donderdag in week 33 door het jaar

WANNEER GODS BLIK DE WERELD RAAKT

Tekst overweging: Kris, 

De eerste lezing toont hoe afgezanten van de koning in Modeïn (in het huidige Israël), verschenen om de inwoners te verplichten hun godsdienst op te geven en offers te brengen die ingingen tegen het Verbond. Ook Mattatias, een man met aanzien, kreeg het voorstel om toe te geven, met beloften van rijkdom en eer. Velen waren hem al voorgegaan, maar hij weigerde en sprak met vaste overtuiging dat hij trouw wilde blijven aan de Wet van God. Op dat moment trad er iemand uit het volk naar voren die bereid was zo’n heidens offer te brengen, wat bij Mattatias een felle reactie opriep en ertoe leidde dat hij de man op het altaar zonder pardon neerstak.

Die passage roept begrijpelijk vragen op. In onze tijd zou zoiets scherp veroordeeld worden, en terecht. In de tekst ligt de nadruk vooral op de innerlijke beweging die bij Mattatias opkwam en die zijn pijn liet zien over wat er op het spel stond: de trouw aan Gods Wet. Het is een bewogenheid die vaker zichtbaar wordt wanneer mensen de plaats van God naar de rand verschuiven. In het evangelie herkennen we een verwante bewogenheid bij Jezus wanneer Hij de verkopers uit de tempel verdrijft (cf. Mt 21,12-13), met dit verschil dat Jezus niemand neerstak.

In het evangelie van vandaag lezen we hoe Jezus Jeruzalem nadert en weent om de stad die kort tevoren nog vol enthousiasme zijn komst begroette (cf. Lc 19,37-38). Zijn tranen droegen een profetische lading. Hij zag wat Jeruzalem zeventig jaar later zou meemaken: de verwoesting van de stad. Hij zag ook hoe het hart van Jeruzalem op dat moment gesloten bleef voor de vrede die Hij wilde brengen. De mensen verwachtten een Messias die hun eigen beelden vervulde, terwijl God zoals Hij is niet erkend werd, laat staan verwelkomd. Daarom weende Jezus.

Wanneer we dit evangelie horen, rijst de vraag hoe Jezus vandaag naar de steden van deze wereld kijkt, naar de harten van mensen, waar vaak veel onrust de bovenhand heeft. Of Hij zichtbare tranen weent weten we niet, al laat het evangelie vermoeden dat er droefheid leeft in het hart van God wanneer de mens geen ruimte geeft aan zijn vrede. In veel gebieden van de wereld is die vrede zoek, op plaatsen waar oorlog woedt, maar ook in tal van gezinnen en families waar relaties beschadigd zijn. Gods vrede gaat ook om meer dan de afwezigheid van conflict. Jezus wil een innerlijke vrede schenken die als een bedding dient voor een liefdevol leven, gegrond in zijn aanwezigheid. Hij kijkt naar ons zoals Hij naar Jeruzalem keek: met verlangen dat zijn vrede wordt ontvangen en dat zijn nabijheid niet ongezien blijft.

Moge dit voor ons, christenen, een spiegel zijn. Velen bidden trouw, vieren de zondagse Mis en zingen God lof zoals de menigte bij de intocht. Die weg moeten we blijven bewandelen. Maar de vraag die we ons ook moeten stellen is: gaan we verder met Jezus, zoals de twee Maria’s en Johannes en de kleine groep getrouwen die Hem tot onder het kruis vergezelden?

Theresia van Lisieux schreef: “Vivre d’Amour ce n’est pas sur la Tabor planter sa tente et contempler sa gloire. C’est monter au Calvaire avec Jésus, c’est regarder la Croix comme un trésor.” Vrij vertaald: “Leven uit de liefde betekent geen tent opzetten op de Taborberg, maar met Jezus de weg van Calvarië gaan en het kruis zien als een schat.”

Wie de weg tot onder het kruis meegaat, drinkt uit de genade die daar ontspringt. In die genade groeit een liefde die zichzelf schenkt, een liefde die dorst lest waar dorst heerst en die mensen opricht die verwond zijn. Op die manier komt Pasen tot leven in het dagelijkse bestaan en wordt iets zichtbaar van Gods droom voor de wereld.

Laten we blijven bidden, blijven zingen en blijven juichen zoals de Hosannazangers, en tegelijk de liefde bewaren van die kleine groep getrouwen die onder het kruis bleven staan. Dat krijgt gestalte in trouw aan de liefde, als een weerklank van het kruis, zichtbaar in het dagelijkse leven, in stille daden van goedheid die iets laten zien van het hart van Jezus.

Een christen erkent de genade die hij ontvangt van op het kruis, waar Jezus ons in zijn liefde heeft gedragen en blijft dragen. Die genade brengt ons binnen in zijn Pasen, dat licht en vrede geeft aan de wereld, stap voor stap, dag na dag.

Laten we bidden

Heer Jezus,
zegen deze wereld,
zegen ieder van ons,
met de vrede van uw aanwezigheid.
Vandaag, en alle dagen van ons leven.
Amen.

Geliefde mensen, mogen we beschikbaar zijn voor de weg die de Heer met ons wil gaan.
Een toegewijde donderdag
kris

---

Om mee op weg te gaan

Ben je bereid om - in Christus - mee te gaan tot onder zijn kruis? Om vanuit deze genade een mens te zijn die nederig en trouw Gods liefde gestalte geeft, als antwoord op zijn liefde voor ieder van ons.