maandag in week 1 vasten
Lieve mensen,
het evangelie van vandaag is duidelijk: christen zijn betekent je ontfermen over je naaste. Als we dit verwaarlozen moeten we ons de vraag stellen waar we als zogenaamde christenen mee bezig zijn. Christen zijn vraagt een zeer concrete beleving van naastenliefde, met een bijzondere genegenheid voor wie arm is, zwak of broos.
Als we over Kerk-zijn spreken gaat het zeer dikwijls over organisatorische structuren, de pijnpunten inzake tekort aan priesters, de parochies die boven onze hoofden afgeschaft of vergroot worden,…
Maar welke parochievergadering begint met de vraag: wie zijn onze eenzamen op de parochie? Waar wonen onze zieken? Wie is of voelt er zich uitgesloten op onze parochie? Waar zijn onze jongeren? Zijn we bereid hen op te zoeken? Of gaan we nog maar eens een avondje de boekhouding bekijken, onze ergernissen uitspreken, of gewoon wegblijven…
Natuurlijk vraagt een parochie organisatie, en daar moet tijd en energie voor vrij gemaakt worden. Ik ben me ervan bewust dat ik hier veel te kort door de bocht ga. Mijn excuses daarvoor. Maar laat ons aub toch niet vergeten dat we als christenen op de eerste plaats geroepen zijn de straat op te gaan, bereid – om de woorden van paus Franciscus aan te halen – onze handen vuil te maken.
Of zoals Thomas Carlyle, een schots schrijver uit de 19e eeuw, het uitdrukte: 'Onze daden vormen de enige spiegel waarin we zien wat we zijn.'
Lieve mensen, de straat wacht op liefde, op zingeving, op verbinding. Laten we onze naam als christen waardig en blij dragen, door gemeenschap te vormen met de gewone mens in de straat; ons brood en goederen delend met ieder, Gods liefde aanbiedend.
En wie niet buiten kan, laat hij voor de straat bidden. Een onontbeerlijke vorm van naastenliefde!
kris
het evangelie van vandaag is duidelijk: christen zijn betekent je ontfermen over je naaste. Als we dit verwaarlozen moeten we ons de vraag stellen waar we als zogenaamde christenen mee bezig zijn. Christen zijn vraagt een zeer concrete beleving van naastenliefde, met een bijzondere genegenheid voor wie arm is, zwak of broos.
Als we over Kerk-zijn spreken gaat het zeer dikwijls over organisatorische structuren, de pijnpunten inzake tekort aan priesters, de parochies die boven onze hoofden afgeschaft of vergroot worden,…
Maar welke parochievergadering begint met de vraag: wie zijn onze eenzamen op de parochie? Waar wonen onze zieken? Wie is of voelt er zich uitgesloten op onze parochie? Waar zijn onze jongeren? Zijn we bereid hen op te zoeken? Of gaan we nog maar eens een avondje de boekhouding bekijken, onze ergernissen uitspreken, of gewoon wegblijven…
Natuurlijk vraagt een parochie organisatie, en daar moet tijd en energie voor vrij gemaakt worden. Ik ben me ervan bewust dat ik hier veel te kort door de bocht ga. Mijn excuses daarvoor. Maar laat ons aub toch niet vergeten dat we als christenen op de eerste plaats geroepen zijn de straat op te gaan, bereid – om de woorden van paus Franciscus aan te halen – onze handen vuil te maken.
Of zoals Thomas Carlyle, een schots schrijver uit de 19e eeuw, het uitdrukte: 'Onze daden vormen de enige spiegel waarin we zien wat we zijn.'
Lieve mensen, de straat wacht op liefde, op zingeving, op verbinding. Laten we onze naam als christen waardig en blij dragen, door gemeenschap te vormen met de gewone mens in de straat; ons brood en goederen delend met ieder, Gods liefde aanbiedend.
En wie niet buiten kan, laat hij voor de straat bidden. Een onontbeerlijke vorm van naastenliefde!
kris
Wij vieren in ons bisdom Brugge vandaag het patroonsfeest van de zalige Karel de Goede. De lezingen bij dit feest (Jer. 20, 9-13 en Mt. 5, 1-11) vallen helemaal niet uit de toon in deze veertigdagentijd. Ooit zei de zalige pr. Poppe: ‘Lees het leven der heiligen, daar vind je de toepassing van Jezus’ leer’. De zalige Karel de Goede is zo’n toegepaste concrete leerling van Jezus. Hij kwam op voor de armen en voor het recht. Maar dat zinde sommigen blijkbaar niet. Hij werd laffelijk vermoord en dan nog tijdens zijn gebed in de kerk. Wat Jezus zegt in Zijn zaligsprekingen, dat heeft Karel toegepast in zijn handelen en regeren. Arm van geest was hij. Hij kon bidden. Hij kon God aanvaarden als de Heer boven hem, de Heer van wie hij zijn gezag en macht als graaf van Vlaanderen ontvangen had. Neen, hij deed niet zoals zovele politici op vandaag. Zij overschrijden een grens. Zij keuren wetten goed die het leven van een mens niet meer beschermen. Ik weet wel, voor mij hoeft eigenlijk niemand gestraft te worden, maar als de wetgever geen sancties meer voorziet, denken de mensen dat alles toegelaten is. Het mag van de wet, het is wettelijk en legaal, dus waarom niet? Dat God boven de mens staat, wordt in onze tijd gewoon vergeten of verworpen. Wij kunnen als Kerk niet veel daartegen doen. Ons licht is niet meer sterk genoeg om de duisternis te verlichten, maar laten wij zoals Br. Stockman het zegt, toch nog een flikkerlicht zijn dat waarschuwt voor gevaren. Of een kiezelsteentje dat voor ongemak zorgt in je schoen. De Griekse filosoof Socrates deed dat ook al in de 5de eeuw v. Chr. Hij zag zichzelf als een horzel die de kolos van het paard dat de staat was, wat last bezorgde om de leiders van het volk na te doen denken.
BeantwoordenVerwijderen(vervolg)
BeantwoordenVerwijderenDe Z. Karel de Goede treurde ook omdat zoveel arme mensen niet aan hun trekken kwamen. Hij was ook zachtmoedig. Hij bezat daarom het land, het echte land, het land en het rijk zoals God het wilde. Hij dorstte naar de gerechtigheid en God heeft zijn honger en dorst verzadigd. Hij was ook barmhartig, had medelijden met zoveel mensen die uit de boot vielen. Daarom is hij nu een zalige, een heilige, een voorspreker in de hemel en een patroon voor Brugge en ons bisdom. Zuiver van hart was hij ook. Hij kon bidden en biddend zijn hart zuiver maken voor God en zijn goederen uitdelen aan de armen. Eigenlijk bracht hij de vrede: elke mens telde voor hem en hij werd juist vermoord door soldaten die zijn pogingen om hen tot vrede te brengen niet konden verdragen. Karel was een kind van God. Daarom werd hij ook vervolgd en gedood. Maar zijn gedachtenis wordt bewaard tot nu toe. Hij is de tweede patroon van ons bisdom, na de H. bisschop Donatianus. Karel is onze voorspreker. Hij is ook ons voorbeeld. Zo moeten ook wij Jezus navolgen door in alles de gerechtigheid na te streven. Gerechtigheid is recht doen aan God en aan alle mensen. Dat heeft Karel echt geprobeerd.
Zullen ook wij het doen? Zullen wij als christen het vervelend kiezelsteentje blijven in de schoen van de machtigen van deze aarde? De horzel die het logge bestuursapparaat van de staat wat tempteert? Zullen wij een waarschuwend flikkerlicht blijven? Jeremia was dat ook. Maar het was lastig. Hij wilde het vaak opgeven, net zoals wij. Er lijkt toch geen doen aan, het is vechten tegen de bierkaai. Toch moeten we doorgaan. De Heer is bij ons als een machtig strijder en het Rijk dat Jezus ons bracht, schudt ons altijd opnieuw wakker om ons niet neer te leggen bij het onrecht en het doden van zoveel onschuldige wezens die geen kans tot leven krijgen.
Misschien kunnen we ook voor de Kerk van vandaag een vervelende horzel zijn met de vraag waarom ze er zo moeilijk in slaagt aansluiting te vinden bij de generaties van DEZE tijd. Evangelische en pinksterkerken slagen daar blijkbaar wel in. Omdat daar meer vrijheid van de Geest is? Omdat onze Kerk slachtoffer is van haar eigen structuren, wetten en regeltjes? Laten we ervoor bidden dat er een kering komt.
BeantwoordenVerwijderenToch wil ik een lans breken voor alle mensen die al ongelooflijk veel doen in de parochies, in de zieken- en verpleegtehuizen etc. Ook het personeel tijdens de Zonnebloemvakanties bestaat praktisch helemaal uit vrijwilligers. Er is heel veel werk maar er zijn te weinig werklieden in de wijngaard. De jongeren van nu zijn met veel andere dingen bezig. Vanmorgen hoorde ik toevallig dat ze met de school op skivakantie zijn geweest. En doordeweeks is het een baantje bij de studie om alles te kunnen betalen. De wereld is zó veranderd. Maar de handen worden echt wel uit de mouwen gestoken bij heel veel mensen uit liefde voor de medemens.
BeantwoordenVerwijderenwe gaan met ons gezin in een kleine parochie s'zondags naar de kerk.
BeantwoordenVerwijderenIedereen is er begaan met elkaar. Zieken worden bezocht, krijgen de communie thuis, mensen die verdriet hebben worden bezocht en gesteund.
Nu willen ze deze levende gemeenschap wegdoen en laten aansluiten bij een grote (nieuwe)parochie. Ik begrijp dat niet. Waarom? ik bid elke dag dat de mensen die zo'n ingrijpende beslissing nemen tot inzicht komen dat dit niet het antwoord is op het priestertekort en het wegblijven van jonge mensen s' zondags in de eucharistie. In ons kerkje zitten nog wel wat jonge mensen. Maar zij begrijpen deze maatregelen ook niet.
We gaan ons niet laten ontmoedigen en doen gewoon voort. In de hoop en het vertrouwen.
In de gave van de geest...
Ik begrijp ook veel dingen niet in de Kerk. Als men plaatselijk goed bezig is, waarom moet dat dan opgeslorpt worden in grotere gehelen? Maar wie ben ik om dat te zeggen? Gisteren nog hoorde ik van een oma dat er iemand van het bisdom gekomen was om de vormelingen, waarbij haar kleinkind, voor te bereiden op dat mooie gebeuren. Maar als het waar is wat die oma van haar kleinkind vernam, is het gewoon bedroevend dat onze jonge mensen maar dat krijgen, zelfs van iemand van het bisdom. Daar ben ik gewoon bedroefd om. Zelf heb ik vorige maandag voor een groepje vormelingen die door mijn nichtje begeleid worden op hun weg naar het vormsel, veel mooiere dingen proberen te zeggen. En die jongens en meisjes zijn heel tevreden naar huis teruggegaan.
Verwijderen"Lieve mensen, de straat wacht op liefde, op zingeving, op verbinding. Laten we onze naam als christen waardig en blij dragen, door gemeenschap te vormen met de gewone mens in de straat; ons brood en goederen delend met ieder, Gods liefde aanbiedend."
BeantwoordenVerwijderenDank je wel Kris voor deze zinvolle oproep. Wat volgens mij vooral nodig is, dat is zingeving en verbondenheid bewerken bij om het even welke mens.
Dank u wel, Marie-Roos, en dank u wel, Kris. Al heel mijn priesterleven is men bezig met structuren. Wanneer zal men eindelijk eens Jezus brengen bij de mensen in een heel concrete naastenliefde en dienstbaarheid?
VerwijderenVolledig akkoord met U Daniel, structuur is misschien enigszins nodig maar dat mag zeker niet primeren in ons leven, veel meer moeten wij naar Jezus kijken, hoe hij zijn leven leefde , in liefde tegenover IEDEREEN.
VerwijderenDie liefde effentjes te ervaren : dat is de hemel die begint op aarde.
Ik wens iedereen zo'n moment toe van ECHTE LIEFDE.