19 dec

WANNEER WOORDEN VERSTILLEN
(Bij Lc 1, 5-25)

Wanneer we dit verhaal van Zacharias lezen, zien we een moment van spanning en genade. Zacharias, een trouwe priester, ontmoet een engel met een boodschap die zijn leven en dat van zijn vrouw Elisabet volledig zal veranderen. Maar in plaats van vreugdevol te reageren, trekt hij Gods plan in twijfel. De reactie van God lijkt streng: Zacharias wordt negen maanden lang met stilte geconfronteerd. Maar laten we dit van een andere kant bekijken: was dit echt een straf, of misschien een genadevolle tijd van bezinning?

Beeld je in dat de wereld vandaag negen maanden zou moeten zwijgen. Geen stemmen meer die door elkaar heen praten, geen eindeloze discussies op sociale media, geen lawaai van constant nieuws. Een tijd waarin niet alleen de stemmen van anderen stilvallen, maar ook ons eigen innerlijk gebabbel. Wat zou dat met ons doen?

Voor Zacharias betekende de stilte meer dan enkel de afwezigheid van woorden. Het werd een periode van reflectie, van wachten, van leren vertrouwen op Gods beloftes. Toen zijn zoon Johannes werd geboren, barstte Zacharias uit in een lofzang die doordrenkt was van geloof en inzicht: de bekende lofzang, het Benedictus (Lc 1, 68-79). Zijn woorden getuigen van diepe dankbaarheid en vreugde, maar ook van een nieuw begrip van Gods grootheid. De stilte had hem niet enkel veranderd, maar hem voorbereid om een boodschap van hoop en redding te verkondigen.

Wat als wij in ons leven, en bijzonder deze dagen voor Kerstmis, zouden aangrijpen om ook zo'n genadevolle stilte te omarmen? Misschien hoeven we niet letterlijk te zwijgen, maar kunnen we - wat ons eigen getater betreft - bewust een stap terugzetten. Wat als we onze stemmen zouden temperen en meer ruimte zouden geven aan het luisteren – naar God, naar elkaar, naar ons eigen hart? In die stilte kunnen we ontdekken wat écht belangrijk is. We kunnen, net als Zacharias, leren om te vertrouwen op de plannen die groter zijn dan onze eigen beperkte blik.

Stilte is niet enkel de afwezigheid van geluid; het is de aanwezigheid van rust, van vrede, van Gods fluisterstem. In een wereld die overspoeld wordt door lawaai, is stilte een geschenk dat ons dichter bij de kern van ons bestaan brengt.

En stel je voor dat ook het oorlogsgeweld een tijd zou verstommen. Geen bommen die steden verwoesten, geen schoten die levens beëindigen, geen sirenes die angst aanjagen. Hoe zou het zijn als de aarde zich even kon koesteren in een diepe en vredige stilte, een stilte waarin genezing en hoop kunnen groeien? Een hernieuwde focus op wat er werkelijk toe doet.

Laten we in deze dagen die ons nog resten voor Kerstmis proberen om bewust ruimte te maken voor stilte, puur uit verlangen om Gods aanwezigheid dieper te ervaren. Misschien wacht ons, net zoals bij Zacharias, ook een lofzang: een vreugdevolle uiting van geloof en hoop dat voortkomt uit een hart dat heeft leren vertrouwen op God.

Laten we bidden

Heilige Geest,
wij bidden om innerlijke stilte.
Maak van ons hart een bedding
waarin Gods stem kan worden gehoord.
Mogen wij zijn zacht fluisteren niet alleen horen,
maar ook beminnen en koesteren.
Mogen wij, vanuit stilte en luisteren,
groeien in vertrouwen op Gods belofte.
Bereid ons zo voor
om de geboorte van Jezus volgende week
vol vreugde te verwelkomen.
In zijn naam. Amen

Geliefde mensen, laten we afdalen in de stilte van de Heilige Geest.
Een vredevolle donderdag,
kris

---

Om mee op weg te gaan

Tracht in deze dagen voor Kerstmis bewust ruimte te maken voor stilte. Verbind je met de Geest diep in jezelf. Hij is het die je in échte stilte zal brengen. Zet je telefoon stil, sluit Bijbelcitaat.be af, geen radio of tv. Even geen mensen rondom je. Enkel stilte. Stilte in de Geest. Moge deze heilige momenten je voorbereiden op Jezus' komst met Kerst.