op deze dingen te doen. Maar op de eerste plaats roept de Kerk op een mystiek leven te leiden: een leven in eenheid met Jezus, om vanuit zijn tegenwoordigheid al deze goede zaken te doen. Eén met Hem dus, vanuit een innige ontmoeting met onze Drie-ene God. Dit laatste zou het hart moeten zijn van ons bestaan, het centrum van ons leven, de spirit van ons gebed en ons liefdevol leven.
Ja, we moeten oppassen met moraliseren. Dat doet afbreuk aan de Blijde Boodschap die Jezus is komen brengen, en die Hij zelf is.
Moeder Theresa wordt dikwijls geprezen om haar goede werken. Terecht. Maar we mogen niet vergeten dat zij iedere ochtend voor zij de straat opging al meer dan twee uur op haan knieën zat voor het Heilig Sacrament.
kris
Maar wat velen niet wisten, beluisteren we in de volgende zin: "Vroeg in de ochtend, toen het nog helemaal donker was, stond Hij op, ging naar buiten en liep naar een eenzame plek om daar te bidden."
Jezus had die momenten van gebed nodig. Los van eender welke mens wilde Hij, moest Hij, af en toe alléén kunnen zijn met de Vader. In het gebed trad Hij als het ware in het leven van de Vader, en nam de Vader Hem in zich op. Niet dat buiten die uitdrukkelijke gebedsmomenten de Vader meer verwijderd zou zijn van Jezus, maar schijnbaar zijn die expliciete momenten van gebed van fundamenteel belang.
Te snel wordt er gezegd dat 'mijn gebedsleven mijn goede werken zijn'. Daar is natuurlijk iets van. Bedoeling is dat we de geest van het gebed levend houden tijdens onze bezigheden. Maar het zogenaamde ‘expliciete gebed’ gaat vooraf aan het 'biddend in het leven staan'.
Het is zoals de eerste twee geboden, waarvan de Heer zegt dat ze één zijn: 'Bemin God bovenal, en uw naaste als uzelf.' Deze geboden zijn dus één, en toch dragen ze een zekere hiërarchie in zich. Wij kunnen maar onze naaste en onszelf écht beminnen als we ook God beminnen. We beminnen onszelf en de ander vanuit de inwoning van God.
Zo is het ook met het gebed. Het expliciete gebed en het 'gebed in het leven' zijn één, doch zit er een hiërarchie in verborgen. Wij kunnen maar écht biddend in het leven staan, wanneer wij het 'uitdrukkelijk gebed' onderhouden.
Wanneer we dit laatste verwaarlozen, bestaat het gevaar er in dat we de Kerk, en haar boodschap, gaan moraliseren. Je moet gewoon goed doen, en dan ben je goed bezig ... Ken je dat? Maar om gewoon goed te doen heb ik de Kerk niet nodig. Ik heb ook God niet nodig om te weten dat ik moet delen met de armen. Ik hoef niet gelovig te zijn om te weten dat ik eerlijk door het leven moet gaan. Ook de Bijbel heb ik niet nodig om te weten dat ik mijn naaste moet bijstaan. Natuurlijk roept God, de Kerk, de Bijbel, ons geloof, op deze dingen te doen. Maar op de eerste plaats roept de Kerk op een mystiek leven te leiden: een leven in eenheid met Jezus, om vanuit zijn tegenwoordigheid al deze goede zaken te doen. Eén met Hem dus, vanuit een innige ontmoeting met onze Drie-ene God. Dit laatste zou het hart moeten zijn van ons bestaan, het centrum van ons leven, de spirit van ons gebed en ons liefdevol leven.
Ja, we moeten oppassen met moraliseren. Dat doet afbreuk aan de Blijde Boodschap die Jezus is komen brengen, en die Hij zelf is.
Moeder Theresa wordt dikwijls geprezen om haar goede werken. Terecht. Maar we mogen niet vergeten dat zij iedere ochtend voor zij de straat opging al meer dan twee uur op haan knieën zat voor het Heilig Sacrament.
kris
Zeer zeker, Kris, ons actieve leven moet eigenlijk altijd omkaderd zijn door gebed. Jezus heeft het ons voorgedaan. Wij mogen Hem daarin volgen. En dan, en alleen zo, zullen wij echt iets betekenen voor de wereld. Ik denk aan Marthe Robin die, gekluisterd aan haar ziekbed, zoveel mensen raad kon geven vanuit haar omgaan met God, vanuit haar gebed. Ook kloosters blijven aantrekkingspunten voor vele mensen, op voorwaarde dat er gebeden wordt. Jammer dat vele zgn. actieve congregaties in de laatste decennia het gebed hebben verwaarloosd. 'Je moet niet altijd in de kapel gaan zitten, dat is uit de tijd'. Dat was wat vele oversten, naar ik hoor van zusters, tot hen zeiden. Maar dan zie ik ook dat die kloosters gewoon uitsterven. Je moet naar het klooster niet gaan om te werken, dat kan je gewoon ook in de wereld. Maar mensen zijn geen werkpaardjes, maar geliefde kinderen van God. Bij Hem mogen wij rust en verkwikking vinden, en ook kracht voor onze delende liefde.
BeantwoordenVerwijderenDe eerste lezing is ook een prachtig stukje blijde boodschap. De kleine Samuel kende God nog niet, hoewel hij opgegroeid was in het heiligdom van de Heer te Silo, bij priester Eli. Deze Eli was zeker geen voorbeeld van een priester. Toch is hij het die Samuel de Heer die roept, leert kennen. Hij leert hem zelfs bidden. Want is dit niet het mooiste gebed dat bestaat, vragen aan de Heer: 'Spreek, Heer, uw dienaar luistert'? Dat is wat Maria deed: luisteren naar de Heer, Hem laten spreken. De Heer heeft het initiatief en Maria is gehoorzaam, zoals ook Samuel: 'Zie het dienstmeisje van de Heer, mij geschiede naar uw woord'. Mensen en zeker kinderen moeten geholpen worden bij hun Godservaring. En ik denk dat elke mens, zelfs elk kind zoiets heeft: een ervaring van wat ons overstijgt, een geborgenheid schenkende ervaring van de Oneindige. Dat moet echter geduid worden. Eli begreep dat het de Heer was die Samuel riep. Ooit las ik dit prachtig verhaal over een vierjarig jongetje op het strand ergens in Australië. Daar liep een grote schildpad en het jongetje vond een stok en begon op het dier te slaan. Plots hield hij op met slaan en liep naar zijn moeder die wat verderop aan het wandelen was. Hij zei: 'Mama, wie is dat die tot mij zei dat ik dat diertje niet mag slaan? Ik hoorde een stem in mij die zei dat ik dat niet mocht doen'. De mama glimlachte en zei: 'Dat is de stem van God in jou, mijn jongen'. Is dat niet mooi? Laten wij ook de ervaringen van onze kinderen of kleinkinderen duiden. En laten wij allen vandaag ook weer leven vanuit ons gebed, zoals Jezus alles deed vanuit een diepe omgang met Zijn hemelse Vader. Een gezegende dag voor u allen!
mooi die eenvoud van dat jongetje!
Verwijderenmochten ook wij meer oor hebben voor dat stemmetje in ons.
het zou veel veranderen in de wereld ;-)
Kris, dank om dit gegeven over Moeder Theresa aan te halen :
BeantwoordenVerwijderen"Moeder Theresa wordt dikwijls geprezen om haar goede werken. Terecht. Maar we mogen niet vergeten dat zij iedere ochtend voor zij de straat opging al meer dan twee uur op haan knieën zat voor het Heilig Sacrament."
Bidden is het beste geneesmiddel om ontmoediging te voorkomen en te genezen
De H. Vincentius à Paolo zag de schrijnende toestanden in het arme Parijs. Hij wilde mensen aantrekken om voor de armen en zieken te zorgen. Zijn mensen mochten geen zuster genoemd worden want dan moesten ze in het slot blijven en konden dan niet voor de armen zorgen. Daarom werden ze Dochters der Liefde genoemd. De actieve kloosterorden hebben zich met hart en ziel ingezet voor toen niet betaalde banen. Het onderwijs en de ziekenzorg heeft zo’n hoge vlucht bereikt door deze mensen. Dank zij deze kloostercongregaties is het nu voor iedereen mogelijk basiskennis te verwerven. Nu zijn dit reguliere betaalde banen geworden. Ik denk dat er weer andere groepen zullen komen voor deze tijd. Ik wil de grote verdiensten van deze mensen naar voren halen want ik heb diep respect voor hen.
BeantwoordenVerwijderen