vrijdag in week 3 vasten

Een schriftgeleerde legde Jezus de volgende vraag voor: 'Wat is van alle geboden het belangrijkste gebod?' Jezus antwoordde: 'Het voornaamste is: “Luister, Israël! De Heer, onze God, is de enige Heer; heb de Heer, uw God, lief met heel uw hart en met heel uw ziel en met heel uw verstand en met heel uw kracht.” Het op een na belangrijkste is dit: “Heb uw naaste lief als uzelf.” Er zijn geen geboden belangrijker dan deze.'

Twee geboden die eigenlijk één gebod zijn. En toch horen we een zekere hiërarchie.
Het eerste is 'bemin God', het tweede 'bemin je naaste'. Ze zijn één, en toch is het goed het ene vanuit het andere te beleven. Wie zijn naaste bemint vanuit het feit dat hij God bemint, weet waarom hij zijn naaste bemint, en vooral van waaruit hij zijn naaste bemint, namelijk vanuit het beminnen van God. Wie God bemint draagt de liefde van de Geest in zich (want de Geest doet God beminnen), en deze liefde zal je brengen in Christus. Ja, de Geest zal je neerleggen in het ja-woord van Christus tot de Vader. Je overgave aan dit gebeuren zal ons tot mensen maken die, diep verinnigd met de Heer, Gods liefde voor de mensheid zullen belichamen; Christus in ons, door ons, met ons.
Oh mensen, wat een feest !

kris

Reacties

  1. Heel mooi, Kris. Dank u.

    Vastentijd is ook een tijd van bekering. Wij zijn, zoals Hosea het zegt, over onze schuld gestruikeld. Vertrouw niet op jullie kunnen, zegt God, niet op grootmachten als Assur of op paarden en strijdwagens. De Heer zelf wil voor ons een dauw zijn die onze ziel heilig maakt. Hebben wij niet te veel vertrouwd op eigen kunnen? Zelfs in de Kerk? Heel mijn leven hoor ik van hervormingen van structuren. Gisteren las ik een stukje uit het laatste boek van Kardinaal Sarah, Het wordt avond. Echte hervorming is bekering, zegt hij. En menselijke structuren brengen dat niet voort. De Kerk is dan ook geen menselijke organisatie waar men structuren aan moet passen. God wil bekering van het hart. Dat gebeurt op twee plaatsen: in de liturgie en in de kloosters, zegt de kardinaal. Onze liturgie is veel te vaak geen liturgie meer. Het is een opvoering, een schouwspel. In de liturgie gaat het echter daar niet om. Liturgie moet ons bij God brengen. In plaats van rond het altaar te willen springen, moeten wij met Jezus sterven. De eucharistie is het opnieuw tegenwoordig stellen van Jezus’ kruisoffer. Het is dus met Hem sterven aan jezelf. En in de abdijen en kloosters, ook ondanks hun zwakke momenten, ziet men hoe monniken en monialen elkaar liefhebben, alles delen, alles gemeenschappelijk hebben en in de eerste plaats leven van de contemplatie. Ook in de wereld zou dat het voornaamste moeten worden: kijken naar God. In plaats daarvan is de wereld vaak vol van zichzelf, is de wetenschap niet nederig, dienen de leiders niet. In de Kerk is zelfs de paus een dienaar. Hij zet zichzelf niet op de voorgrond, hij staat onder het evangelie, hij staat onder Jezus. Jezus dient. Jezus bemint. De paus moet ons soms corrigeren: ‘Daar ben je niet aan het dienen, daar zoek je jezelf’. Onze tijd aanvaardt dat niet goed meer, omdat men de Kerk ziet als een wereldse organisatie. Dat is ze niet. Ze is het sacrament van de dienende Christus. Het komt erop aan God boven alles te stellen, Hem bovenal te beminnen en de naaste te dienen door hem graag te zien zoals je jezelf graag ziet.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Prachtig gezegd Kris en pr. Daniel! Troostrijk in deze moeilijke maar toch ook mooie veertigdagentijd.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Bij die juiste Woorden valt niet veel te zeggen !!!!of te mailen!!! De Kerk , onze Kerk , is het sakrament van de DIENENDE Kristus God in de naaste!!!!!

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten