vrijdag in week 20 door het jaar

Jezus antwoordde: ‘Heb de Heer, uw God, lief met heel uw hart en met heel uw ziel en met heel uw verstand. Dat is het grootste en eerste gebod. Het tweede is daaraan gelijk: heb uw naaste lief als uzelf. Deze twee geboden zijn de grondslag van alles wat er in de Wet en de Profeten staat.’

Wanneer men de Bijbel in enkele bewoordingen zou moeten samenvatten, zou men dit antwoord van Jezus – hierboven geciteerd - kunnen aanhalen.
Terecht zegt Jezus dan ook: 'Deze twee geboden zijn de grondslag van alles wat er in de Wet en de Profeten staat.'

Doch mogen we niet vergeten welke weg Jezus hiervoor zelf gegaan is: de weg van het kruis, voor Hem heel letterlijk. Wanneer Jezus spreekt over 'liefhebben', bedoelt Hij dat niet goedkoop. Hij heeft het over een liefhebben tot het uiterste, een beminnen zonder grenzen, een zich geven aan de ander, zonder voorkeur. Niet goedkoop dus.
Hij is deze weg ons voorgegaan om ons te tonen wat de inhoud is van God beminnen, je naaste en jezelf.
In het kruis toont Hij ook zijn diepste solidariteit met wat broos, gebroken en arm is in de wereld. In hen zien wij zijn gelaat, mogen we Hem ontmoeten en liefhebben.

De kruis-weg van Jezus zou het hart moeten zijn van ons beminnen. Niet enkel als voorbeeld, maar ook en vooràl als bron van diepe genade.

Laten wij, wanneer wij bidden voor een kruisbeeld, vragen om Gods genade: dat wij vanuit de inwoning van Jezus zijn liefde mogen belichamen in al ons doen en laten.

Dat dit vooral geen theorie moge zijn, maar een blijde werkelijkheid opdat het Pasen van de Heer meer en meer zichtbaar mag zijn in Kerk en wereld.

kris

Reacties

  1. - Zondag lazen we een woord van Jezus dat zei dat er verdeeldheid zou zijn tussen schoonmoeder en schoondochter omwille van Hem. In de eerste lezing horen wij iets moois, hoe het ook anders kan. Ruth blijft bij haar schoonmoeder, waar ze ook gaat, het volk van Noömi is ook het hare, Israëls God is ook haar God. Dat is liefde!
    - Jezus wordt op de proef gesteld. Vooraf wilden de Farizeeën weten of je aan de bezettende keizer belasting moest betalen of niet, dan kwamen de Sadduceeën met opmerkingen over de onmogelijkheid van een leven na de dood. Jezus snoert hen telkens de mond. Vandaag zijn de Farizeeën daar weer, opnieuw om Hem op de proef te stellen: 'Meester, wat is het voornaamste gebod in de Wet?' Altijd wil de mens zijn God vangen, altijd Hem beproeven en dus ook bedroeven. Kan dit niet, kan dat toch niet? Kan abortus toch niet? Kan euthanasie niet? Kan de priester niet getrouwd zijn? Altijd weer iets, altijd iets anders. Hier ook dus: Wat is het voornaamste gebod? Jezus antwoordt met het dubbelgebod van de liefde. Hij haalt twee dingen uit de Thora naar boven die oorspronkelijk niets met elkaar te maken hadden, die in twee verschillende boeken van de Bijbel staan, resp. Deuteronomium en Leviticus. Maar Jezus verbindt die twee geboden en verheft ze tot de kern van de Wet, dus tot het fundament van het Rijk Gods. Misschien is Jezus daarin niet geheel origineel - het schijnt dat ook al in het Jodendom een verbinding tussen beide liefdesgeboden aan de gang was - toch is die verbinding er uiteindelijk gekomen door Jezus. Dat is pas echt leven: leven in de liefde, voor de Bron van de liefde die God is, en voor de naaste. Die twee moet je niet uit elkaar trekken. Vroeger was het vaak liefde voor God: men ging naar de kerk, maar vaak had de H. Mis geen invloed op het dagelijks leven. In de week zoog men de armen, de arbeiders uit. Nu gaat men vaak niet naar de kerk, maar men bemint, zie maar naar zoveel van onze verpleeg- en zorgkundigen. Hoeveel liefde, maar geen geloof. Schijnbaar toch niet. Het zou mooi zijn als beide liefdes weer één worden: leven in liefde vanuit de bron die God is, die zich geeft in Zijn Zoon op het kruis; en dat vieren, gedenken wij in de eucharistie. Kris zegt zo mooi dat liefde niet gaat zonder kruis. De H. Rosa zei dat ook: 'De enige ladder naar de hemel is het kruis'. Laten wij leven in de liefde vanuit de liefde die wij aanbidden in het H. Sacrament. Zo doen onze zusters dat elke dag, ook ik probeer dat te doen. Zonder pretentie, voel ik toch dat ik door meer voor Jezus te zitten in aanbidding, dat ik elke dag wat milder word. Eigenlijk begin je dan elke mens graag te zien, ook hen die moeilijk zijn en ook hen waarmee je in eerste instantie niets te maken hebt: de verre bewoners van de ontwikkelingslanden bv. Dan ga je bidden voor heel de wereld.
    - Aan onze trouwe bezoekster van Bijbelcitaat, Roosje, en ook aan alle andere Rosa's of Roosjes, een zalig naamfeest!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Mijn ervaring is dat door dagelijks te bidden, het rustiger wordt van binnen. Daardoor
    komt er plaats vrij voor de Heer; voor hoop & vertrouwen die het mogelijk maken een milde houding te geven aan mensen

    BeantwoordenVerwijderen
  3. de Paaskracht is de liefde van God voor ons ! Daarin geloven ook als duister is , en in de Ander DE liefde in kleine en gewone dingen uitstralen ,want Hij IS in allen ! Daartoe geve Hij
    de GENADE !!

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten