woensdag in de paasweek

UITNODIGING TOT GEDEELDE VREUGDE
(Bij Lc 24, 13-35)

Het moet voor die eerste leerlingen niet makkelijk geweest zijn. Hun Heer, waar ze al die tijd hun volle vertrouwen op hadden gesteld, was niet meer. Hij was gekruisigd, vermoord. Het samenzijn met Hem was voorgoed voorbij. Deze twee leerlingen wisten nog niet van de verrijzenis. Ze herinnerden zich vast wel enkele uitspraken van Hem die Hij wel eens deed over dat Hij zou opstaan uit de dood, maar dit hadden ze zeker nog niet echt begrepen, laat staan ervaren. Het moeten dagen van verwarring zijn geweest; dagen van vragen en twijfels. We mogen dat niet onderschatten.

En we kennen dan het verdere verhaal: de Heer gaat een stuk met hen mee en voert onderweg een heel gesprek met hen. ’s Avonds, na uitgenodigd te zijn door die twee, breekt Hij het brood en ze herkennen Hem.

Maar wat mooi is, en daar wil ik vandaag met u toch even bij stil staan, is dat ze daags nadien hun tocht niet vervolgen. Nee, ze gaan terug. Ze keren terug naar Jeruzalem. Ik vermoed dat ze onderweg naar Jeruzalem, en ginds in de stad, velen hebben opgezocht en aangesproken die nog in verwarring verkeerden, die nog niet wisten van de verrijzenis, die nog leefden in leegte en twijfel. Vanuit de ervaring dat ze de Heer in hun midden wisten, gingen ze ‘getuigen’.

Wij, die – net zoals die twee leerlingen – weet hebben van de verrijzenis, wij die – als het goed is – leven vanuit de opstanding van de Heer, mogen ook naar dat Jeruzalem gaan waar velen misschien nog in twijfel leven, in leegte, in verwarring.
Vertaald wil dit zeggen: heel wat mensen leven de dag van vandaag met vragen omtrent geloof, God, Jezus, Kerk, opstanding, eeuwig leven, gebed, lijden, kwetsbaarheid, zingeving, enzovoort.
We moeten daarvoor niet ver gaan zoeken. In onze onmiddellijke omgeving leven velen van deze mensen. We weten dat.

Het is goed om vanuit onze ontmoeting met de Heer, oog en hart te hebben voor hen die leven met vragen of twijfels. Het is goed hen te gaan opzoeken, met hen het ‘goede gesprek’ aan te gaan. Behoort dat niet tot onze opdracht als christen? Zijn we niet geroepen licht te zijn in deze wereld, ook op dit vlak? Ja toch. Het is een opdracht door de Heer zelf aan ons gegeven.

Misschien behoren we zelf wel tot die mensen die ‘in twijfel’ leven, of die op geloofsvlak het op dit moment even allemaal niet meer ‘zien’, om welke reden ook. Het is niet omdat we katholiek zijn dat we zelf niet in gebrokenheid kunnen leven. Dus we moeten ook de nederigheid hebben ons door elkaar te laten vinden, elkaar tot steun te zijn. Ook dat is Kerk zijn.

Teder naar de ander toegaan. Niet vanuit de hoogte. De ander – ook in zijn twijfel – altijd hoog achten en beminnen als kind van God. Het zijn maar enkele zaken die we – mijns inziens – goed in ’t oog moeten houden.
En vooral: áls we naar de ander gaan, laten we dit doen vanuit een innige omgang met de Heer. Dus niet op eigen houtje. Nee, verinnigd in de Heer zodat Hij ‘al weldoende door ons heen kan rondtrekken’.
En ook belangrijk: laten we de mensen met wie we spreken áltijd dragen door ons gebed voor hen. Laten we hen dagelijks neerleggen in de schoot van de Heer en bidden om Gods ontferming.

Laten we geen angst hebben mensen aan te spreken. Laat ons dit gewoon doen; eenvoudig, oprecht. De Heer is immers bij ons, niet anders dan bij de Emmaüsgangers.

Laten we bidden

Vader,
wij bidden – wanneer wij naar de ander gaan –
om liefde, nederigheid en trouw.
Mogen wij het goede gesprek aangaan
vanuit Christus’ inwoning.
Moge Hij de wereld aanraken
en in U brengen.
Om deze genade bidden wij U,
in Christus, onze Heer.
Amen.

Lieve mensen, mogen we elkaar bemoedigen op onze geloofstocht door het leven.
Een mooie woensdag,
kris

---

Vragen om mee op weg te gaan

Op welke momenten doorheen de dag maakt de Heer zich kenbaar? En ben ik bereid Hem dan ten diepste te ontmoeten?

Hoe kan ik mijn naasten die innerlijk worstelen met twijfel over hun geloof, bemoedigen en ondersteunen op hun geloofsreis?