TREKKRACHT VAN MENSEN, EN AFZONDERING
Mt. 14,, 22-36

De lezing van vandaag volgt in de Bijbel op de broodvermenigvuldiging.
Jezus heeft er behoefte aan om alleen te zijn. Hij stuurt de leerlingen alvast vooruit om naar de overkant te varen. Zelf klimt Hij de berg op nadat Hij ook de mensenmassa heeft weggestuurd. Hij wil zich even losmaken van de menigte, maar ook van zijn naaste leerlingen.

Alleen is voor Hem nooit alleen. Het valt me op hoe vaak Jezus zich terugtrekt om te bidden. Zijn leven is eigenlijk, ook zonder dat Hij zich afzondert, al één gebed, maar toch heeft Hij er behoefte aan om regelmatig alleen met zijn Vader te zijn. Dit om als het ware het evenwicht te herstellen en zich telkens opnieuw zuiver af te stemmen op zijn roeping. Hoe graag Hij ook juist voor hen klaarstaat, Hij is tegelijkertijd, mens zoals wij.

Ook wij worden soms overdonderd door het werk, alle dingen die we ‘moeten’. In feite hebben wij, evenals Hij, af en toe een ‘time-out’ nodig. We nemen een dag verlof, of schakelen een dag in waarin we niets doen. Of een kleine vakantie. Toch kan dat net iets anders zijn als wat Jezus doet. We zoeken afleiding van ons gewone patroon.

Bij Jezus is het niet de afleiding die Hij zoekt, maar de toewending naar het wezenlijke, herbronning. Herbronning is een proces dat de diepte in gaat. Het proces dat rust geeft, de onrust voorbij. Het proces dat ons deugd doet, en dat onze vermoeidheid wegneemt.

Vanuit die verstilling en vereenvoudiging gaat Jezus in het evangeliestukje van vandaag weer naar de leerlingen als de nieuwe mens, aan aardse krachten ontheven. Jezus loopt over het water, iets ongekends. We hoeven het niet als een ‘wonder’ te zien, maar als een beeld van vernieuwing. In de stilte van het samenzijn met zijn Vader is er een nieuwe kracht ontwaakt.
Een kracht die niet zo gewoon is en niet meteen herkend kan worden. Misschien dat de trekkracht van het goddelijke hier sterk werkzaam is, tegenover de trekkracht van mensen. Mensen trokken aan Jezus, maar God trekt aan mensen door Jezus heen. Voorbij de angst. Hij nodigt ons uit, daar niet bang voor te zijn. Dan gaat de wind liggen, en kunnen we weer verder gaan, bevrijd van de angsten en bevrijd van het ‘teveel’ waar we vaak last van kunnen hebben.

Zouden we ons ook kunnen laten trekken naar die momenten van verstilling als we voelen dat we uit balans zijn, en niet alleen dan, maar zouden we ook zo’n momenten in kunnen bouwen in onze levens van alle dag?

Laten we bidden,

Goede God en Vader,
in Jezus zien we een voorbeeld
van rust na drukte,
van bezinning na een ‘teveel’
van rus als er onrust is.
Schenk ons momenten van rust
zodat er telkens nieuwe ruimte ontstaat
in leven dat ons soms opslorpt.
Wij willen u danken voor de gave van stilte
die altijd voorradig is, als we die zoeken,
naar het voorbeeld van Jezus, onze broeder.
Amen.

Beste mensen, we zitten in de levensboot, en we hoeven niet bang te zijn!
Ricky